Η Αγγλία δεν περνάει. Ποτέ. Ούτε στις Ευρωπαϊκές, ούτε στις παγκόσμιες διοργανώσεις. Δικαίως τον έγραφε ο Βαΐμάκης τον πόνο του και, όπως και εγώ, ήταν σίγουρος πως για ακόμη μία φορά οι Άγγλοι θα τα κάνουν μαντάρα. Αυτοί είναι οι Άγγλοι στο Μουντιάλ. Μία φορά το τσίμπησαν το 1966 που κοπάναγε τις χερούκλες της η Μεγαλειοτάτη σαν χαρούμενη φώκια και αυτό ήταν. Από εκεί και πέρα, πιο πάτος από τον πάτο του βαρελιού.
Μία ζωή πατούρες
Όλοι εμείς οι Αγγλόφιλοι της μπάλας, που πρώτη ομάδα δηλώνουν κάποια της Premier League και μετά την ελληνική, έχουμε μάθει πως στις παγκόσμιες διοργανώσεις δεν πρέπει να κοκορευόμαστε. Είμαστε οι τύποι που στηρίζουν τα «ψοφίμια». Τους ανθρώπους που, αν ο Νειμάρ φέτος έκανε κουτρουβάλες, εκείνοι σερνόντουσαν μία ζωή. Αν στηρίζεις Αγγλία, ξέρεις πως δεν πρόκειται να προχωρήσουν. Πως θα φάνε τα μούτρα τους. Και θα τα φάνε τόσο ταπεινωτικά και άγαρμπα, που σε κάνει να σιχτιρίζεις την ώρα και την στιγμή που θα γυρίσουν στα ευρωπαικά γήπεδα. Είναι λες και δεν θέλουν. Λες και τραβάς ένα παιδάκι από το χέρι για να πάει σχολείο. Και όπως κάθε φορά, έτσι και χθες ΜΑΣ ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ.
Πού πάμε με δαύτους;
«Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσουν» έλεγε ο Βαΐμάκης και μαζί του και εγώ. Ζορίστηκαν. Είχαμε ελπίδες βέβαια πως κάτι θα γίνει με την ταχύτητα του Στέρλινγκ και το σουτ του Κέιν. Ειδικά ο Στέρλινγκ, έπαθε κοκομπλόκο χτες. «Τρέχα ρε τσόγλανε. Γιατί έτρεχες στη Λίβερπουλ που να σε πάρει και να σε σηκώσει;». Τίποτα. Προσπαθούσαν και τα παιδιά πίσω, ο Στόουνς, ο Μαγκουάιρ και έλεγες «Ας κρατήσουν κάπως την άμυνα». Είχες και τον Χέντερσον που ως Λίβερπουλ ντρεπόμασταν να τον βλέπουμε να πατάει εκεί μέσα και λέγαμε πάμε και ο Θεός βοηθός. Και από την μεριά του ο Σάουθγκεϊτ προβληματισμένος. «Τι ταγάρια είναι δαύτα» σκεφτόταν και ο άνθρωπος είχε φορέσει τα καλά του όχι για την νίκη, αλλά για την ήττα. Αυτή το κόλλημα των Άγγλων από τους αυτοκρατορικούς πολέμους του 19ου αιώνα που λέει ότι αν πέσουν, θα πέσουν ηρωικά. Ποιον ηρωισμό μωρέ; Μας το βγάλατε το φαγητό από το στόμα κακό χρόνο να ‘χετε! Και εκεί που λες καλά τα πάνε, έστω και κουτσά-κουτσά, ήρθε το γκολ του Μίνα στις καθυστερήσεις.
Την γκίνια μου μέσα
Μπήκε το γκολ και πάγωσε ο Σάουθγκεϊτ. Έτριβε τα χεράκια του από την άλλη ο Κολομβιανός ο Πέκερμαν, που την μυρίστηκε τη δουλειά. «Καμπαλέρος, λα φορτούνα εστά κον νοσότρος. Το έχουμε, κάντε τους σουρωτήρι». Αλλά που. Κουρασμένοι αυτοί, κουρασμένοι και οι Άγγλοι. Είχε φτάσει στο 112’ και λέγαμε «Θα πάει πέναλτυ, δεν υπάρχει περίπτωση». Πόσο μάλλον ότι μετά το γκολ, ήμασταν βέβαιοι πως θα τα σκατώσουν. Ότι δεν πρόκειται να περάσουν. Άγγλοι είναι και πολύ πιθανό να βγούμε και ψεύτες και να το φάνε πάλι στις καθυστερήσεις. Έφεραν οι άνθρωποι μαζί τους την κακοκαιρία, έβρεχε πάνω από τα κεφάλια τους πως το λένε. Κοίταζα σε κάποια φάση την φάτσα του Μάρκους του Ράσφορντ που μάλλον θα σκεφτόταν «Δεν είμαστε εμείς για τέτοια, δεν μας αξίζει. Άντε να πάμε σπιτάκια μας να πιούμε καμιά μπίρα γιατί αργήσαμε». Ο Τρίπιερ ξυνόταν. Τουλάχιστον δεν την έφαγαν από τους Γερμανούς.
Και φτάνουν τα πέναλτυ
Κοντινό στην αγροτόφατσα του Πίκφορντ. Πιο αγγλική μούρη, δεν γινόταν να βάλεις κάτω από τα δοκάρια. Λες και τον είχαν πάρει οι Peaky Blinders για ασκούμενο. Τον κοιτάζω. Χαμένος αυτός, facepalm εγώ, φώναζε ο Βαϊμάκης στην εκπομπή του. «Πιάσε ένα ρε! Πιάσε ένα!». Και πραγματικά αν έπιανε ένα, θα ήταν αρκετό για τους μούλαρους από την Λατινική Αφρική που έβλεπαν τον Φαλκάο σαν τον Πάμπλο Έσκομπαρ.
-Χέφε εγώ θα σουτάρω;
-Σας έχω πει να μην με λέτε έτσι κωλόζωα!
Και εκεί που τα πράγματα σουλατσάριζαν, παίρνει θέση ο Χέντερσον. Ε ρε κατάρες που έπεσαν. Οι Λιβερπούλιανς απανταχού το ψέλλισαν. «Ωχ». Δεν μπορεί το παιδί ρε. Το μεγαλύτερο ανέκδοτο γι’ αυτόν τον τύπο, ήταν πως θα γίνει ο επόμενος Τζέραρντ. Πιο πετυχημένο ανέκδοτο από αυτό στο Μέρσεϊσαϊντ δεν υπάρχει. Βάζει κάτω την μπάλα έχοντας αυτό το απλανές, ηλίθιο βλέμμα αγελάδας που ενώ τρώει μόνο χόρτα, αναρωτιέται τι καλό θα φάει σήμερα. Το ρίχνει, τζίφος. Αιώνιος Χέντερσον. Κάπου έπρεπε να τα κάνει σκατά. Ακόμα και ο Κλοπ πρέπει να αναρωτήθηκε «Πώς θα τον ξεφορτωθούμε αυτόν τον ηλίθιο;». Ο Βαϊμάκης εκτός εαυτού. Να είσαι επαγγελματίας τόσα χρόνια και να ψάχνεις λέξεις για αυτόν τον μπακαλιάρο από το Λιμάνι. Τραγί. Ναι αυτό είναι. ΤΡΑΓΙ. Και ο Κώστας τα είπε στην εκπομπή, με Γιάννη Τσαούση να σιγοντάρει.
Βγάλανε τα Ούζι οι Κολομβιανοί και έριχναν μπαλωθιές από την χαρά τους. Επιτέλους, ένας Άγγλος τα σκάτωσε! Και μετά ήρθε η δοκάρα του Ουρίμπε να στρώσει τα πράγματα. Είπε ένα δυνατό ‘‘By order of the Peaky Blinders!’’ ο Pickford , έπεσε πάλι από τα δεξιά και ξαπόστειλε το πέναλτυ του Μπάκα. Και μετά, η Αγγλία πέρασε. Δεν το πίστευες. Μπήκε το γκολ, η Αγγλία πέρασε.
Και τώρα τι;
Αν το συνεχίσουν έτσι δεν θα το πάνε και πολύ μακριά το στόρι. Από την άλλη χωρίς Πορτογαλίες, Ισπανίες και Αργεντινές, θα μπορούσε να πει κανείς πως τα πράγματα είναι πιο ανθρώπινα. Ή και όχι. Θεωρώ πάντως πως κανείς Αγγλόφιλος δεν πανηγύρισε τον αγώνα με την ψυχή του γιατί αυτό το πράγμα δεν ήταν αγώνας. Απλά η Αγγλική τύχη έκατσε την μπίλια σωστά και κάπως έτσι σώθηκε μία κατάσταση η οποία θα μπορούσε να είχε τελειώσει, όχι μία, αλλά δύο φορές στις καθυστερήσεις του αγώνα. Γιατί καλά πανηγυρίζουν οι κουτσοδόντηδες από το Νησί, αλλά αν πέσει κανένας Κουτίνιο στο διάβα τους θα φάνε αυτοί φέτος τις 7άρες και θα ψάχνονται.
Εμείς πάντως ακόμη δεν το έχουμε πιστέψει πως έχουν περάσει. Και πως σε αυτή την ομάδα συνεχίζει να παίζει και ο Τζόρνταν ο Χέντερσον.
