Τελικά πρέπει να πληρώνουν οι άντρες στο πρώτο ραντεβού;

Διανύουμε αισίως το σωτήριο έτος 2020. Το να θεωρεί ακόμη ένας άντρας υποχρέωσή του να πληρώσει το λογαριασμό του ραντεβού, ακούγεται εξίσου ανυπόφορα outdated με το βουκολικό σήμα έναρξης του Πρώτου Προγράμματος από τα 70’s. Μπορεί η πατροπαράδοτη κίνηση του άντρα που ζητάει τον λογαριασμό με ύφος bon viveur να δημιουργεί μία κάποιου είδους γοητεία και μία κάποια νοσταλγική διάθεση για εποχές που παρήλθαν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συνάδει με τη ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων.

Από την άλλη βέβαια, το ίδιο σωτήριο έτος, μία από τις φίλες μου επιμένει έπειτα από την αφήγηση του «πρώτου ραντεβού», να τονίσει αν ο τύπος με τον οποίο ήταν μαζί έκανε την κίνηση να την κεράσει. Το ίδιο συμβαίνει και όταν κάποια άλλη από την παρέα βγει «πρώτο ραντεβού». Αφού η τελευταία κλείσει τη δική της αφήγηση, η ίδια φίλη θα πεταχτεί από το πουθενά και θα ρωτήσει καταφατικά «φαντάζομαι σε κέρασε», δείχνοντας με το βλέμμα της πόσο απαραίτητη θεωρεί αυτή την κατάληξη. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία για εκείνη ο τύπος να την κεράσει στο πρώτο ραντεβού. Σε μία προσπάθειά μου να καταλάβω τη ρώτησα και εκείνη σε μία προσπάθεια να μου εξηγήσει, μου ανέφερε πως το βρίσκει εξαιρετικά ιπποτικό και ρομαντικό εκ μέρος ενός τύπου να κερνάει το κορίτσι που συνοδεύει στο πρώτο τους ραντεβού.

Όχι, η φίλη μου δεν είναι κάποια μακρινή ξαδέρφη της Τζούλιας Αλεξανδράτου για να έχει βάλει ως αυτοσκοπό το χρήμα και γενικότερα το στερεότυπο της γυναίκας που περνάει μία ζωή free και στο «τζάμπα», έχοντας από πίσω της κονέ σε μαγαζιά και ξένα πορτοφόλια, ανήκει πλέον στη σφαίρα της φαντασίας όπως το ΠΑΣΟΚ -το παλιό, το ορθόδοξο. Ωστόσο, η άποψη περί ρομάντζου και ιπποτισμού ισχύει και είναι μία από τις πολλές που ακούγονται σχετικά με το αναπάντητο ερώτημα: «Ποιος πρέπει τελικά να πληρώνει στο πρώτο ραντεβού», ενώ συγχρόνως αν εμβαθύνουμε καταλήγουμε σε ζητήματα ταξικά, φύλου, σεξ και οικονομίας. Και σε ρωτάω φίλε μου, εντέλει, ποιος πρέπει να πληρώνει τα «σπασμένα» του πρώτου ραντεβού; Τρεις συντάκτριες «λύνουν» τη σιωπή τους. 

Με πιάνει τρομερό social anxiety όταν έρχεται η αμήχανη στιγμή που ζητάμε τον λογαριασμό σε ένα ραντεβού. Νιώθω εκ των προτέρων άσχημα που ξέρω πως ο άλλος εξαρχής νιώθει υποχρεωμένος από κάποια… ανώτερη δύναμη να με κεράσει και νομίζω πως αυτός είναι και ο λόγος που φροντίζω να κρατάω κοντά την τσάντα ή το πορτοφόλι μου. Τσεκάρω το σερβιτόρο, υπολογίζω πόση ώρα θα του πάρει να πλησιάσει το τραπέζι και είμαι «ετοιμοπόλεμη» να βγάλω πρώτη το χαρτονόμισμα και να αρχίσω τα «έλα, έλα αυτά είναι από εμένα. Κερνάς την επόμενη», παραμένοντας πιστή στις ρίζες που μας θέλουν τους Έλληνες σώνει και ντε ανοιχτοχέρηδες. Υπάρχουν φορές που έχω αφήσει κάποιον να πληρώσει, αλλά σε καμία περίπτωση αυτός ο κάποιος δεν ήταν άνεργος ή ισόβιος συγκάτοικος με τους γονείς του. Ναι, έχει σημασία. Δεν γίνεται να πληρώνω νοίκι, λογαριασμούς, βενζίνη και να μου πληρώσει τρία ευρώ τον καφέ κάποιος που του δίνουν οι γονείς τους πενήντα ευρώ την εβδομάδα, γιατί απλούστατα «ο άντρας πρέπει να πληρώνει πάντα στο πρώτο ραντεβού». 

Θα είναι σαν να έχω βγει ραντεβού με τους γονείς του. Έχω κεράσει αρκετά πρώτα ραντεβού και αρκετά «σκέτα» ραντεβού. Σε κάθε περίπτωση, τις φορές που το έκανα, το χέρι μου δεν έβγαινε από το πορτοφόλι αλλά από την καρδιά μου, που σημαίνει πως είχα όντως τη διάθεση να το κάνω. Κάποιες φορές λειτούργησε απλά «ανταποδοτικά», ήταν ένας τρόπος να πω «ευχαριστώ για το όμορφο βράδυ και την κουβέντα», χωρίς αυτό να υποδηλώνει κάτι παραπάνω, ενώ κάποιες άλλες, γούσταρα τόσο πολύ τον τύπο που ήμουν σε φάση «όλα τα λεφτά μωρό μου, όλα τα λεφτά». Είτε είχα στην τσέπη μου ένα δίευρο, είτε το χρέος του ελληνικού κράτους σε cash, ένιωθα τόσο ερωτευμένη με τον τύπο και τόσο «ευλογημένη» που καθόταν δίπλα μου στην τοποθεσία «Athens, Greece» που ήμουν ικανή όντως να κάψω για πάρτη του τα ρημάδια τα λεφτά μου.

«Θα το ζήσουμε και αυτό…». Αυτή ήταν η ατάκα που ξεστόμισε τύπος όταν κατά τη διάρκεια του δεύτερου ραντεβού μας, έβγαλα το πορτοφόλι μου και πλήρωσα το κρασί και το φαγητό (χουβαρντού, το ξέρω). Εντάξει, το καταλάβαμε. Θέλεις να πληρώνεις εσύ στα αρχικά στάδια του dating. Σε άφησα, λοιπόν, να πληρώσεις στο πρώτο ραντεβού. Από εδώ και πέρα, θα το πάμε μόνο εναλλάξ -και δεν δέχομαι κάτι λιγότερο. «Μία σου και μία μου», λοιπόν, και δεν θα το μετανιώσεις αφού ξέρεις πως με το ίδιο νόμισμα θα το πληρώσεις -το κρασί, φυσικά. Για κάποιον λόγο, αισθάνομαι απίστευτα άβολα όταν ο άντρας με τον οποίο βγαίνω επιμένει να πληρώνει κάθε φορά που μου ζητάει να πάμε έξω. Και μη βιαστείς να συμπεράνεις ότι το πρόβλημά μου είναι πως αισθάνομαι ότι «του χρωστάω». Κανείς δεν χρωστάει τίποτε σε κανέναν. Απλώς θεωρώ ολίγον τι παρωχημένη την εν λόγω αντίληψη. Στο Διαδίκτυο, βέβαια, δημοσιεύματα τύπου «να γιατί οι άντρες πρέπει να πληρώνουν ακόμη στα ραντεβού» ή «10 λόγοι για τους οποίους πρέπει να τον αφήνεις πάντα να πληρώνει», δίνουν και παίρνουν -ακόμη και εν έτει 2019. Η αλήθεια είναι, όμως, οι εποχές έχουν αλλάξει και υπάρχει η πιθανότητα να γνωρίσεις και να βγεις ραντεβού με μία γυναίκα που δεν το λογαριάζει το χρήμα, ή την Μάτα, που είναι έτοιμη να τα κάψει τα ρημάδια τα λεφτά της για πάρτη σου.

Κορίτσια σόρι, μα έχω βρει καλύτερο αγόρι. Αυτό που στο πρώτο ραντεβού πληρώνει. Και στο δεύτερο μη σου πω. Διότι, φίλες και φίλοι, εδώ πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και να πούμε μερικές αλήθειες. Πρώτη περίπτωση και ας πούμε λοιπόν, ότι αγόρι καλεί κορίτσι σε ραντεβού. Σε αυτή την περίπτωση το αγόρι κάλεσε, άρα το αγόρι πρέπει να πληρώσει. Γενικά, το savoir vivre λέει πως πληρώνει αυτός που καλεί, άρα…; Θα πληρώσεις φίλε μου. Δεύτερη περίπτωση, κορίτσι καλεί αγόρι σε ραντεβού. Και σε αυτή την περίπτωση, όμως, ο άντρας, ως κύριος, θα πρέπει να βγάλει το πορτοφόλι του και να αποδείξει τη γαλαντομία του. Και επειδή το κορίτσι είχε τη θέληση και την τόλμη να τον καλέσει σε ένα ραντεβού και επειδή εκείνη ντύθηκε, στολίστηκε, παρφουμαρίστηκε και ενδεχομένως ανέβηκε και στα 12ποντά της για να τον εντυπωσιάσει. Και εκείνος κυκλοφόρησε με ένα όμορφο κορίτσι και απόλαυσε τη συντροφιά της και πρέπει κάπως να της το δηλώσει και να της αναγνωρίσει την -όποια- προσπάθεια κατέβαλε. Γενικά, αγόρια, τον άντρα τον κιμπάρη πολλές εθέλησαν, πολλές επόθησαν. Να είστε γαλαντόμοι και δεν θα χάσετε. Μόνο καλές ιστορίες θα έχουν να διηγηθούν για εσάς και όχι ιστορίες βγαλμένες από τα… Χριστούγεννα του Σκρουτζ.