Τελικά ήταν μια ψευδαίσθηση. Τόσο απλά. Ίσως γιατί η Ρεάλ ήθελε να μας κάνει να το πιστέψουμε ότι δεν θα πάρει το 15ο Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας της, απλά και μόνο για να μην κλείσουμε τις τηλεοράσεις μας.
Και όταν οι παίκτες του Κάρλο Αντσελότι αποφάσισαν να δώσουν τέλος στη φλυαρία τους στα πρώτα 60 λεπτά του τελικού, σε ένα διάστημα που η Ντόρτμουντ έδειχνε να έχει το πάνω χέρι και να κάνει τη μία φάση μετά την άλλη, μέσα σε λίγα λεπτά όλα άλλαξαν.
2-0 από το πουθενά και η σεμνή τελετή του Ουέμπλεϊ έλαβε και επίσημα τέλος, με τον Τόνι Κροος να πανηγυρίζει έξαλλα στο «αντίο» του έναν ακόμα ευρωπαϊκό τίτλο.
Γιατί η Ντόρτμουντ θα βγει κερδισμένη από την ήττα της στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Υπήρχε περίπτωση να το χάσει;
Η Ντόρτμουντ μπορεί να σφυροκοπούσε τη «Βασίλισσα», ωστόσο, η μπάλα πήγαινε σαν μαγνήτης πάνω στα χέρια του Κουρτουά, κάτι που σε έκανε να σκέφτεσαι ότι σύντομα θα εμφανιστεί ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου που τιμωρεί αυτόν που χάνει τις ευκαιρίες.
Ακόμα και στα πρώτα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου που η Μπορούσια είχε ακόμα τον έλεγχο του αγώνα, η Ρεάλ σου έδινε εντύπωση ότι απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να το λήξει μια και καλή. Και τελικά το έκανε.
Μία ο Καρβαχάλ, μία λίγο αργότερα ο Βινίσιους και το 15ο αστέρι «σκαρφαλώνει» στην πιο βαριά φανέλα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ένας τελικός που η υπέροχη Ντόρτμουντ μας έκανε να το πιστέψουμε ότι θα γίνει η έκπληξη, αλλά σε μια σκακιέρα, όπως αυτή του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν βγάζεις εκτός τη Βασίλισσα με απλά πιόνια.
