Η πρόσκληση για το μεγάλο ραντεβού στο Παρίσι έχει και το όνομα της Εθνικής Ελλάδος μπάσκετ. Η επίσημη αγαπημένη θα δώσει το παρών στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη, σ’ ένα κλειστό κλαμπ μόλις 12 ομάδων. Η τελευταία φορά που βρεθήκαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν το 2008, σε μία εποχή που η “γαλανόλευκη” είχε το πιο ταλαντούχο ρόστερ και την πιο επιτυχημένη ομάδα της ιστορίας της. Τότε φτάσαμε μέχρι τα προημιτελικά αλλά το χαμένο τρίποντο του Βασίλη Σπανούλη στην εκπνοή έδωσε το εισιτήριο για τα ημιτελικά στην Αργεντινή. Δεκαέξι χρόνια μετά, ο τότε μοιραίος γίνεται ωραίος και στον ρόλο του προπονητή θα ζήσει τη μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να βιώσει ένας αθλητής και συνολικά όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό.
Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι η μεγαλύτερη τιμή για έναν αθλητή. Η επιτυχία είναι κάτι το διαφορετικό. Ορίζεται από τους στόχους που θέτει το κάθε άτομο ξεχωριστά. Επιτυχία μπορεί να χαρακτηριστεί ένας τίτλος, ένα προσωπικό ρεκόρ, ένα μετάλλιο. Αλλά η συμμετοχή στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός είναι το σπουδαιότερο γεγονός που μπορεί να συμβεί στη ζωή ενός αθλητή. Τα δάκρυα του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο τέλος της αναμέτρησης με την Κροατία είναι η επιβεβαίωση των γραφόμενων. Δεν ήταν μόνο ο Γιάννης που δάκρυσε το βράδυ της Κυριακής. Λίγα λεπτά αργότερα, ο σπουδαίος -όσο κι αν μάθαμε να τον αντιπαθούμε στην Ελλάδα- Ρούντι Φερνάντεζ λυγίζει όταν η Ισπανία κερδίζει τις Μπαχάμες και παίρνει το εισιτήριο για το Παρίσι.
Όλοι οι μεγάλοι στο κορυφαίο ραντεβού. Το τι σημαίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες στη ζωή ενός αθλητή μπορεί να το καταλάβεις και από τον τρόπο που τους αντιμετωπίζουν οι πάντα αλαζόνες Αμερικανοί. Στις Ολυμπιάδες κατεβαίνουν οι καλύτεροι των καλύτερων. Όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στο αθλητικό - πολιτιστικό γεγονός που ξεκίνησε το 776 π.Χ. στην Αρχαία Ολυμπία.
Οπότε γίνεται εύκολα κατανοητοί οι λόγοι που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο “πέταξε” από τη χαρά του όταν έμαθε για την απόφαση της Ε.Ο.Ε. να ανοίξει την παρέλαση στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Το παιδί που ήταν σημαιοφόρος στα Σεπόλια όταν πήγαινε σχολείο, λίγα χρόνια αργότερα γίνεται σημαιοφόρος της Ελλάδας στην τελετή έναρξης. Αλήθεια υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από την αναγόρευση ενός Έλληνα αθλητή ως κορυφαίου παγκόσμιου πρεσβευτή του ελληνικού αθλητισμού αλλά και της χώρας;
Τώρα θα μάθετε τι θα πει «À tout à l'heure»
Αυτά δε συμβαίνουν κάθε μέρα στη ζωή ενός αθλητή. Όσον αφορά όλες αυτές τις άναρθρες κραυγές που θα ακουστούν γιατί να σηκώσει την ελληνική σημαία ένας αθλητής που οι γονείς του ήταν από τη Νιγηρία και είναι πιο σκούρος από εμάς, θα κλείσουμε στωικά τα αυτιά μας και θα αφήσουμε τα μάτια μας να δακρύσουν από συγκίνηση. Αρκετό φθόνο έχουμε στην καθημερινότητά μας. Εξάλλου αν υπάρχει κάποιος που αξίζει να υψώσει την ελληνική σημαία είναι εκείνος που τη σέβεται και αρνείται να υπογράψει πάνω της. Για να μην επεκταθούμε σε όλους όσοι την καπηλεύονται.
Giannis Antetokounmpo leaves the team bus to greet the Greek fans chanting his name outside The Garden!! #NBAVote pic.twitter.com/20ITvBrwvA
— Milwaukee Bucks (@Bucks) January 5, 2017
Φύγαμε για το Παρίσι!
