«Μωράκι, θα βγω με τα παιδιά για κανά ποτάκι»

Ένα χρόνο πριν, ο ψυχολόγος-ανθρωπολόγος Robin Dunbar, πραγματοποίησε μία έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης που κατέληγε στο συμπέρασμα πως οι άντρες θα πρέπει να βγαίνουν όχι μόνο μία φορά την εβδομάδα με τους φίλους τους, αλλά δύο φορές τουλάχιστον. Αυτό να απαντήσεις στο Μαράκι, την επόμενη φορά που θα κατεβάσει κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα, επειδή εσύ ήθελες να ξεσκάσεις και να πιεις μία μπύρα με τα παιδιά.

Σύμφωνα με τον βραβευμένο με το «Doctor of Philosophy» (δεν-παίζεις-Μαράκι-μου) Dunbar, οι άντρες έχουν την επείγουσα ανάγκη να συναντούν τους τέσσερεις πιο κοντινούς φίλους τους συχνότερα, γιατί έτσι νιώθουν ότι διατηρούν ζωντανή τη μεταξύ τους σχέση. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις γυναίκες, οι οποίες παρότι προφανώς έχουν την ίδια ανάγκη, θεωρούν πως μπορούν να τη συντηρήσουν και μέσω τηλεφώνου. Για να μην παίρνουμε όμως «αέρα», αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι μπορείς να το προβάλεις σαν επιχείρημα για να αλωνίζεις αριστερά δεξιά και εκείνη να κάθεται μέσα.

 Πιο συγκεκριμένα, η έρευνα διαπίστωσε πως οι δεσμοί δυναμώνουν μέσα από ένα μεγάλο πεδίο δραστηριοτήτων, είτε αυτό είναι ένα φιλικό 5x5, είτε το εθιμοτυπικό τσούγκρισμα ποτηριών κάθε Παρασκευή βράδυ. Όταν ένας άντρας παραμένει πιστός και ενεργός στα ραντεβού με το υπόλοιπο crew, ισχυροποιεί το ανοσοποιητικό του σύστημα, απελευθερώνει περισσότερες ενδορφίνες, μειώνει το στρες και έτσι είναι λιγότερο πιθανό να έρθει αντιμέτωπος με συμπτώματα κατάθλιψης. Ωστόσο, μπορεί το Μαράκι να είναι καλλιεργημένο και να καταβροχθίζει τα βιβλία όπως τα σοκολατάκια, ξέρει όμως να μιλήσει εξίσου άπταιστα τη γλώσσα του σαλονιού και του λιμανιού, αν της γυρίσει το μάτι. Δεν χαμπαριάζει ούτε από Οξφόρδη, ούτε από Philosophy.

Για να είμαι ειλικρινής, στα περισσότερα κορίτσια που γνωρίζω δεν «ιδρώνει» το αυτί τους, ούτε γυρίζει το μάτι τους, όταν ο καλός τους αποφασίσει να «σολάρει» με την παρέα του. Πιθανολογώ πως πρόκειται μάλλον για κάποιον αστικό μύθο που τον διαιώνισε ο χρόνος. Οι περισσότερες, τον «σταυρώνουν» πριν περάσει την πόρτα, τον φτύνουν μην τον ματιάσουν, του στρώνουν το jacket στους ώμους, του εύχονται από καρδιάς να περάσει καλά και όντως το εννοούν. Είναι οι ίδιες που μετά το πρώτο τρίωρο θα στείλουν ένα «αόριστο» μήνυμα και θα ρωτήσουν: «Πώς τα περνάς». Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και κορίτσια που με την ανακοίνωση της νυχτερινής σου εξόδου, θα πάρουν μία στραβωμένη έκφραση, αρκετά αντιπροσωπευτική με τις σκέψεις που περνάνε εκείνη τη στιγμή από το κεφάλι της. Εδώ, δύο είναι τα τινά, ή που θα «μαζέψει» στα γρήγορα αυτή τη μίζερη γκριμάτσα, θα παραστήσει πως ανήκει στην πιο πάνω κατηγορία για να σου ψήσει το ψάρι στα χείλη τις επόμενες δύο ημέρες από την «επιστροφή του ασώτου», ή που θα εκραγεί επιτόπου και κινδυνεύεις να αργοπορήσεις, μέχρι να χάσεις εντελώς την μπαρότσαρκα για να τη συνεφέρεις. Αυτή τη δεύτερη κατηγορία, την «προδίδει» η ίδια της η σιωπή. Όσο εσύ ετοιμάζεσαι, εκείνη θα κάθεται σε μία γωνία και θα σε παρατηρεί. Αν δεν μένετε μαζί δεν θα δώσει σημείο ζωής, αφού θα περιμένει να δει πότε θα φιλοτιμηθείς να επικοινωνήσεις εσύ πρώτος. 

Μην το πάρεις σαν επίθεση και μη βασίσεις τα λεγόμενά μου στο μύθο της «γυναικείας αλληλεγγύης», αλλά η πραγματική αιτία που η φίλη σου στραβομουτσουνιάζει όταν εσύ βγαίνεις με τους φίλους σου, είσαι εσύ, ούτε καν οι φίλοι σου, ακόμη κι αν είναι οι μεγαλύτεροι ρέμπελοι. Δεν υπάρχουν δύο κατηγορίες γυναικών και σίγουρα δεν υπάρχει γυναίκα που δεν θέλει ο φίλος της να περνάει καλά. Τουλάχιστον εγώ δεν έχω γνωρίσει. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής όμως, έχω γνωρίσει μερικούς παρανοϊκούς τύπους που ενοχλούνται όταν το έτερον ήμισυ περνάει καλά με άλλα άτομα πλην αυτού ή όταν αυτό δεν είναι εκεί. Με άλλα λόγια, μόνο όταν έχεις δώσει δικαίωμα, φεύγοντας από το σπίτι παίρνεις δώρο και μία γκριμάτσα. 

Προσπάθησε να θυμηθείς την τελευταία φορά που έβλεπες αγώνα με τα παιδιά και εξαφανίστηκες μέχρι το βράδυ της επόμενης, εκείνο το Σάββατο που την άφησες σημαιοστολισμένη «μπουκάλα» έξω από το σπίτι της, για να πας να βρεις τα παιδιά και τότε που κανονίζατε μία εβδομάδα πριν να πάτε μπουζούκια και της το είπες τελευταία στιγμή. Αν έχεις πέσει σε πολλά τέτοια «φάουλ» ανά διαστήματα, είναι λογικό να μην σου έχει εμπιστοσύνη και να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα κάθε φορά που εσύ νυχτοπερπατάς με την υπόλοιπη αντροπαρέα. Επιπλέον, το γεγονός πως εσύ «πετάς», λες και σε είχε φυλακισμένο, τη σκούφια σου μόλις δεις κλήση από τον κολλητό σου και βιάζεσαι να πάρεις τους δρόμους, της δίνει την εντύπωση ότι είναι περισσότερο «διακοσμητική» παρά προτεραιότητα στη ζωή σου. Οπότε για να σε προλάβω, δεν είναι η ζήλεια το βαθύτερο αίτιο, αλλά η χαμένη εμπιστοσύνη που κάποτε σου είχε. Είναι ο ίδιος λόγος που πλέον εσύ ο ίδιος αναγκάζεσαι να σχεδιάσεις ολόκληρη στρατηγική επικοινωνίας για το πώς θα της ανακοινώσεις ότι θέλεις να πας για μία μπύρα. Ακόμη κι αν είσαι το πιο φρόνιμο αρσενικό στην πιάτσα, οι πράξεις σου δηλώνουν το ακριβώς αντίθετο, δημιουργώντας της ανασφάλεια.

Με εσένα να προσπαθείς να της φέρεις… μέσω Λαμίας ότι παίζει η ομαδάρα και είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να πας γήπεδο για να γλιτώσεις την «παντόφλα» και εκείνη να συμπεραίνει ότι πάλι προτεραιότητα έχουν όλοι οι άλλοι εκτός από εκείνη, αναπόφευκτα αργά η γρήγορα θα βρεθείτε χαμένοι στη μετάφραση και ζήτω που καήκαμε φίλε μου! Αν ζητάς μία συμβουλή, άρχισε να είσαι ειλικρινής και συγχρόνως ψάξε να βρεις τι έκανες λάθος στο παρελθόν. Αν δεν καταφέρεις να το βρεις μόνος σου, μπορείς να τη ρωτήσεις γιατί ξενερώνει κάθε φορά που εσύ θέλεις να βγεις με τους φίλους σου. Αν πίσω από τη μουτρωμένη γκριμάτσα «κρύβεται» ένας ουσιαστικός λόγος, μην βιαστείς να δικαιολογηθείς, άκουσέ την και έπειτα εξήγησέ της γιατί δεν απάντησες τις κλήσεις τις εκείνο το βράδυ. Αν βέβαια αρχίσει να «μασάει» τα λόγια της, πιθανότατα ανήκει στην κατηγορία «Ανταγωνιστική Παρανοϊκή Σκύλα™» που θέλει να έχει την αποκλειστικότητα στα πάντα, ακόμη και στην ευχαρίστησή σου ή έχει «γαντζωθεί» από τη σχέση και πάνω σου, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα, μα κανένα άλλο ενδιαφέρον στη ζωή της.