Φιλαράκο έλα εδώ κοντά να σου πει ο Μπάμπης μία ιστορία. Εγώ μικρός τα μπουζούκια δεν τα γούσταρα πολύ, την είχα δει αλλιώς, μέχρι που μια μέρα ένας κολλητός μου άνοιξε τα μάτια. «Έλα ρε μαλάκα το βράδυ μαζί μας, κάντο για μένα. Άμα δεν κολλήσεις, δεν στο ξαναλέω ποτέ» μου είχε πει. Να αγιάσει το στόμα του. Δεν χρειάστηκε όντως να μου το πει ξανά ποτέ . Κόλλησα αδερφέ και δεν ξεκόλλησα ποτέ.
Γιατί στο μπουζούκια είναι που βγάζουν τα γούστα τους τα πιο πολλά θηλυκά. Γουστάρουν να κοιτάξουν, να πιούνε, να παίξουν και πάνω από όλα γουστάρουν να χορέψουν. Να τα δώσουν όλα. Και εγώ γουστάρω να αράζω και να χαζεύω το θέαμα με ένα ποτήρι ουίσκι στα χέρια.
Όλα αυτά στα λέω γιατί η Μαρία η Λέκα μου έφερε θύμησες στο μυαλό. Γιατί τα μπουζούκια είναι ολόκληρη ιεροτελεστία. Από τη στιγμή που τα κορίτσια αρχίζουν να ετοιμάζονται για την έξοδο.
Μέχρι τα ζεϊμπέκικα και τα τσιφτετέλια που ρίχνουν στην πίστα.
