Τα όσα ακολούθησαν τη λήξη του χορταστικού -από κάθε άποψη- αγώνα ανάμεσα σε Ρεάλ Μαδρίτης και Γιουβέντους για τα προημιτελικά του Champions League, τα συναντάς μονάχα την επομένη ντέρμπι ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό και δεν υπερβάλλουμε καθόλου. Ένας πραγματικός χαμούλης σε ραδιόφωνα, sites κι εφημερίδες για το αν ήταν το πέναλτι, για το αν δινόταν κι ας ήταν, για το αν έπρεπε να πανηγυρίσει έτσι ο Ρονάλντο ή να αποβληθεί -πιθανότατα στο τελευταίο του ματς στη διοργάνωση- ο Μπουφόν. Και δεν συμμαζεύεται.
Γνήσιοι προβοκάτορες, είπαμε να ρίξουμε κι εμείς λίγο λάδι στη φωτιά του διαλόγου, βάζοντας τους Χρήστο Μπαρούνη και Κώστα Βαϊμάκη να κονταροχτυπηθούν.
Ο Κώστας Βαϊμάκης δεν μπορεί να καταλάβει γιατί τέτοιος κακός χαμός
Μπορεί να ήμουν σκράπας στα μαθηματικά, αλλά από τα λίγα που έμαθα στο σχολείο, θυμάμαι ότι υπάρχουν τα αξιώματα και τα θεωρήματα. Το αξίωμα γίνεται αποδεκτό ως καθολική αλήθεια, ενώ το θεώρημα προκύπτει μέσα από κανόνες και αξιώματα. Γενικά κάποια πράγματα στη ζωή τα δεχόμαστε και τα αποδεχόμαστε ως έχουν, χωρίς να τα σκαλίζουμε και να τα ψάχνουμε ιδιαίτερα, διότι δεν υπάρχει λόγος να τρακάρουμε με τον τοίχο και να περιμένουμε να παραμερίσει ο τοίχος. Για παράδειγμα: Ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγει αύριο από το Νότο και σε τρεις μέρες από τη Δύση, πάει και τελείωσε. Η γη είναι σφαιρική. Κι ας διαφωνεί ένα μέρος των συνανθρώπων μας κι ας έχει αμφιβολίες ένας στους τρεις νέους στις ΗΠΑ. Ας το κόψουν με το πόδι στο κάτω – κάτω για να δούμε αν θα πέσουν στο κενό, όταν θα φτάσουν στο τέλος της ευθείας. Το πέναλτι της Ρεάλ με τη Γιουβέντους, ήταν πέναλτι. Δεν έχω κάτι άλλο να πω, ας μην πήγαινε σαν το κατσίκι ο Μπενάτια να μην δινόταν το πέναλτι.
Μου ζήτησαν οι καλοί συνάδελφοι στο Ratpack να γράψω κάτι για το πέναλτι και παρόλο που δεν βρίσκω κανέναν λόγο να συζητάμε κάτι που είναι προφανές και θα μπορούσα να το εξαντλήσω με τρεις λέξεις («Ναι, ήταν πέναλτι»), είπα να γράψω μερικές αράδες παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι επικρατεί πόνος από το βράδυ της Τετάρτης. Αντι-Ρεαλίτιδα. Αντι-Κριστιανοροναλντισμός. Κάποιοι πάλι θυμήθηκαν τον Φράνκο. Τον Ντι Στέφανο. Άλλους τους ενόχλησε ότι ο Κριστιάνο πανηγύρισε με τον τρόπο που πανηγύρισε – προφανώς έπρεπε να τους πάρει ένα τηλέφωνο όταν σκόραρε και να τους ρωτήσει έναν προς έναν αν επιτρέπεται να πανηγυρίσει έξαλλα που έστειλε την ομάδα του στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ ή τους ενοχλεί. Μερικοί έχουν ενστάσεις για το αν έπρεπε να αποβληθεί ο Μπουφόν ή όχι – ποτισμένοι από τα καραγκιοζιλίκια της Σούπερ Λιγκ και τους χεσμένους διαιτητές, που τους πάνε οι παίκτες «καροτσάκι», τους βρίζουν, τους σπρώχνουν και δεν τολμάνε να βγάλουν τίποτα παραπάνω από κίτρινη κάρτα, πιστεύουν ότι ούτε στο εξωτερικό πρέπει ο διαιτητής να εφαρμόζει τον κανονισμό. «Μα ήταν ο Μπουφόν». «Μα ήταν το τελευταίο λεπτό του αγώνα». «Μα ήταν το παιχνίδι 0-3 και θα πήγαινε στην παράταση». Η απάντηση και στα τρία παραπάνω, είναι μια: «ε, και;» Οι κανονισμοί, είναι κανονισμοί και πρέπει να εφαρμόζονται στο πρώτο ή στο τελευταίο λεπτό. Το πέναλτι είναι πέναλτι, η κόκκινη είναι κόκκινη και πάει λέγοντας.
Κλείνοντας, κάτι τελευταίο: ένα μεγάλο «μπράβο» στη Γιουβέντους, που έδωσε μια τρομερή παράσταση στη Μαδρίτη και άγγιξε ένα πραγματικό θαύμα. Τελικά ο Αλέγκρι δεν έλεγε βλακείες μετά το πρώτο ματς, όταν είπε «δεν έπρεπε να φάμε το τρίτο γκολ» - βλακεία κάναμε όσοι γελάσαμε με τις δηλώσεις του. Αλλά στα 180 λεπτά, στη σούμα των δυο αγώνων, πέρασε η καλύτερη ομάδα και αυτή ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτή που κυριάρχησε στο Τορίνο και αυτή που παρόλο που έφαγε τρία γκολ στο «Μπερναμπέου», έκανε ένα κάρο ευκαιρίες, είχε δοκάρι, είχε μερικά τετ-α-τετ, παραλίγο να πληρώσει την κάκιστη βραδιά του Κέιλορ Νάβας, αλλά θα μπορούσε να έχει βάλει κι εκείνη δυο και τρία γκολ – η Γιουβέντους στο πρώτο ματς έκανε ελάχιστα πράγματα.
Αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη στο μαδριλένικο χορτάρι κι ας μην θέλουν κάποιοι να το παραδεχθούν ή να το αποδεχθούν – όλως τυχαίως, είναι κάτι χαιρέκακοι τύποι που ακόμα να χωνέψουν την μακαρονάδα με ΤΡΙΑ τυριά που σέρβιρε η Ρόμα στην αγαπημένη τους Μπαρτσελόνα ακριβώς μια μέρα πριν…
Δεν είδε ΚΑΝΕΝΑ πέναλτι ο Χρήστος Μπαρούνης
Σφάξιμο στο γόνατο της Γιούβε, παράσταση ασέβειας στον Μπουφόν, βιασμός της λογικής των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων και αντιφρουνούντων του φρανκικού ποδοσφαιρικού κατεστημένου, οι οποίοι πρέπει σώνει και ντε να πειστούν και να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι όλα πηγαίνουν δεξιόστροφα. Η χθεσινή φάση είναι ο λόγος που το κλαμπ των αντι-Ρεαλιστών, πληθαίνει με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, χάρη σε κάτι τέτοια σκουπίδια του χώρου που θέλουν ετσιθελικά και επιτηδευμένα να γίνονται πρωταγωνιστές. Σκαμνάκι στα πόδια των ισχυρών, εφιάλτες στα όνειρα κάτι ρομαντικών που στις 10 παρά τέταρτο στήνονται στον καναπέ τους, για να ζήσουν την επιτομή της ποδοσφαιρικής διασκέδασης, όπως την ορίζει το τελετουργικό, χωρίς τυφλό οπαδισμό, χωρίς καν ενδεχομένως να υποστηρίζουν εξ αρχής κάποια ομάδα, με μοναδική σημαία και ταυτότητα αυτή του ποδοσφαιρόφιλου.
Τι θέλετε να συζητήσουμε τώρα; Αν ήταν πέναλτι ή όχι; Όλος ο κόσμος σκοτώνεται από χθες μπροστά σε αυτό το ερώτημα. Βλέπουν, ξαναβλέπουν τη φάση, σχολιάζουν, διαφωνούν, συμφωνούν, τσακώνονται. Μέχρι και διαιτητές διαφωνούν! Τι σημαίνει αυτό; Ότι ήταν μία ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δύσκολη φάση, σε μία εξίσου δύσκολη χρονικά στιγμή για να πάρεις ελαφρά τη καρδία απόφαση. Και τι σημαίνει αυτό; Ότι αυτό το ανθρωπάκι που λέγεται Μάικλ Όλιβερ έδωσε ένα πέναλτι που ΗΘΕΛΕ (ή έπρεπε) να δώσει. Ένα πέναλτι που δίνεις μόνο αν αγαπάς τη Ρεάλ, μόνο αν ΔΕΝ αγαπάς το ποδόσφαιρο. Δεν γίνεται να αγαπάς το ποδόσφαιρο, να είσαι μάρτυρας μίας εκ των σπουδαιότερων ανατροπών της ιστορίας του, μεγαλύτερης ενδεχομένως από αυτή της Ρόμα γιατί ποιος βάζει τρία γκολ στο Μπερναμπέου γ@μώ το $%^#&# μου και σε μία τόσο δύσκολη και αμφισβητούμενη φάση, στην οποία δεν είσαι ΚΑΝ μπροστά, αποφασίζεις και διατάζεις «παράσταση και παράταση τέλος».
Λένε πως οι διαιτητές είναι άνθρωποι... Μα πώς μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος όταν στην υπερπροσπάθεια μίας ομάδας, στην τελευταία σεζόν ενός θρύλου του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, αποφασίζεις μηχανικά, έστω και με το γράμμα του νόμου, να δείξεις άσπρη βούλα, σαν Αρτέμης Μάτσας που στέλνει τα πρόβατα για σφαγή. Μιλάμε για μία επαφή από τις άπειρες τέτοιες που γίνονται σε διάρκεια 90λέπτου, εντός ή εκτός περιοχής. Να το πάμε ανάποδα; Οι φωνές θα ήταν πολύ λιγότερες αν αυτό το πέναλτι δεν είχε δοθεί, όχι γιατί θα είχε ξεχαστεί η φάση, αλλά γιατί είναι ένα πέναλτι που το δίνεις μόνο αν είσαι διαιτητής που ακολουθεί τυφλά, παθητικά τους κανονισμούς χωρίς να καλουπώνει τα σφυρίγματά του ανάλογα με τη ροή, τις επαφές, ή ακόμα και τις εξωαγωνιστικές παραμέτρους ενός αγώνα. Αυτές που κάνουν το άθλημα τόσο λαοφιλές.
Δεν είμαι καν Γιουβέντους. Αντι-Ρεάλ ναι. Κι από χθες ακόμα περισσότερο. Γιατί αυτός ο αλήτης αποφάσισε να στερήσει από όλους μας, μα ακόμα περισσότερο από την ίδια τη Γιούβε, τη δυνατότητα να αγαπήσουμε ένα τσικ παραπάνω το ποδόσφαιρο και να ζήσουμε άλλα 30 λεπτά ποδοσφαιρικής μαγείας και αγωνίας, στα οποία θα έκριναν τον νικητή αντρίκια, μάγκικα, ποδοσφαιρικά. Στα ίσα. Αν είσαι Παναθηναϊκός, σε καταλαβαίνω για όσα έχεις περάσει κατά καιρούς από την ελληνική διαιτησία. Καλόπουλους, Παπουτσέληδες, Κύζες. Αν είσαι Ολυμπιακός, σε καταλαβαίνω για τότε που τρελάθηκες με την αλά Μπουφόν απόκρουση του Ρομπέρτο Κάρλος.
Και κάτι τελευταίο για τον Κριστιάνο. Όποιος λέει ότι δεν είναι παικταράς είναι άμπαλος. Όποιος δεν βλέπει ότι αυτή τη στιγμή είναι ο πιο φορμαρισμένος παίκτης στον κόσμο, έχει μυωπία. Όποιος δεν είδε, όμως, χθες έναν τύπο να πανηγυρίζει κανιβαλίζοντας, κατεβάζοντας σορτσάκια, δηλώνοντας «μα δεν καταλαβαίνω γιατί έκαναν έτσι», ουρλιάζοντας σαν 15χρονο που δεν έχει ξαναζήσει ημιτελικό Τσου Λου δίπλα απο τα πληγωμένα, αδικημένα και απογοητευμένα πρόσωπα αντιπάλων μεν, συναδέλφων και εξίσου πετυχημένων δε, τότε δεν μπορεί να διαχωρίσει την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα σε έναν τεράστιο ποδοσφαιριστή από έναν τεράστιο αθλητή. Ρεαλισμός-Ρομαντισμός: Προσωρινά Φραγμένο
