Άντρες που περιμένουν να πάει 5 τα ξημερώματα για να έρθουν να στην πέσουν

Ήταν Κυριακή ξημερώματα και το ρολόι στον τοίχο του μπαρ έδειχνε 05.02. Το μικρό καφέ στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο κάθε βράδυ μετατρέπεται σε χώρο συναντήσεων των νυκτόβιων πλασμάτων της πόλης, παρέμενε ασφυκτικά γεμάτο.

Είχαν περάσει περίπου πέντε ώρες από τη στιγμή που πέρασα την είσοδο του μπαρ, όταν αποφάσισα να αποχωρήσω. Δεν ήθελα το μεσημέρι της Κυριακής να με έβρισκε να σιγοτραγουδώ με απογοήτευση το γνωστό λαϊκό άσμα: «Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια…». Την ώρα, λοιπόν, που κρατούσα το παλτό στα χέρια και προσπαθούσα να βρω τον δρόμο της εξόδου -περνώντας ανάμεσα από ζαλισμένες νεαρές και ιδρωμένους νεαρούς που λικνίζονταν σαν να μην υπήρχε αύριο- ένας κύριος (γύρω στα 30) αποφάσισε να σταθεί εμπόδιο στο διάβα μου.

«Τώρα φεύγεις; Ήθελα πέντε ώρες να σου μιλήσω και τώρα που ήμουν έτοιμος να έρθω να σε γνωρίσω εσύ φεύγεις; Δώσε μου το τηλέφωνό σου… το Facebook τουλάχιστον!», μου είπε με ύφος επίμονο. Ο εκνευρισμός που μου είχε δημιουργήσει η σαφώς πνιγηρή ατμόσφαιρα του μπαρ δεν μου επέτρεψε να του δώσω κάποια απάντηση. Τη στιγμή εκείνη, όμως, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στις φίλες μου -τις οποίες πριν από ελάχιστα λεπτά είχα «καληνυχτίσει». Ήταν περιτριγυρισμένες από ένα σμήνος «γυπαετών» οι οποίοι -όπως αποδείχθηκε- περίμεναν καρτερικά όλο το βράδυ μέχρι το ρολόι να δείξει 5 το πρωί, για να «ανοίξουν τα φτερά τους».

Μερικές ώρες και αρκετούς καφέδες αργότερα, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως το φαινόμενο που είχαμε παρατηρήσει τα ξημερώματα, αποτελούσε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο το οποίο, εντέλει, διακρίναμε με μεγάλη καθυστέρηση: Πέντε τα ξημερώματα. Αυτή ήταν τελικά η ώρα των «γυπαετών»;

Υπάρχουν πολλά είδη γύπα στον κόσμο, ωστόσο, η Ελλάδα «έχει την τιμή» -όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στον σχετικό σύνδεσμο στη Βικιπαίδεια- να φιλοξενεί τον μεγαλύτερο πληθυσμό γυπαετού στην Ευρώπη. Το σπάνιο αυτό αρπακτικό είναι αναμφίβολα άξιο θαυμασμού. Τι συμβαίνει, όμως, όταν η λέξη «γυπαετός» χρησιμοποιείται με τη μεταφορική της σημασία;

Παρά το γεγονός ότι ο γυπαετός είναι στην πραγματικότητα ένα ημερόβιο αρπακτικό πτηνό, φαίνεται ότι στον ελλαδικό χώρο οι «γυπαετοί» επιλέγουν να εντοπίζουν και να παρατηρούν ακούραστοι τα «θηράματά» τους κατά τη διάρκεια της νύχτας -ακόμη και επί πέντε συνεχόμενες ώρες- προτού «εφορμήσουν»; Πόσο αποτελεσματική είναι, λοιπόν, για εκείνους η εν λόγω συνήθεια; Άραγε, όλοι οι «γυπαετοί» επιλέγουν τη συγκεκριμένη τακτική; Για ποιον λόγο περιμένουν να έρθει το ξημέρωμα για να μας μιλήσουν;

Προκειμένου να λύσω τις απορίες μου, αποφάσισα να συμβουλευτώ έναν μεγάλο «γυπαετό» της Αθήνας. «Πες μου “γύπα”», του λέω. «Είναι τελικά αυτή η ώρα που “χτυπάτε”;», ρωτάω για να λάβω την παρακάτω ομολογουμένως απρόσμενη απάντηση: «Πέντε τα ξημερώματα; Όχι, αυτή δεν είναι η ώρα του “γύπα”. Αυτή είναι η ώρα που βγαίνει το απορριμματοφόρο» (ναι, αναφέρθηκε σε σκουπιδιάρικο).

Το παραπάνω σχόλιο δεν αποτελούσε σε ουδεμία περίπτωση μία προσβλητική αναφορά στις γυναίκες που επιλέγουν συχνά να τις βρίσκει το ξημέρωμα σε ένα μπαρ. Ο φίλος «γύπας» έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως δεν έπρεπε να υποθέσω ότι προσπαθεί να κάνει κάποια ανάλογη σύνδεση. Πράγματι, όπως διαπίστωσα, η απάντηση στην ερώτησή μου είχε σκοπό να αποκαλύψει την αναμφίβολα ενοχλητική τακτική που πολλοί άντρες -και δη λάτρεις της νύχτας- επιλέγουν να ακολουθούν προκειμένου να αισθάνονται πως μία βραδιά εξόδου έχει στεφθεί με επιτυχία. Και αυτό διότι το εν λόγω «σύστημα» τους επιτρέπει να επιστρέφουν στα σπίτια τους έχοντας -στη χειρότερη περίπτωση- συμπεριλάβει στις επαφές του smartphone τους -και τη λίστα με τους φίλους του στο Facebook- το τηλέφωνο μίας -ή ακόμη μίας- κοπέλας.

«Όταν το ρολόι δείχνει 5 το πρωί, κάνουν την κίνησή τους. Ξέρουν ότι όσες κοπέλες βρίσκονται μες στο μπαρ εκείνη την ώρα θα έχουν πιει τα ποτά τους και θα είναι πιο άνετες και ενδεχομένως, ζαλισμένες… Τότε, λοιπόν, πηγαίνουν να “μαζέψουν”», ανέφερε, σημειώνοντας -μεταξύ άλλων- ότι πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν πως η συγκεκριμένη τακτική έχει συνήθως μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας -εν συγκρίσει με τις επαφές που πραγματοποιούνται στην αρχή μιας βραδιάς.

Στο σημείο αυτό, ωστόσο, θέλησε να αποσαφηνίσει πως η προαναφερθείσα περιγραφή δεν σχετίζεται με τη δική του «μέθοδο» και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πάγια τακτική των «γυπαετών». Εκείνοι δεν χρειάζεται να περιμένουν μέχρι το ξημέρωμα για να σου μιλήσουν. Θα βρουν τον τρόπο να σε προσεγγίσουν και να μπουν στη γυναικοπαρέα, προτού προλάβεις να τελειώσεις το πρώτο ποτήρι κρασί. Θα τους αναγνωρίσεις διότι θα διαπιστώσεις πως δεν ενοχλούνται με την απόρριψη και ότι αντί για το Facebook, προτιμούν το LinkedIn ως το διαδικτυακό μέσο με το οποίο θα κρατήσουν -αρχικά- επαφή μαζί σου. Το σημείο αναφοράς για έναν original «γυπαετό», ωστόσο, έγκειται στην προσέγγισή του. Διότι μπορεί να πρόκειται για ένα «αρπακτικό», όμως, οι πρώτες του «πτήσεις» μοιάζουν συνήθως ακίνδυνες για τα «θηράματά» τους και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αθόρυβες και πραγματοποιούνται με εντυπωσιακή ακρίβεια -το ίδιο, βέβαια, δεν ισχύει και για τα αποτελέσματά τους.

Όποια και αν είναι η αλήθεια αναφορικά με τις τακτικές τις οποίες παρατηρούμε συχνά κατά τη διάρκεια μίας νυχτερινής εξόδου, το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει γυναίκα που περιμένει με ανυπομονησία να ξημερώσει για να ακούσει το απορριμματοφόρο να περνά. Την επόμενη φορά που θα βγεις, λοιπόν, για να κάνεις το bar hopping το σωστό με την παρέα, μην περιμένεις μέχρι τα ξημερώματα για να βγεις από την «κρυψώνα» -ή τη «φωλιά» σου- και κυρίως, μην περιμένεις να πιάσει τις κοπέλες της διπλανής παρέας η παραζάλη για να τους μιλήσεις. Αυτά δεν είναι ωραία πράγματα -και το ξέρεις.