Κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο. Εξάλλου διαχρονικά η Εθνική δε μας έχει συνηθίσει σε εύκολες καταστάσεις. Αλλά ποτέ μα ποτέ δεν μπορείς να την υποτιμήσεις. Η ιστορία μάς έχει διδάξει πως όσοι το έκαναν το μετάνιωσαν πικρά. Φίλοι και εχθροί. Όχι μόνο αντίπαλοι. Από τη στιγμή που η Εθνική Ελλάδος ήταν στο γκρουπ με Καναδά, Ισπανία και Αυστραλία, γνωρίζαμε πως η κατάσταση θα είναι ζόρικη. Ωστόσο τα παιδιά με το εθνόσημο στην καρδιά δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσουν έτσι εύκολα. Δε μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιες συμπεριφορές. Δε μας βγήκε το ματς ούτε με τον Καναδά, ούτε με την Ισπανία. Είχαμε μία τελευταία ζαριά με την Αυστραλία και παρότι δεν ήμασταν το φαβορί, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η παρέα του είχαν αποφασίσει να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους. Μπήκαν φουριόζοι, έφτασαν να προηγούνται μέχρι και με 19 πόντους αλλά στο τέλος το γυρίσαμε στο θρίλερ. Είπαμε, δεν τους αρέσουν τα εύκολα.
Η αναμονή σκοτώνει. Αλλά είναι κι αυτό μέρος μίας κατάστασης που σε σφυρηλατεί. Θα πρέπει να περιμένουμε το τι θα συμβεί στο Σερβία - Νότιο Σουδάν για να δούμε αν θα πάρουμε το εισιτήριο για τις καλύτερες 8 ομάδες του πλανήτη. Το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται ξανά στην ελίτ. Μία ματιά στις μπασκετικές σχολές και Εθνικές που δε θα βρίσκονται εκεί, αρκεί για να κατανοήσεις το μέγεθος του επιτεύγματος. Αν θεωρείς ότι είναι εύκολο, τότε μπορείς να τους ρωτήσεις ο ίδιος.
Τα δάκρυα του Γιάννη είναι και δικά μας δάκρυα
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι συγκινητικός. Έκλεισε ξανά στόματα με τις μυθικές εμφανίσεις του. Γνωρίζαμε ότι είναι από άλλον πλανήτη, αλλά δεν είχε δεχθεί και λίγη κριτική από τους haters όταν φορούσε την “γαλανόλευκη”. Εκείνος που υποτίθεται θα ήταν ένας από τους πολλούς στην Euroleague, αποδεικνύει ότι τελικά είναι ένας από τους λίγους στο παγκόσμιο μπασκετικό στερέωμα. Ανήκει σ’ εκείνο το κλειστό club των αθλητών που θαυμάζει ολόκληρος ο πλανήτης και μία πραγματική διαφήμιση για το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα. Το παιδί από τα Σεπόλια, ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, είναι ο φυσικός ηγέτης αυτής της ομάδας. Κάνει κατάθεση ψυχής στο παρκέ και συμπαρασύρει μαζί του τα υπόλοιπα παιδιά.
Μέχρι πού θα φτάσει αυτή η ομάδα; Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει. Ο στόχος της πρόκρισης στα προημιτελικά των Ολυμπιακών Αγώνων έχει σχεδόν επιτευχθεί. Αλλά αυτό που έχει κερδίσει η Εθνική είναι κάτι ακόμη μεγαλύτερο. Αυτή η ελπίδα πως δεν υπάρχει ταβάνι. Ναι δεν έχουμε το “πλουσιότερο” ρόστερ των Αγώνων αλλά η ψυχή αυτών των παιδιών είναι τεράστιο. Πολλές φορές δεν είναι αρκετή αλλά σε τέτοια τουρνουά αποδεικνύεται πως σου δίνει το κάτι παραπάνω. Όπως έγινε με την Αυστραλία.
