Ακόμα να εμπεδώσεις ότι οι γυναίκες δεν μας θέλουν τσιγκούνηδες;

Καταρχάς η περίπτωση είναι: «Μη σου τύχει». Και εμένα, δυστυχώς, μου έχουν τύχει πολλές. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως την έχω προκαλέσει τη μοίρα μου. Δεν κάθομαι και εγώ λίγο φρόνιμα. Εκεί, να το βγάλω το πορτοφόλι. Δυστυχώς, έχω να διηγηθώ διάφορα περιστατικά, τα οποία, μάλιστα, έχουν διαδραματιστεί τα τελευταία τρία χρόνια, ωστόσο παρακάτω είστε στην ευχάριστη θέση να διαβάσετε μόνο τρία από αυτά. Πολύ χαρακτηριστικά όμως.

Γυρνάμε στο όχι και τόσο μακρινό 2016. Είχα γνωρίσει τότε έναν τύπο, λοιπόν, στον οποίο δεν έδινε και πολλές ελπίδες για ραντεβού. Μετά από 2-3 «άκυρα», ωστόσο, και επειδή εκτίμησα το γεγονός πως επέμεινε, είπα το ok. Χειμώνας, καταρρακτώδης βροχή και δίνουμε ραντεβού Σάββατο βράδυ, σε ένα μέρος που ΕΚΕΙΝΟΣ διάλεξε, τάχα μου για «έκπληξη». Παραγγέλνουμε τα πρώτα ποτά (ένα ουίσκι αυτός αξίας 20 ευρώ και ένα ουίσκι εγώ αξίας 10 ευρώ). Ξέχασα να σας πω πως εγώ ήμουν με πυρετό 39 και γενικά αισθανόμουν χάλια. «Και γιατί πήγες;» θα με ρωτήσεις; «Γιατί το είχαμε κανονίσει, είχα ρίξει τα άκυρά μου και δεν ήθελα να πιστέψει -λανθασμένα- πως τον αποφεύγω» θα σου απαντήσω. Κακώς. Διότι τα έβλεπε τα χάλια μου ΑΛΛΑ όχι, εκεί αυτός. Να πάρουμε κι άλλο ποτό. Δεν θέλω -του λέω. Παίρνει για τον εαυτό του (ένα ουίσκι αξίας 10 ευρώ). Φτάνει η ώρα του λογαριασμού. 

Συνοψίζοντας: 30 ευρώ αυτός και 10 εγώ. Έρχεται η σερβιτόρα, πάω να βγάλω το πορτοφόλι μου, «ε δεν θα τα πληρώσεις όλα εσύ» μου λέει. WHAAAAAT? Τα χάνω, βγάζω χαρτονομίσματα των 10, 20 και 50 ευρώ όσο τον κοιτάω σαν χάνος. Μου παίρνει μέσα από τα χέρια 20 ευρώ. «Εντάξει είμαστε» μου λέει. Εντάξει, όχι, δεν είμαστε σε καμία περίπτωση, αφού όχι μόνο δεν κέρασες, αλλά ετσιθελικά με έβαλες να πληρώσω και μέρος από τα δικά σου.

Φυσικά και δεν τον ξαναείδα, φυσικά και τον άφησα να πιστεύει πως το όλο πράγμα δεν προχώρησε απλά επειδή ήταν Ολυμπιακός. Είμαι κυρία.

Πρόκειται για περίπτωση που γνώρισα στα social media. Μου μιλούσε, μου μιλούσε, μου μιλούσε. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είχα υποψιαστεί πως κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη του, κυρίως επειδή απαντούσα μονολεκτικά (εξαιτίας του τρόπου γνωριμίας) και εκείνος επέμενε όλο και περισσότερο. Ήρθε η στιγμή της γνωριμίας μετά φυσικής παρουσίας. Το λοιπόν πάμε για καφέ. Πόσο να κάνει ένας ρημαδοκαφές; Βγάζω πορτοφόλι. «Θα πληρώσεις;» με ρωτάει. «Ναι» λέω -τι να πω φίλε μου; Όχι να πω; «Οκ, δεν μου έχει ξανατύχει» είπε. Και δεν ξέρω και αν θα σου ξανατύχει, θα πω εγώ.

Φυσικά κάθε επόμενη προσπάθεια έπεσε στο κενό. Γιατί η αρχή είναι το ήμισυ του παντός actually φίλε μου.

Θα κλείσω με την αγαπημένη μου περίπτωση. Περιπτωσάρα. Πρώτο ραντεβού τα πληρώνουμε μισά μισά. Ας πούμε οκ. Ας πούμε ισότητα. Δεύτερο ραντεβού και πάμε να φάμε στα γενέθλιά του. Έρχεται η ώρα να πληρώσουμε, βγάζω την κάρτα μου εγώ, δεν βγάζει τίποτα εκείνος. Δεν παίρνει το κατάστημα την κάρτα μου. Τον κοιτάω. Τίποτα αυτός. «Θα πληρώσει ο κύριος» λέω. Πληρώνει. Wtf, για τα γενέθλιά του βγήκαμε! Ένα κάποιο έλεος δηλαδή.

Συνεχίζουμε τη βραδιά μας στα γενέθλια ενός φίλου μου. Αφού πίνει (από αυτά που κερνάει ο φίλος μου, που τον έβλεπε και για πρώτη φορά στη ζωή του), πίνει και δύο ποτά. Πίνω και εγώ ένα ποτό. Φτάνει η ώρα να πληρώσουμε. Φυσικά και ΔΕΝ κάνει κίνηση. Βγάζω πορτοφόλι. «Έχετε 4 ποτά» μου λέει η σερβιτόρα. «Όχι, 3 είναι» της λέω. «Όχι, είναι 4. Ο κύριος κέρασε και ένα ποτό τον dj». ΜΕΡΑΚΛΩΣΕ ΦΙΛΕ ΜΟΥ. ΚΑΙ ΤΑ ΣΕΚΛΕΤΙΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΣΑ ΕΓΩ. Έτσι.

Έχω ακούσει από γνωστούς, πως δεν κερνάνε, λέει, αν πάρουν χαμπάρι στη μέση του ραντεβού πως η γκόμενα δεν πρόκειται να τους «κάτσει». Και τι; Την τιμωρείτε επειδή δεν σας γουστάρει; Σόρι γκάιζ, αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα ήθελα να σκεφτείτε -για ένα δευτερόλεπτο- όλα τα αντρικά πρότυπα που μπορεί κάποτε, για μία μόνο στιγμή, να θαυμάσατε: Τον Cary Grant, τον Frank Sinatra, τον Al Pacino, τον James Dean. Θα ζητούσε ποτέ κάποιος από αυτούς να μοιραστεί το λογαριασμό, επειδή η άλλη αποφάσισε πως «δεν»; Χωρίς να μου το έχουν πει οι ίδιοι, σου λέω πως αποκλείεται.

Να γράψω και δυο λόγια ακόμα, για να μην παρεξηγηθούμε. Κάποιοι από εσάς επιλέγουν να μην κερνάνε, στο βωμό της «ισότητας». Να το δεχτώ, αγόρια. Εννοείται. Εδώ κάποιες έχουν φτάσει να βγάζουν περισσότερα από εσάς. Λογικό μου ακούγεται. Αλλά να σας κερνάνε οι γυναίκες από το πρώτο ραντεβού; Αλήθεια τώρα; Για μένα, που είμαι γυναίκα, είναι η υπέρτατη πράξη «ευνουχισμού» ενός άντρα. Ειλικρινά, αισθάνομαι ότι τον «ευνουχίζω» και, αν με ρωτάς, θα έπρεπε να αισθάνεται πως τον προσβάλλω κιόλας.

Φυσικά και η φάση δεν είναι τα «δικά σου, δικά σου» και τα «δικά μας, πάλι δικά σου». Αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει, σήμερα, κάτι πιο όμορφο από το να βγεις ραντεβού και να αισθανθείς πως «ικανοποίησες» τη γυναίκα που ήταν στο πλευρό σου. Έστω με έναν καφέ. Αν προσθέσεις σε αυτό και ένα κομπλιμέντο («ωραία τα μαλλιά σου», «σου πάει αυτό το φόρεμα», «πόσο λαμπερό χαμόγελο»), πάει, το απογείωσες το ραντεβού.

Φυσικά και δεν είστε υποχρεωμένοι να κερνάτε στον αιώνα τον άπαντα. Να κεράσετε στο πρώτο ραντεβού λέμε. Και αν δεν έχετε, κεράστε βόλτα στην παραλία με μπύρες στο παγκάκι. Αλλά στο πρώτο ραντεβού κεράστε. Και αν μπορείτε να κερνάτε και πιο συχνά και σας αρέσει και αισθάνεστε όμορφα με αυτό, γιατί είστε άντρες και έτσι σας γουστάρει, με γεια σας, με χαρά σας. Αλλά να βάζετε κάπου και φρένο. Να δείτε πως η κοπέλα απέναντι κάνει κάτι για εσάς, σας παίρνει ένα δώρο, κλείνει ένα διήμερο, κάνει έστω την κίνηση που δείχνει ότι εκτιμά αυτή τη γαλαντομία και όχι να φέρεται σαν… γαϊδούρα που σας εκμεταλλεύεται στεγνά.

*Σ.σ. Οι περιπτώσεις «κάβουρα» ουδεμία σχέση έχουν με τον αγαπητό συνάδελφο, συντάκτη του Ratpack.gr και κυρίως φίλο, Χρήστο Κάβουρα, που έχω συναντήσει τυχαία σε νυχτερινή έξοδο και κέρασε (δις) τα σφηνάκια του, χωρίς να προσδοκά τίποτα, απλώς και μόνο επειδή ήταν κύριος και -στην ουσία- αρσενικό. Να τα λέμε και αυτά.