Τι έκανε ο Μάικ Τζέιμς στην τελευταία επίθεση στο Τελ Αβίβ; Αυτό που ξέρει να κάνει, όσο λίγοι στην Ευρώπη: πήρε την ευθύνη. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να διστάσει, χωρίς να αμφιταλαντευτεί αν πρέπει να πάει δεξιά ή αριστερά. Έφτιαξε μια ψηφιακή απεικόνιση του γηπέδου στο κεφάλι του, «μέτρησε» τον προσωπικό του αντίπαλο, διάβασε την άμυνα, κοίταξε το ρολόι και πάτησε το «τούρμπο». Τα υπόλοιπα, ήταν θέμα «φυσικής»: ο «Mister Natural» που λέει και το προφίλ του στο Instagram, «στάθηκε» στον αέρα, τζαρτζάρισε τον αντίπαλο και σημάδεψε σωστά, κάνοντας τη μισή δουλειά – η άλλη μισή, έγινε από όλη την ομάδα στην τελευταία άμυνα.
Όταν ο Παναθηναϊκός έφερε πίσω τον Μάικ Τζέιμς πριν μερικές εβδομάδες, ήξερε πολύ καλά τι έκανε, ποιον έφερε και τι μπορούσε να πάρει απ’ αυτόν. Το είχε δει το έργο από πέρυσι, σε μια χρονιά που κύλησε γεμάτη ups & downs: ο Πεδουλάκης στον πάγκο, ο Τζέιμς μανουριάζει σε μια προπόνηση και κοπανάει ένα τζάμι, μένει δυο μήνες έξω, η ομάδα που ήταν κατά κάποιον τρόπο χτισμένη γύρω του χάνει τον προσανατολισμό της, επιστρέφει ο Τζέιμς, φεύγει ο Πεδουλάκης, έρχεται ο Πασκουάλ.
Όταν βρέθηκε η χημεία και οι ισορροπίες, ο Παναθηναϊκός πήρε το κύπελλο και το πλεονέκτημα έδρας στα play-offs της Ευρωλίγκας, αλλά η Φενέρ πήρε την πρόκριση στο final – four. Και πάνω που συζητούσαμε αν ο Μάικ Τζέιμς είναι ευλογία ή κατάρα, αν το DNA του Παναθηναϊκού αντέχει έναν παίκτη που παίρνει τόσες πολλές επιθέσεις, που θέλει τόσο έντονα τη μπάλα στα χέρια του και μετράγαμε πόσα παιχνίδια «κέρδισε» και πόσα «έχασε» με τις επιλογές του στις τελευταίες φάσεις των αγώνων, ήρθαν οι τελικοί της Α1, το break, η κατάκτηση του πρωταθλήματος και μαζί μια εικόνα που δεν είχαμε συνηθίσει: ένας Τζέιμς τακτικά πειθαρχημένος, σοβαρός, μετρημένος, πιο αλτρουιστής, πιο «αντικειμενικός» στις επιλογές του, σαν να ωρίμασε απότομα μέσα σε λίγες εβδομάδες, σαν να τον άγγιξε ο Πασκουάλ με το μαγικό του ραβδί και να τον μεταμόρφωσε σε κάτι άλλο.
Όταν όμως ο Παναθηναϊκός τον επανέφερε στο ρόστερ του φέτος, δεν ήθελε το «κάτι άλλο», τον αλτρουιστή, τον τακτικά πειθαρχημένο, τον «αντικειμενικό» - τέτοιους έχει πολλούς και διάφορους, πίσω από τον Καλάθη άλλωστε φέτος, υπάρχει ο Λεκαβίτσιους. Την «τρέλα» και την μπασκετική «παλαβομάρα» του Τζέιμς έφερε πίσω ο Παναθηναϊκός, τον απρόβλεπτο τύπο με τις σούστες στα ποδάρια, τον 1,85 που πάει με θράσος και καρφώνει στη μάπα των θηρίων, αυτόν που θα πάρει το σουτ από τα 7,5 μέτρα υπό πίεση και θα το βάλει. Έφερε πίσω τον παίκτη, ο οποίος στο γενικό μπλακ – άουτ, στην κακή βραδιά, εκεί που τα συστήματα βγάζουν αμαρκάριστα σουτ αλλά τα σουτ δεν μπαίνουν, όταν χάνονται ακόμα και οι βολές με τη σέσουλα και τίποτα δεν πάει καλά, θα γυρίσει το διακόπτη, θα βγάλει φτερά στα πόδια και θα σεληνιαστεί.
Διότι όσο κι αν δείχνει πιο «δημιουργικός» στα τελευταία ματς και δίνει ασίστ και πασάρει περισσότερο απ’ ό,τι είχαμε συνηθίσει, ξέρουμε καλά ότι κατά βάθος η καρδούλα του χτυπάει για τις στιγμές που ο Πασκουάλ θα του βγάλει το «κολάρο» και θα τον αφήσει να τρέξει σαν χάσκι στη στέπα. Τότε είναι «ευτυχισμένος» ο Μάικ Τζέιμς, στο «στοιχείο» του και τότε μπορεί να κάνει ευτυχισμένο και τον προπονητή του και τους συμπαίκτες του.
Θα το κάνει ξανά και ξανά αν χρειαστεί. Κάποιες φορές θα τα βάλει και κάποιες θα τα χάσει. Το σύστημα όμως «δώστε τη μπάλα στον παλαβό», είναι ένα σύστημα ειδικών αναγκών και ειδικών καταστάσεων, που θα τύχει αρκετές φορές μέσα σε μια σεζόν. Δεν είναι το plan B του Πασκουάλ, ούτε καν το plan C ή plan D. Είναι το plan J. Ή αλλιώς το σύστημα «Release the Kraken».
