Η κατάρα του να έχεις σχέση με έναν «αμετανόητο» gamer

Gamer: Μια λέξη, ένα attitude. Αρχικά, να πούμε πως το στερεότυπο του nerd τύπου, με τα γυαλιά και το αποχαυνωμένο βλέμμα, έχει εξαφανιστεί από το χάρτη. Πλέον δεν ξέρεις ποιος ή τι παίζει. Μπορεί να είναι ο διπλανός σου στο γραφείο ή ο προπονητής σου στο γυμναστήριο. Μπορεί να γουστάρει να σκοτώνει κόσμο αβέρτα ή να αγοράζει παίκτες και να κατεβαίνει στο πρωτάθλημα της Ιταλίας (με το δικό του μυαλό).

Είναι αλήθεια πως το προφίλ του gamer έχει εξελιχθεί μέσα στο χρόνο και πολλοί είναι αυτοί που καταφέρνουν να κρατούν τις ισορροπίες. Αυτό που δεν αλλάζει, είναι το «κόλλημα». Και ok, δεν είπαμε να μην υπάρχει κάποιο χόμπι, όμως για τον gamer τον αυθεντικό, τον heavy gamer, έχουμε πολλά να πούμε.

Δεν είναι ντροπή να είσαι gamer. Είναι γούστο σου και καπέλο σου. Όμως, όπως εσύ μπορείς να είσαι gamer, έτσι κι εμείς θα πούμε την άποψάρα μας. Γιατί μπορούμε.

Η αλήθεια είναι πως έχω καεί με τον χυλό. Και φυσάω και το γιαούρτι. Ναι, είχα σχέση με τύπο που έπαιζε. Ατελείωτα. Α ΤΕ ΛΕΙ Ω ΤΑ. Όταν τον γνώρισα, είχε χαλάσει ο υπολογιστής του, οπότε το παιχνίδι δεν ήταν καθημερινή ασχολία. Έρχονταν οι φίλοι του στο σπίτι κάθε δεύτερη ή τρίτη μέρα και έπαιζαν Manager στον προτζέκτορα. Άντε και κανένα Assassins, για να σπάει η μονοτονία. Καλώς μέχρι εδώ…

Μετά, όμως, ο υπολογιστής φτιάχτηκε και ξαφνικά ανακάλυψα πως ακόμη ένα δωμάτιο στο σπίτι είναι λειτουργικό: Το γραφείο του. Και τότε άρχισε η παράνοια: Οθόνες παντού, junk food, video games και εκείνος καθισμένος σε μία βολική καρέκλα για απεριόριστες ώρες… Οι φίλοι άρχισαν να έρχονται σχεδόν σε καθημερινή βάση (με τα λάπτοπ τους). Munches στα εφόδια και το παιχνίδι ξεκινούσε. Είτε έπαιζαν όλοι παράλληλα, είτε άνοιγαν οι οθόνες και έπαιζαν εναλλάξ, για να ξεκουράζονται. Οκ, θα μου πεις, εσύ τι πρόβλημα είχες;

Είχα φίλε μου, είχα. Διότι, μόνιμα δικαιολογούσε τον εαυτό του, λέγοντας πως «το Σάββατο είναι η μοναδική μέρα που δεν έχω να ξυπνήσω αύριο πρωί και μπορούν να έρθουν τα παιδιά να παίξουμε μέχρι το πρωί». WHAAAAAT? Επίσης, καλοκαιρινές διακοπές και «δεν μπορούμε να πάμε κάπου μαζί τον Δεκαπενταύγουστο γιατί κάνει launch το WoW». ΤΟ ΠΟΙΟ; «Το World Of Warcraft ρε μωράκι!». Σαββατόβραδα χαμένα, καλοκαιρινές διακοπές στράφι, επενδύσεις μόνο για παιχνίδια και κονσόλες. Για να βγει έξω, ούτε λόγος. Έφαγε τα λεφτά του όλα για να αγοράζει πλοία. ΕΙΚΟΝΙΚΑ.

Ρε τι παλικάρι έχω εγώ; Εφοπλισταρά.

Εκτός από εφοπλισταρά, όμως, έχω και τον τύπο που «δίνει» αβέρτα. Έχει τύχει να περάσω έξω από το γραφείο και να τον ακούσω να λέει στους φίλους: «Ναι, ρε κι εγώ την περασμένη εβδομάδα γα**σα δύο φορές σε αυτό το δωμάτιο». ΣΕ ΠΟΙΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΡΕ; «Στο παιχνίδι ρε μωράκι, πώς κάνεις έτσι;».

ΟΚ, να «το δώσουμε» στον gamer διότι μεταξύ άλλων είναι ωραίο παιδί. Καλά όχι πάντα, αλλά συμβαίνει να είναι άνθρωποι κανονικοί. Με τα μούσια τους, τα τατουάζ τους, ακολουθούν κάθε στερεότυπο που επιβάλλει η μόδα, δεν είναι nerds βγαλμένα από το 1999.  ΟΚ, να «το δώσουμε» στον gamer διότι έχει βρει τον τρόπο να χαλαρώνει. Όταν εγώ γυρίζω από το γραφείο και πρέπει να πιω μισή κάβα για να μου περάσει η ένταση, εκείνος περνάει δύο ώρες στον μαγικό κόσμο των πουλιών και ω, σαν θαύμα, επιστρέφει ήρεμος (τις περισσότερες φορές). Μόνο που, ακριβώς εκείνη τη στιγμή της επιστροφής, εγώ θέλω να πάω για ύπνο.

ΟΚ, να «το δώσουμε» στον gamer διότι ξέρεις ανά πάσα στιγμή πού είναι και τι κάνει. Σπίτι του και παίζει. Βυθίζει καραβάκια ή πάει κουβά με την Πάρμα στο Τσουλού. ΟΜΩΣ. Καμία δεν μπορεί να γνωρίζει τι γίνεται στο chat. Ναι, ναι, εκεί μιλάει και με άλλες. Και μετά τις βρίσκει και στο Facebook και το Instagram και «σιγά ρε μωράκι πώς κάνεις έτσι, για παιχνίδια λέμε!». Δεν χρειάζεται να σας πω πόσοι γάμοι έχουν γίνει επειδή η γνωριμία ξεκίνησε έτσι. Άρα άκυρο το υπέρ.

Και κάπως έτσι ξεμείναμε από υπέρ.

Όχι, το παιχνίδι δεν σταματά στην παιδική ηλικία. Συνεχίζεται επ’ αόριστον. Ούτε είπαμε να σταματήσεις να παίζεις. Μέτρο θα σε συμβουλεύαμε να βάλεις. Όπως εγώ δεν μπορώ να κατεβάζω κάθε μέρα όλη την κάβα (αν και πολύ θα ήθελα), έτσι κι εσύ δεν γίνεται να τα γειώνεις όλα για το παιχνιδάκι σου. Γιατί δεν θα βγάλουμε άκρη και γιατί πάντα η ζωή θα είναι εκεί έξω.

Στην τελική, δεν είσαι και ο Frank Underwood στο House of Cards, που ναι μεν είναι φανατικός gamer, αλλά παράλληλα κυβερνά ολόκληρες τις ΗΠΑ… Ο Κωστάκης από το Φάληρο είσαι και έχεις να πας και γραφείο αύριο. Πέσε και κοιμήσου.