Δεν ξέρω αν πάντα έβλεπες τένις, εγώ είχα από μικρός το μικρόβιο. Δεν θα ξεχάσω το πόσες φορές στήθηκα μπροστά στην οθόνη για να απολαύσω το αγαπημένο μου Roland Garros, κάθε χρόνο περίπου τέτοια εποχή. Ένα τουρνουά εντυπωσιακό για το μάτι, που η χωμάτινη επιφάνεια των κορτ δεν ωφελεί τα δυνατά χτυπήματα, αλλά τους αθλητές με τα ταχύτατα πόδια και την μεγάλη καρδιά. Αυτούς που θα πέσουν με αυτοθυσία σαν τον Rodman στο «Last Dance», θα ξεσηκώσουν το κοινό με τις εμπνεύσεις και το τρεχαλητό –ή το ράλι όπως μας το έμαθε ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου- και στο τέλος θα σηκώσουν το τρόπαιο στον ουρανό του «Philippe Chatrier».
Έχω παίξει και μονό με νο.6 της Παγκόσμιας κατάταξης, Gaël Monfils.
Pete Sampras, Andre Agassi, Juan Carlos Ferrero, Marat Safin, Gustavo Kuerten, Yevgeny Kafelnikov, Layton Hewitt, Roger Federer ή Guillermo Coria είναι ορισμένα από τα ονόματα που μου έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό και τους έχω λίγο ψηλότερα από τους σημερινούς μύθους, Novak Djokovic και τον δικό μας Στέφανο Τσιτσιπά.
Μέχρι που το 2005 έφτασε αυτός ο τύπος:
Έχοντας κάνει τότε ένα μίνι σκάουτινγκ, γνώριζα ότι ένας υψηλόσωμος Ισπανός ονόματι Rafa Nadal ερχόταν με φόρα και παρά το νεαρό της ηλικίας του (19 ετών τότε) έμοιαζε το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο. Και τελικά το πήρε κόντρα στον Mariano Puerta.
Μόνο που δεν σταμάτησε εκεί. Άρχισε να παίρνει και άλλο. Και άλλο. Μέχρι και περσινό, όπου απέναντι στον Novak Djokovic σήκωσε το συγκεκριμένο τρόπαιο για 13η φορά. Κάθε φορά και με διαφορετικό στυλ:
Δεν ξέρω αν με εξιτάρισε το γεγονός ότι τρέχει σαν τον τρελό πάνω-κάτω κάθε φορά που μπαίνει σε χωμάτινη επιφάνεια, ούτε αν εξαιτίας του o ανίκητος Federer και πλέον o Djokovic δεν σάρωσαν ποτέ στο συγκεκριμένο τουρνουά, η περίφημη μετατροπή του από δεξιόχειρα σε αριστερόχειρα προκειμένου να έχει πλεονέκτημα απέναντι στους αντιπάλους του, ή το δολοφονικό του βλέμμα προς τον αντίπαλο κάθε φορά που κερδίζει σπουδαίο πόντο.
Στα κορτ δεν ψάχνει για συμπάθειες και φιλίες. Είναι απόλυτος, δίχως συναίσθημα, σαν να θέλει να σκοτώσει τον αντίπαλό του. Οι πολέμιοί του –για την ακρίβεια οι λάτρεις του Federer και του Djokovic- δυσκολεύονται να δουν στο πρόσωπό του κάποιο καλό πίσω από κάθε μορφασμό του. Και όμως πίσω από τη σκληράδα κρύβεται μια ευαίσθητη ψυχή.
Λένε πολλές φορές πως ένας μεγάλος παίκτης δεν γίνεται να μην είναι και μεγάλος άνθρωπος. Μέσω του ιδρύματος που φέρει το όνομά του, κάθε χρόνο βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη, δίνοντας τεράστια ποσά για να καλύψει τις ανάγκες των παιδιών της Ισπανίας.
Μαζί με τον φίλο του εκτός των κορτ, Roger Federer μάζεψαν λεφτά μέσω αγώνων για τα παιδιά της Αφρικής, ενώ έπαιξαν και μπροστά τους σε γήπεδο στο Cape Town. Κάποτε είχε δώσει 1 εκατομμύριο ευρώ στους κατοίκους της Μαγιόρκα όταν η περιοχή επλήγη από πλημμύρες, ενώ ο ίδιος βοήθησε τις τοπικές Αρχές να καθαρίσουν το μέρος. Τελευταίο του κατόρθωμα δεν ήταν κάποιος τίτλος, αλλά η κινητοποίηση και τα λεφτά που βοήθησε να μαζευτούν στον αγώνα της Ισπανίας κόντρα στον κορονοϊό.
Αναμφίβολα το σλόγκαν που καθιέρωσε μέσω του ιδρύματος που φέρει το όνομά του δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο αντιπροσωπευτικό των έργων του: «Δουλεύω πάντα για τον ίδιο στόχο. Να βελτιωθώ ως παίκτης αλλά και ως προσωπικότητα».
Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι ο Nadal είναι ο καλύτερος παίκτης της εποχής του, καθώς ο Federer, ο Djokovic και ίσως και ο Τσιτσιπάς έχουν ένα πιο πλήρες πακέτο όταν αγωνίζονται στα γήπεδα του τένις. Ακόμα και έτσι όμως, ο θηριώδης Ισπανός με το ανάποδο χέρι και τα βιονικά πόδια σε κάθε του εμφάνιση είναι ο απόλυτος καθρέπτης του εαυτού του.
Για κάθε μπαλιά που θα τεντώσει με αυτοθυσία τη ρακέτα του για να την αποκρούσει, με την ίδια όρεξη θα αρπάξει το φτυάρι για να καθαρίσει τους λασπωμένους δρόμους της Μαγιόρκα ή της κάθε αντίστοιχης Μαγιόκα. Για οποιαδήποτε επιταγή πολλών μηδενικών προστίθεται στο λογαριασμό του, το ίδιο ποσό θα δώσει σε συνανθρώπους του που τα έχουν περισσότερο ανάγκη από εκείνον.
«Η ζωή μου έχει δώσει πολλά άρα πρέπει να δώσω κάτι πίσω». Μπορείς να μην τον συμπαθείς;
