Τι σκέφτεται εκείνη όταν της προσφέρεις λουλούδια;

Μετά την τροφή, που ήταν ζήτημα επιβίωσης, υποθέτω ότι τα λουλούδια πρέπει να ήταν το πρώτο δώρο από καταβολής κόσμου, που πρόσφερε ένας άντρας σε μία γυναίκα για να της εκφράσει το θαυμασμό του και να την «τραβήξει» μέχρι τη… σπηλιά του. Το δεύτερο, ίσως κανένα τομάρι για να γλιτώσει το κρύο. Φίλε μου, με το χέρι στην καρδιά, μπορείς να μου απαντήσεις τι μεσολάβησε μέσα στους αιώνες και παρεξηγήθηκε τόσο ως κίνηση; Όχι το τομάρι. Το λουλούδι. Τι μεσολάβησε και μετά τα 17, σταματήσατε να θεωρείτε «μαγκιά» το να τρυπώνετε τα βράδια σε ξένες πιλοτές, για να μας προσφέρετε ένα ανθάκι;

Ναι, η αλήθεια είναι πως τα λουλούδια είναι ένα δώρο που στην πραγματικότητα δεν εξυπηρετεί πουθενά και κανέναν. Δεν θα κάνουν τη ζωή της πιο εύκολη, δεν τη γλιτώσουν από το κρύο και μέσα σε πέντε -το πολύ- μέρες, θα αρχίσουν να περιτριγυρίζονται από ενοχλητικά ζουζουνάκια, για να καταλήξουν στον κάδο των σκουπιδιών. Το ξέρει και εκείνη, για αυτό και επιμένει πως δεν της αρέσουν τα λουλούδια ως δώρο. Ίσως η ίδια η διαχρονικότητα του δώρου, είναι που το έκανε να «χάσει» την αίγλη του. Στην αγωνιώδη προσπάθειά σας, φίλοι μου, να ξεχωρίσετε από το πόπολο, αποκηρύξατε μία σταθερή αξία, που μπορεί να «μαλακώσει» ακόμη και τα πιο «σκληροπυρηνικά» κορίτσια. Ναι, κι όμως. Γιατί, αν θες να ξέρεις, ένα κορίτσι δεν δίνει δεκάρα αν θα της χαρίσεις ένα γιούκα, μία γλάστρα βασιλικό ή μία μαργαρίτα, η κίνηση και η σκέψη είναι που θα τη μαγέψουν. Μπορεί όντως, να βρίσκει «κλισέ» και βαρετό δώρο τα λουλούδια, αλλά ποτέ τον τύπο που της τα πρόσφερε.

Εμπειρικά σε ενημερώνω, πως οι έξι στις δέκα, θα τα αποξηράνουν και θα τα τοποθετήσουν σε μία γωνία του σπιτιού τους, ώστε όταν τα κοιτάνε να θυμούνται πόσο ξεχωριστές ένιωσαν. Κάτι που ένα ζευγάρι παπούτσια, όσο και να το θέλει, για κάποιο λόγο, δεν θα το καταφέρει ποτέ. Τα λουλούδια είναι συνυφασμένα με το ρομάντζο, με εποχές περασμένες, που τα αγόρια πέταγαν πετραδάκια στα τζάμια των κοριτσιών για να βγουν ένα λεπτό στο μπαλκόνι, τους έκαναν καντάδες ή τις βόλταραν στα ζαχαροπλαστεία και τα γαλακτοπωλεία του κέντρου. Τα λουλούδια σταδιακά έγιναν μία άρρηκτη «αναφορά» σεβασμού προς το πρόσωπο του παραλήπτη. Όταν της προσφέρεις λουλούδια, εκείνη αναγνωρίζει πως έχει μπροστά της το υπό εξαφάνιση είδος του άντρα gentleman, εκείνου που ξέρει πώς να την προσεγγίσει, που την υπολογίζει και τη σκέφτεσαι, που οι προθέσεις του είναι «αγνές» και που στα μάτια του εκείνη, δεν είναι μία σαν όλες τις άλλες. Αν ήταν, δεν θα της πρόσφερες λουλούδια. Θα της πρόσφερες;

Εκεί που πρέπει να επιστήσεις όλη την προσοχή σου, δεν είναι στο είδος ή το χρώμα των λουλουδιών, αλλά στον τρόπο με τον οποίο θα τα προσφέρεις. Στο πώς θα κάνεις μία κίνηση τόσο «χιλιοφορεμένη», να μοιάζει στα μάτια της μοναδική. Αυτό είναι το μυστικό. Υπάρχει μία σκηνή στην ταινία «No strings attached» όπου ο κοστουμαρισμένος στα μπλε Ashton Kutcher, προσφέρει στη Natalie Portman με την οποία διατηρεί μία σεξουαλική σχέση, ένα μπουκέτο καρότα. Η ταινία ήταν τεράστια φόλα και από τα πιο χαμένα 108’ της ζωής μου, αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω τη σπιρτάδα πίσω από τη συγκεκριμένη σκηνή.

Και επειδή ακόμη δεν έμαθα αν η ζωή αντιγράφει την τέχνη ή το αντίστροφο, κράτα σημειώσεις: Μία φίλη μου έβγαινε με έναν τύπο. Περπατώντας στου Ψυρρή, ψάχνοντας να βρουν πού θα καθίσουν, ο τύπος στραβοπάτησε, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του και βρέθηκε φαρδύς πλατύς και ντροπιασμένος άνευ προηγουμένου μπροστά από τα λουστρίνια της φίλης μου. Για καλή του τύχη, ελάχιστα εκατοστά μακριά -όσο το άνοιγμα του χεριού του, βρισκόταν ένα τριαντάφυλλο τυλιγμένο σε σελοφάν, που είχε πέσει πιθανότατα από τον κουβά κάποιου περαστικού μικροπωλητή. Ο τύπος το βλέπει, απλώνει το χέρι, γραπώνει το άνθος και την ευκαιρία, γονατίζει -high five requested- και της το προσφέρει ρωτώντας: «Πόσο πιο χαμηλά να πέσω για να σου ζητήσω να γίνεις το κορίτσι μου;», μεταμορφώνοντας ένα από τα μεγαλύτερα fail σε πρώτο ραντεβού, στην πιο κινηματογραφική στιγμή στην ερωτική ζωή της φίλης μου, μέχρι τότε. Με το τριανταφυλλάκι στο αριστερό της χέρι και το δεξί μπερδεμένο με το δικό του, η φίλη μου είχε γίνει πια και επίσημα το κορίτσι του.

Δεν λέω να αρχίσεις να «σκουπίζεις» τα πεζοδρόμια της Αθήνας στην προσπάθειά σου να κερδίσεις τις εντυπώσεις, αλλά να γίνεις λίγο πιο πρωτοπόρος στο ρομαντισμό. Να προσφέρεις ναι μεν λουλούδια, αλλά με ένα δικό σου, ιδιαίτερο τρόπο. Δεν χρειάζεται να καταξοδευτείς για να κερδίσεις της καρδιά της.

Μία πλούσια σύνθεση από σπάνια είδη ευρωπαϊκών ανθών, δεν θα φέρει την άνοιξη και μην αναρωτιέσαι γιατί μετά θα σου πει «I beg your pardon I never promised you a rose garden». Τρέξε στο παρτέρι του γείτονα, κάντο φύλλο και φτερό, τύλιξε τα κοτσάνια με ένα αλουμινόχαρτο, το κορίτσι θα γουστάρει πολύ περισσότερο από το να της στείλεις ηλεκτρονικά στην πόρτα της, ένα καλοστημένο μπουκέτο που κοστίζει όσο το καθημερινό σου ημερομίσθιο, με μία κάρτα γραμμένη από το γραφικό χαρακτήρα ενός βιαστικού υπαλλήλου του ανθοπωλείου.

Εκεί που περπατάτε στην Πλάκα, κουβεντιάζοντας, μόλις πάρει το μάτι σου μία βουκαμβίλια, σπεύσε σαν ιππότης να της χαρίσεις λίγο από το μωβ του. Αν είσαι τόσο τολμηρός, στόλισέ της τα μαλλιά με αυτό. Πιάστην εξαπίνης, εκεί που δεν θα το περιμένει. Πριν πας σπίτι της για να δείτε ταινία, σταμάτα σε ένα μανάβικο και πάρε ένα ματσάκι, ντύσε το με ένα φαντεζί αυτοσχέδιο περιτύλιγμα και μία αστεία ιστορία που θα την κάνει να γελάσει. Πρόσεχε τις παγίδες, δεν θα της προσφέρεις λουλούδια στα γενέθλιά της που είναι μία ξεχωριστή μέρα, μπορείς όμως με αυτά να συνοδεύσεις ένα ακόμη δώρο πιο προσωπικό. Ειδικά όταν ένα πιτσιρίκι, πλησιάσει το τραπέζι σας, αρχίζοντας τις γνωστές μαλαγανιές: «Καλέ πάρτε ένα λουλούδι για την όμορφη κυρία», σε καμία περίπτωση μην κάνεις το λάθος και ενδώσεις στις γαλιφιές του, απάντα: «Ευχαριστώ αλλά έχω ήδη ένα μπροστά μου» κοιτώντας τη στα μάτια. Όλα εγώ πρέπει να στα λέω;