Υπάρχει λόγος που οι γυναίκες θέλουν τα «κακά παιδιά»

Δύο φράσεις της κολλητής μου θυμάμαι να με έχουν αποστομώσει στο βαθύ παρελθόν και η μία ήταν αυτολεξεί: «Του φλώρου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ». Ήταν ένα από τα δυνατά επιχειρήματα που πρόβαλε, όταν προσπαθούσα να την «ψήσω» να δώσει μία ευκαιρία σε εκείνον τον κομψό τύπο με τους ευγενικούς τρόπους, ο οποίος περνούσε τόσο τακτικά από το κατάστημα στο οποίο εργαζόταν, που πλέον ήταν προφανές πως η φίλη μου του άρεσε εξίσου με το παγωτό καϊμάκι που του σέρβιρε στο χωνάκι.

H προσπάθειά μου γνώριζα πως ήταν ανέλπιδη εξαρχής. Ήξερα πως για τη φίλη μου, αν ο άλλος δεν έχει ένα κάποιο «κουσούρι», ένα οικογενειακό ιστορικό με κάποιο αναπάντεχο διαζύγιο που δεν έχει ακόμη ξεπεράσει από τα… οχτώ του, κάποιον οποιοδήποτε εθισμό, έστω έναν φάκελο στην αστυνομία, μία κλήση για παράνομο πάρκινγκ βρε αδερφέ, δεν πληροί τις απαραίτητες προδιαγραφές, δεν είναι αρκετά επικίνδυνος, ελκυστικός και σε καμία περίπτωση ικανός να ζήσει μαζί του το ρομάντζο που, από όταν είδε το Dylan να σμίγει με τη Brenda, ονειρεύεται να ζήσει.

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι πρωτίστως, «κακό αγόρι» δεν θεωρείται απαραίτητα εκείνο το αγόρι που μας συμπεριφέρθηκε άσχημα, αλλά εκείνο που θυμίζει κάτι από αυτοκαταστροφικό ήρωα με «πινελιές» του Tim Burton, εκείνο που «έμοιαζε κάπου σαν συμπεριφορά στον Ντιν, στο χάσιμο στον Κλιφτ» όπως έγραψε και η Κατερίνα Γώγου κάποτε, περιγράφοντας τον πρώην σύζυγό της Παύλο Τάσσιο. Κάτι σαν το Νίνο όταν του γαζώσανε το αμάξι έξω από το μαγαζί που τραγουδούσε, στο πιο διανοούμενο βέβαια.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω ένα κορίτσι εκεί έξω που δεν την έχει «πατήσει», έστω μία φορά στη ζωή της με ένα «κακό» παιδί και πολύ αμφιβάλω. Όλες οι φίλες και γνωστές μου, έχουν «χαραγμένο» ένα αρχικό σε κάποιο ξεχασμένο σχολικό τετράδιο, στο μυαλό και μη χειρότερα, σε κάποιο σημείο του σώματός τους. Εκτός από την αναθεματισμένη ξεροκεφαλιά που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο γένος εν γένει, παρακάτω έχουμε καταγράψει άλλους τέσσερεις λόγους που είναι ικανοί να «μπλέξουν» ακόμη και τα καλύτερα κορίτσια, με τα χειρότερα αγόρια. 

Κι όμως, όταν οι ορμόνες μίας γυναίκας «τρελαίνονται», είναι ικανές να την παραπλανήσουν σε τέτοιο βαθμό, όπου η ίδια θα αρχίσει να θεωρεί πως μόνο ένας alpha male άντρας, θα μπορούσε να είναι ο πατέρας των παιδιών που ονειρεύεται να κάνει. Ακόμη βέβαια και αν ανήκει στην κατηγορία των γυναικών που δεν θέλουν μωρά και πάνες ούτε στο χειρότερο εφιάλτη τους, οι ορμόνες της ωορρηξίας την «αναγκάζουν» να αναγνωρίζει τους «ζόρικους» τύπους ως καταλληλότερους συντρόφους και πατέρες, από τους λιγότερο σέξι αλλά προφανώς και ομολογουμένως πολύ πιο αξιόπιστους. Όλα τα παραπάνω, δεν τα λέω εγώ αλλά το Πανεπιστήμιο του Τέξας. Εκεί, ερευνητές απέδειξαν από ένα «γενναίο» σύνολο, πως οι γυναίκες κατά τη διάρκεια περιόδων υψηλής γονιμότητας, «καθρεφτίζουν» στα αρσενικά πρόσωπα, τύπου «Στράτος Τζώρτζογλου» στα 90’s, τον άνδρα ο οποίος θα συμβάλει στο μεγάλωμα ενός παιδιού, το νοικοκυριό, το μαγείρεμα. Κάτι το οποίο -ευτυχώς- παύει να ισχύει με το πέρας της περιόδου. 

Εάν ανήκεις στην αντίπερα όχθη, αυτή των «καλών» παιδιών και αναρωτιέσαι όπως και εμείς, πώς τα bad boys -που είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί- καταφέρνουν και τραβάνε τόσα πολλά κορίτσια στο κρεβάτι τους, σου φέρνω εξαιρετικά κακά νέα! Τα σύγχρονα κακά αγόρια, διαθέτουν την «αγία τριάδα» χαρακτηριστικών, που η επιστήμη έχει ονομάσει «Dark Triad» (DT) και περιλαμβάνει τον ναρκισσισμό, την ψυχοπάθεια και το Μακιαβελισμό. Ω ναι! Αυτός ο σχεδόν… θανατηφόρος συνδυασμός είναι που «τραβάει» σαν μαγνήτης τις γυναίκες, καθώς εμπνέει σε όποιον τη διαθέτει έναν ανυπέρβλητο αέρα αυτοπεποίθησης που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Κάποια στιγμή, πίσω στο 2013, πραγματοποιήθηκε μία ερεύνα στο Πανεπιστήμιο του Ντάρχαμ, η οποία επιβεβαίωνε όλα τα παραπάνω, αφού και οι 128 συμμετέχουσες ανταποκρίθηκαν θετικά στους άντρες που διέθεταν το DΤ «πακέτο» μίας και ήταν εκείνοι που ήξεραν να «πουλήσουν» τον εαυτό τους καλύτερα. Μην ξεχνάς πως τα βασικά γνωρίσματα του ναρκισσισμού, περιλαμβάνουν την κυριαρχία και τη μεγαλοπρέπεια, που μπορούν να ανακηρύξουν τον οποιοδήποτε νικητή σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Για να καταλάβεις τι εννοώ, σκέψου ότι κάπως έτσι πήρε ένα μεγάλο προβάδισμα ο Trump έναντι της Κλίντον και έμεινε όλος ο πλανήτης με το στόμα ανοιχτό το 2017. Εντάξει, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως θα του «καθόμασταν» κιόλας!

Από τον Ρεμπώ, στον Καρυωτάκη και από εκεί στον James Dean και το παλιόπαιδο τον Bieber, τα κακά παιδιά όπως όλα δείχνουν, δεν έφυγαν ποτέ από τη «μόδα». Που πάει να πει πως και στατιστικά να το πάρεις, οι πιθανότητες δεν ήταν ποτέ με το μέρος των κοριτσιών και «γέρνουν» προς όφελος των κακών αγοριών. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί, ο ναρκισσισμός στους άντρες είναι ένα συντριπτικά συχνό φαινόμενο, το οποίο δεν κάνει καμία διάκριση από χώρα σε χώρα ή από κουλτούρα σε κουλτούρα και καμία μας δεν θα γλιτώσει! Αυτό αναπόφευκτα μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως μάλλον τα κακά παιδιά τελικά υπερτερούν σε σχέση με τα καλά που είναι δυσεύρετα και τείνουμε να πιστέψουμε πως πρόκειται για κάποιο σπάνιο υπό εξαφάνιση είδος. Χαλάλι τους!

Από την άλλη υπάρχει και αυτή η ψυχοβγαλτική λούπα στην οποία μπορεί να μπει μία κοπέλα με φόρα, ως άλλος αυτόκλητος σωτήρας. Περιληπτικά, μπλέκεται ερωτικά με έναν γοητευτικό, πολλά βαρύ ή όχι και τόσο τύπο, γοητευμένη από το σκοτάδι του, το οποίο στην πορεία θέλει να αλλάξει, να «φωτίσει» με την παρουσία της, σώζοντάς τον με την αγάπη της από τον τρόπο ζωής που έχει επιλέξει ο ίδιος να χαραμίζει τον εαυτό του. Παρόμοιο ρόλο έχουμε δει και τη Mandy Moore να παίζει στην ταινία «A walk to remember», πλάι στον Shane West και κατέληξε να πεθαίνει πολύ πριν το bad boy, το οποίο έβαλε εντέλει μυαλό και έγινε και ο πρώτος μαθητής στο σχολείο, με ή χωρίς Mandy. Στην πραγματικότητά το όλο story πρόκειται -όπως προανέφερα- για ένα ψυχοφθόρο χάσιμο χρόνου, το οποίο σπάνια οδηγεί στα επιθυμητά αποτελέσματα. Να μου πεις, αν τα κατάφερε η Sharon με τον Ozzy Osbourne, ίσως και να υπάρχει ελπίδα.

Κλείνοντας, πρέπει να αναφέρουμε πως το εξαιρετικά καλό με τα πολύ κακά παιδιά, αυτό που οφείλουμε να τους «δώσουμε», είναι πως μαζί τους προλαβαίνουμε και ζούμε όλα εκείνα που αν δεν υπήρχαν εκείνοι και σίγουρα υπό άλλες συνθήκες, δεν θα ζούσαμε ποτέ. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μας αλλάζουν τη ζωή. Και τελικά, μπορεί να μην μας μένουν πολλές χαριτωμένες ιστορίες να διηγηθούμε, αλλά έχουμε τουλάχιστον μία καρδούλα ζωγραφισμένη στο σχολικό βιβλίο, στο μυαλό, στο χέρι μας εφόρου ζωής, να μας υπενθυμίζει να μην κάνουμε άλλες λάθος επιλογές και να μην αγαπήσουμε κανένα αγόρι, παραπάνω από τον εαυτό μας. Άντε τώρα γιατί πολλά μας τα κάνατε.