Ακτή παραλίας χωρισμένη στη μέση. Στη μία πλευρά: Πεινασμένη αγέλη φανατικά πιστών και λυσσασμένων κάμπερς. Αγόρια, κορίτσια, γυναικόπαιδα, σκυλιά. Στην άλλη πλευρά: Ο Χρηστάκος.
Τον μπανίζουν με άγριο βλέμμα. Τον σκανάρουν από κάτω προς τα πάνω. Κοντοστέκονται στην καθαρή βερμούδα. Σιγή. Φτάνουν στο πουκάμισο. Από το βάθος ακούγεται ημιπαρατεταμένο γέλιο, σαν το «χαχ» του facebook, που περισσότερο μοιάζει με ειρωνικό thumb. Συγχρονισμένα, μηχανικά, καταλήγουν στα μούτρα. Λουσμένο μαλλί, ξυρισμένο πρόσωπο, φλωρόφατσα.
Κάτι περιμένουν να ακούσουν. Τα ανυπόμονα μάτια τους σπινθηρίζουν. Δεν αντέχει. Θέλει να το βγάλει από μέσα του. Θέλει να τους το πει. Τους το λέει: «Δεν μου αρέσει το καμπ...»
ΝΤΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ
Αυγά με ντομάτες σκεπάζουν τον ουρανό. Το τσούρμο των κάμπερς πλησιάζει απειλητικά. Ο Χρηστάκος, έντρομος, σηκώνει το τηλέφωνο για άμεση βοήθεια, πατάει το 9, καλεί τη ρεσεψιόν.
Όνειρο ήτανε...
Ναι ξέρω. Είμαι ένας κομπλεξικός Νεοέλληνας. Ένας φλώρος. Ένα κακομαθημένο μαμόθρεφτο που επιζητά τη χλιδή, την γκλαμουριά, την άνεση και «ζεστασιά» του σπιτιού του, που πάει και σκορπάει πεταμένα λεφτά, που έχει χάσει το νόημα των διακοπών, που προτιμά την ψευτοκυρίλα του δωματίου, του πρωινού, της πισίνας, της μπανιέρας και της λεκάνης.
Όχι, δεν έχω κάνει ποτέ μου κάμπινγκ. Όχι, δεν είμαι εξωγήινος. Ούτε λεπρός. Απλά δεν έχω κάνει ποτέ μου κάμπινγκ. Α, και πού ‘στε. Δεν είναι ότι δεν έτυχε. Δεν πέτυχε! Φυσικά και δεν είμαι πολέμιος του κάμπινγκ. Ούτε κατακρίνω τους απανταχού κάμπερς του πλανήτη. Απλά υπάρχουν άνθρωποι που είναι για κάποια πράγματα και άλλοι που δεν είναι. Ή έστω, άνθρωποι που θέλουν κάποια πράγματα και άλλοι που θέλουν άλλα. Τόσο απλό. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν τελικά είμαι μόνος σε όλο αυτό. Μάλλον όχι. Αλλιώς όλα τα ξενοδοχεία θα είχαν κλείσει.
Πήγα Κουφονήσια, πήγα Χανιά, Ρέθυμνο, όπου να ‘ναι θα πάω και Κύθηρα. Πουθενά κάμπινγκ. Μόνο ξενοδοχείο. Ξενοδοχείο, στούντιο, σπίτι, airbnb, ό,τι γουστάρεις, αλλά όχι κάμπινγκ. Η παρέα μου αναγκάστηκε να κλείσει ολόκληρο σπίτι επειδή εγώ ο φλωράκος δεν ήθελα να μείνω σε σκηνή. Το κράξιμο που έφαγα δεν περιγράφεται. Δεν θυμάμαι πόσους χαρακτηρισμούς άκουσα και πόσες καινούριες λέξεις έμαθα πάνω στη διαπραγμάτευση του καταλύματος των διακοπών μας. Η κουβέντα σταμάτησε και η κατανόηση υπήρξε μόνο στο τελευταίο μου χαρτί και την ατάκα: «Κοιτάξτε να δείτε μάγκες. Δουλεύω 300 μέρες τον χρόνο. Θέλω αυτές τις 10-15 μέρες της άδειάς μου να ξεκουραστώ. Και να κοιμάμαι σε κρεβάτι. Όσο κοιμάμαι». Κάπου εκεί μπήκε η τελεία και πάρθηκε ομόφωνη απόφαση».
Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει το κάμπινγκ. Ούτε ότι το σνομπάρω. Είναι ότι «δεν το ‘χω». Κι όχι μόνο θα σας απαριθμήσω τους λόγους, αλλά θα σας τους αναλύσω κιόλας.
1. Ύπνος φυλακής
Όταν έχω μάθει να κοιμάμαι όλο τον χρόνο σε ημίδιπλο, με μία τρομερή μαξιλάρα στο κεφάλι κι άλλη μία αγκαλιά, πώς μου ζητάς να συνηθίσω το sleeping-bag; Πώς περιμένεις να με πάρει ο ύπνος έστω και για ένα δευτερόλεπτο στο πάτωμα; Δηλαδή τα βράδια στο σπίτι μου να αφήνω την κρεβατάρα μου και να κοιμάμαι στο παρκέ… Έτσι, από βίτσιο. Άσε που αν δεν βρεις σκιά για τη σκηνή αναγκάζεσαι να ξυπνάς από τις 6 το πρωί. Νομίζω είμαι πολύ νέος ακόμα για να ξυπνάω με τις κότες και στις διακοπές μου. Το υπέρδιπλο του δωματίου που κοιμάσαι και δεν σε νοιάζει και να μην ξυπνήσεις ποτέ δεν σας ψήνει;
2. Καλύτερα οι «τούρκικες»!
Αυτός είναι μάλλον ο κυριότερος λόγος που δεν κάνω κάμπινγκ. Ειλικρινά. Αυτό που κάποιοι αποκαλούν ανάγκη, για κάποιους άλλους είναι ιεροτελεστία. Κι αυτή την ιεροτελεστία εσύ μου ζητάς στις ημέρες των διακοπών μου να την μεταφέρω σε ένα δάσος, με δέντρα, φύλλα δέντρων και φίδια. «Έλα μωρέ, έχεις τα μωρομάντιλα», μου ‘πε πρόσφατα ένας φίλος. Αν είναι έτσι ξαναμπαίνω και στρατό, δεν υπάρχει πρόβλημα… Δηλαδή η τουαλέτα του ξενοδοχείου με την a-class λεκάνη και το τρομερό αποχετευτικό σύστημα; Όχι;
3. Οι φίλοι μας τα κουνούπια
Σε όλο αυτό το προϊόν μαζοχισμού που περιέχει όλο το πακέτο του κάμπινγκ συμπεριλαμβάνεται και η ξαφνική επιείκεια στα έντομα και τα τσιμπήματά τους. Παίρνεις λέει ελληνικό καφέ και τον καις, βάζεις μία ειδική εντομοαπωθητική κρέμα στο σώμα σου, πετάς και μερικά φιδάκια, εντάξει δεν λέω, καλά όλα αυτά, αλλά γιατί; Για ποιο λόγο; Και καλά survivor;
4. Τσάμπα τόσα πουκάμισα
Δηλαδή να ρωτήσω κάτι; Εγώ δηλαδή που θέλω να πάω διακοπές και να πάρω μαζί μου τα ωραία μου τα πουκάμισα, τα τζιν, τα παντελόνια, όλα αυτά πού θα τα βάλω; Και πώς θα τα βάλω; Αφενός δεν παίζει να τα αφήσω έτσι παρατημένα μέσα σε έναν σάκο και μία σκηνή, αφετέρου για ποια ακριβώς περίσταση θα τα φορέσω; Μισό λεπτό παιδιά να σενιαριστώ να αράξουμε όλοι γύρω απ’ τη φωτιά. Εγώ δεν μπορώ ρε παιδί μου να πάρω ένα μαγιό, δυο βερμούδες και πέντε t-shirts, να τα πετάξω σε ένα backpack και να πάω διακοπές. Θέλω να πάρω τη μισή μου γκαρνταρόμπα. Φλώρος; Φλώρος!
5. Σα να συμπάθησα τον Κριστιάνο
Ένα επιχείρημα που μου είπαν οι φίλοι μου για να με πείσουν να κάνουμε κάμπινγκ ήταν ότι απαγορεύεται λέει να πάρω το αφρόλουτρό μου μαζί γιατί τι κάμπινγκ θα ‘ταν αυτό άλλωστε; Και κάπως έτσι κλείσαμε δωμάτιο. Αυτό ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω. Ούτε και να το αντέξω. Υπάρχει κάποιος κανόνας που λέει ότι στις διακοπές μας πρέπει να μένουμε άπλυτοι; Δηλαδή να πάω εγώ πέντε μέρες και να μένω με το νερό της θάλασσας, άντε να ρίχνω και λίγο απ’ το μπουκάλι για να κάνω αλατόνερο. Ρε πάτε καλά ρε;
Δεν λέω ρε παιδί μου. Είναι ένα challenge να κάνεις free camping. Να γίνεις Ντάνος για δυο-τρεις μέρες (not). Να πας κάπου να αράξεις και να μην σε νοιάζει ούτε το πώς θα ντυθείς, ούτε το πού θα βγεις, ούτε τίποτα. Να μην πλένεσαι, να έχεις χεσμένο το πρωινό του ξενοδοχείου, να μην σε νοιάζει αν θα πολυφτιαχτείς για να βγεις και να αράζεις στην παραλία σαν να μην υπάρχει αύριο. Ωραίο ακούγεται σαν ιδέα. Μέχρι εκεί. Θα εξαιρέσω μόνο τους οικονομικούς λόγους που σε ωθούν να κάνεις κάμπινγκ και να απαρνηθείς κάθε άνεση που μπορεί να σου προσφέρει το δωμάτιο ή το σπίτι. Από εκεί και πέρα, όμως, μακριά κι αγαπημένοι.
Συγγνώμη ε;
