Ξέρω ότι σου έχω υποσχεθεί ότι θα δίνω καθημερινά ρεπορτάζ εξεταστικής, αλλά σήμερα γιορτάζω και θέλω να γίνω κάπως πιο προσωπικός. Εξάλλου, η Κρίστυ Ρούσση φοιτήτρια είναι στο τμήμα Εφαρμοσμένων Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (ενώ σπουδάζει και βιοϊατρικές επιστήμες στην Αθήνα), οπότε την τηρώ την υπόσχεσή μου.
Όμως σήμερα γιορτάζω και θέλω να γίνω πιο προσωπικός και να πω και μια κουβέντα παραπάνω. Θα στο πω, να φύγει από μέσα μου κι όπου θέλει ας πάει. Δεν μπορώ τις γυναίκες που χορεύουν ζεϊμπέκικα. Αλήθεια στο λέω. Και επειδή λόγω γιορτής έχω κανονίσει να βγω απόψε με τους κολλητούς και να πάμε προς Αργυρόπουλη μεριά, φοβάμαι ότι μπορεί να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με αυτόν τον εφιάλτη.
Δεν θέλω να μοιραστώ τα υπαρξιακά μου. Το μόνο που θέλω είναι να σας πω πόσο χάρηκα, ενώ σιχαίνομαι, τα γυναικεία ζεϊμπέκικα, όταν είδα το καλοκαίρι το «ζεϊμπέκικο» της Κρίστυ Ρούσση στην Πρέβελη της Κρήτης. Να για δες:
«Ρε Μπάμπη, αυτό δεν είναι ζεϊμπέκικο, μας δουλεύεις;», θα πεις. Ναι, δεν είναι ζεϊμπέκικο και όχι δεν σε δουλεύω. Μπορεί να είναι παραδοσιακός, αλλά ξέρω το boomerang και τι κάνει. Το έχω δουλέψει και ο ίδιος. Αλλά ρε παιδιά, ψέματα να σας πω, ζεϊμπέκικο μου θύμισε αυτό το λίκνισμα. Αλλά ήταν ωραίο, φυσικό και ανεπιτήδευτο. Είχε χάρη. Μετά διάβασα ότι η Κρίστυ ασχολιόταν για χρόνια με την ενόργανη και το χορό, οπότε ναι, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Γενικά, χάρη και ομορφιά έχει και η ίδια η Κρίστυ. Να είμαστε δίκαιοι και σωστοί, σε παρακαλώ. Χαζεύεις το λογαριασμό της στο Instagram και είναι η χαρά της ζωής. Διακοπές, μπάνια, βόλτες, βραδινές τσάρκες, ταξίδια, γέλια.
Αυτές είναι γυναίκες. Αυτές θέλουμε, αυτές μας αρέσουν. Και έχω το δικαίωμα να το πω σήμερα γιατί, είπαμε, μία γιορτάζει ο άνθρωπος.
