Το ότι ο Doncic δεν είναι συνηθισμένος παίκτης δεν αποτελεί κάποιο νέο. Όσο ταλέντο έχει, άλλη τόση ευφυΐα διαθέτει. Και εννοείται πως κάθε ομάδα θα ήθελε έναν τέτοιο ηγέτη στα δύσκολα. Να μπορεί, δηλαδή, να παίρνει την μπάλα εκεί που καίει, να λέει σε όλους «ανοίξτε, το παίρνω πάνω μου» και οι πιθανότητες να είναι με το μέρος του. Ένας μικρός αστερίσκος κάπου εδώ. Η παραπάνω συνθήκη καλό είναι να συμβαίνει προς το φινάλε των αγώνων, όχι σε όλο τον αγώνα.
Αυτό όμως το εκνευριστικό ένας εναντίον όλων σε κάθε φάση, αυτό που ο Σλοβένος κρατάει την μπάλα για 15 δευτερόλεπτα, περιμένει ένα σκριν και παίρνει την προσπάθεια πάνω του ή τη δίνει στον ελεύθερο συμπαίκτη στο τέλος του χρόνου, είναι ένα δώρο ουρανοκατέβατο για τους Celtics.
Καμία φαντασία, καμία ισορροπία, τίποτα. Σαν να γίνεται μια επίθεση απλώς για να γράψει ο Σλοβένος πόντους, αδιαφορώντας για το αν θα διεκδικήσουν τελικά οι Mavericks το δαχτυλίδι.
Στο Game 1 ηταν χειρότερα τα πράγματα.
Jason Kidd τι (δεν) βλέπεις που δεν βλέπουμε εμείς;
Σίγουρα δεν είμαστε κάποιοι στο μπάσκετ, ή έχουμε την εμπειρία του προπονητή των Mavericks, Jason Kidd, ωστόσο, η επίθεση της ομάδας του υπολειτουργεί λόγω του τρομερά ευφάνταστου συστήματος «Luka Isolation» ή «Kyrie Isolation» που έχει ευνουχίσει κυριολεκτικά όλη την ομάδα.
Από την άλλη πλευρά, οι Celtics επιβεβαιώνουν αυτό που φωνάζει ο speaker των Τελικών του ΝΒΑ, Mike Breen, ότι «δεν έχουν ανάγκη από τους σταρ τους Tatum ή Brown να κάνουν κάτι παραπάνω από τα βασικά». Στον δεύτερο τελικό, χωρίς να πάρει προσπάθειες ένας με έναν, ο Jrue Holiday έβαλε 26 πόντους κάτι που λίγο-πολύ αποδεικνύει τη μεγάλη διαφορά των δύο ομάδων.
Οι μεν Mavericks έχουν δώσει όλη την μπαγκέτα στον Doncic, εκείνος κάποια στιγμή «σκάει», ο Irving δεν τραβάει καθόλου και οι υπόλοιποι απλώς κάθονται σε μια γωνία και περιμένουν αν θα τους δουν οι σταρ τους. Οι δε Celtics από την άλλη απλώς παίρνουν αυτό που τους δίνει ο αντίπαλος και για την ώρα μοιάζουν φαβορί για τον τίτλο.
Και εκεί που άρχισε να στραβώνει το πράγμα στο τέλος και οι Mavericks μείωσαν, το πήρε πάνω του αμυντικά ο Derrick White και όλα τελείωσαν.
Τι να τους κάνεις τους 32 πόντους και τις 11 ασίστ του Doncic αν δεν γίνεται να κερδίσεις;
