Βόρεια Τζουμέρκα: Ποιος είπε ότι το καλοκαίρι δεν πας διακοπές στο βουνό

«Διακοπές στο βουνό! Επιτέλους!» αυτό σκέφτηκα μόλις λάβαμε την πρόσκληση για να ταξιδέψουμε στα Βόρεια Τζουμέρκα, καθώς θα έβλεπα στην πράξη τι σημαίνει να κάνεις καλοκαιρινές διακοπές στο βουνό. Και κατάλαβα, ότι ήταν μία από τις πιο ξεχωριστές εμπειρίες που μπορείς να βιώσεις, ακόμη πιο όμορφη από ότι περίμενα. Και το βασικότερο; Αισθάνθηκα ότι έφυγα πιο «πλούσια»,  καθώς τα Τζουμέρκα ήταν ένα από τα ωραιότερα διαλείμματα που θα μπορούσα να κάνω στην καθημερινότητά μου. Κάπως έτσι κατέληξα ότι οι διακοπές στο βουνό και ειδικότερα στα Τζουμέρκα είναι παντός καιρού και θα σε μεταφέρω στο δικό μου γεμάτο τριήμερο για να δεις όλα όσα είδα και βίωσα. Θα το πάρουμε από την αρχή για να σε κατατοπίσω πλήρως και να σε μεταφέρω νοερά όσο πιο πιστά μπορώ στο ταξίδι μας.

«Τα Τζουμερκοχώρια είναι περίπου 47 χωριά που χτίστηκαν μεταξύ 14ου και 15ου αιώνα και απλώνονται από τα βόρεια του νομού Άρτας έως τα νότια του νομού Ιωαννίνων. Είναι χωριά φωλιασμένα σε δάση με έλατα, πλατάνια και καστανιές, παρθένα φύση, παραδοσιακούς οικισμούς, πετρόχτιστα σπίτια, εκκλησίες, σπήλαια, καταρράκτες, συνθέτοντας ένα μωσαϊκό που ο καθένας πρέπει να επισκεφτεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του», μας ανέφερε ο Αντιδήμαρχος Τουρισμού και Υγείας Βορείων Τζουμέρκων, κ. Γιώργος Παππάς, όπου υπήρξε πολύτιμος συνταξιδιώτης καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής μας.

«Δίπλα στα Τζουμερκοχώρια βρίσκονται τα Κατσανοχώρια που αποτελούνται από 11 χωριά, με το Καλέτζι, το Ελληνικό και τα Πλαίσια να αποτελούν τα πιο γνωστά από αυτά. Το καθένα κρύβει τους δικούς του παραδείσους που έρχονται να συμπληρώσουν ένα παζλ με κύρια χαρακτηριστικά την αγνή φυσική ομορφιά, την αλήθεια των ανθρώπων και την ανεπιτήδευτη φιλοξενία».

Η ιστορία σε αυτόν τον εντυπωσιακό τόπο χάνεται στα βάθη του χρόνου προσκαλώντας τον επισκέπτη να εξερευνήσει και να γνωρίσει κάθε πτυχή του. Κάθε χωριό στα Τζουμέρκα έχει τη δική του προσωπικότητα και αυτό κάνει το ταξίδι ακόμη πιο συναρπαστικό.

Συναντιόμαστε στο κέντρο της Αθήνας -Κυριακή οχτώ το πρωί- για να ταξιδέψουμε προς τα Τζουμέρκα. Φυσικά, κάναμε τα νόμιμα διαλείμματα που έπρεπε να γίνουν και έτσι κατά τις τρεις το μεσημέρι φτάσαμε στο χωριό Κτιστάδες. Μέσω της Ολυμπίας και Ιονίας οδού η διαδρομή είναι ξεκούραστη, το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι κοιμάσαι καλά το προηγούμενο βράδυ και το πρωί παίρνεις το αυτοκίνητό σου χωρίς άγχος και ξεκινάς.

Η πρώτη μας στάση όταν πλέον μπήκαμε στα Γιάννενα -όπως ήταν λογικό- ήταν για φαγητό στους Κτιστάδες. Κατεβαίνοντας από το βανάκι που μας μετέφερε, μείναμε έκπληκτοι με τη θέα που αντικρίσαμε. Ένας μεγάλος πλάτανος δεσπόζει στην πλατεία του χωριού και «αγκαλιάζει» το μέρος. Εκεί στην πετρόχτιστη πλατεία, με θέα τις κατάφυτες πλαγιές, στο χωριό Κτιστάδες, κοντά στα Πράμαντα, η ταβέρνα «Τζουμέρκα» έχει παραδοσιακά πιάτα ημέρας, τοπικά κρέατα, ηπειρώτικες πίτες και πλούσιες σαλάτες με φρέσκα προϊόντα. Ο ίσκιος από τον πλάτανο και ο ήχος από τα τζιτζίκια με τη θέα στο απέραντο πράσινο δημιουργούν το τέλειο σκηνικό για φαγητό. Γευτήκαμε χειροποίητες νόστιμες πίτες, ζουμερά παϊδάκια κοτόπουλο, και στα highlights θα βάλω τα μπιφτέκια που είναι ζήτημα μία ταβέρνα να ξέρει να φτιάχνει καλό μπιφτέκι σε ένα ζεστό κλίμα φιλοξενίας.

Και να σημειώσω εδώ ότι όπου και αν πήγαμε την τιμητική του είχε το γαλοτύρι που είναι μαλακό τυρί αλοιφώδους υφής και είναι προϊόν ΠΟΠ. Σε κάθε ταβέρνα, βέβαια, που δοκιμάσαμε είχε διαφορετική υφή.

Επιστροφή στο ταξίδι μας, λοιπόν, έχοντας φάει, πήγαμε να επισκεφθούμε ένα από τα πιο εντυπωσιακά αξιοθέατα της περιοχής. Ο λόγος για το σπήλαιο «Ανεμότρυπα», το πιο λευκό σπήλαιο στην Ελλάδα. 

Η ξενάγηση ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, καθώς ο ξεναγός μας μάς εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα βλέπαμε στο σπήλαιο, ενώ μέσα το τοπίο πέρα από δροσερό ήταν και επιβλητικό. Το σπήλαιο βρίσκεται μόλις τρία χιλιόμετρα από το χωριό Πράμαντα, κρυμμένο στην πλαγιά του βουνού, σε υψόμετρο 900 μέτρων. Η ιστορία του μετρά σχεδόν 15 εκατομμυρίων ετών και το μοναδικό σπήλαιο στην Ελλάδα που το διασχίζει ποτάμι σε ολόκληρο το μήκος του. Ξεδιπλώνεται σε τρία τμήματα και η θερμοκρασία του αέρα είναι σταθερά στους 19 βαθμούς κελσίου ενώ του νερού στους 10 βαθμούς Κελσίου. Σμιλευμένοι χρωματιστοί σταλαγμίτες και τρεις λιμνούλες σε αποχρώσεις του γκρι, του ορείχαλκου και το άσπρου, που έχουν σχηματιστεί στο πέρασμα του χρόνου συνθέτουν μια ονειρική ατμόσφαιρα. Η επίσκεψη του σπηλαίου είναι κάτι που δεν πρέπει να χάσεις.

Η έξοδος από την «Ανεμότρυπα» πιστεύω ότι μας ανανέωσε όλους και ήμασταν έτοιμοι για έναν απογευματινό καφέ και πού αλλού θα ήταν καλύτερα πέρα από πολυτελές ξενοδοχείο Ορίζοντες, στον Τσόπελα Πραμάντων. Είναι ένα από τα πιο ξακουστά καταλύματα της περιοχής και λόγος επίσκεψης για πολλούς ταξιδιώτες.

Βρίσκεται στο καταπράσινο δάσος από κέδρους και έλατα, σε υψόμετρο 1.000 μέτρων. Η θέση του στους πρόποδες της βουνοκορφής «Στρογγούλας» προσφέρει μια πανοραμική θέα της περιοχής μόλις 1,5 χλμ από το κέντρο των Τζουμέρκων, το χωριό Πράμαντα. Οι μεγάλες τζαμαρίες του ισογείου όπου βρίσκονται το καφέ και το εστιατόριο, προσφέρουν θέα των επιβλητικών κορυφογραμμών των Τζουμέρκων, άλλοτε καταπράσινες και άλλοτε κάτασπρες. Οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν τον καφέ ή το ποτό τους στον άνετο και ατμοσφαιρικό χώρο της καφετέριας του ξενοδοχείου οποιαδήποτε ώρα της ημέρας.

Ο μπουφές με τα χειροποίητα γλυκίσματα και οι βιβλιοθήκες του χώρου σε συντροφεύουν κατά την διάρκεια της παραμονής σου. Πέρα από τη διαμονή, λοιπόν, μπορείς να επισκεφτείς τους «Ορίζοντες» για καφέ και για φαγητό. Η θέα από το resort προσφέρει την απόλυτη ηρεμία ενώ πέρα από την καλή ποιότητα καφέ, μας κέρασαν και μία πολύ ωραία τάρτα με γλυκό του κουταλιού σύκου, από τις πιο νόστιμες τάρτες που θα δοκιμάσεις.

Όπως καταλαβαίνεις, ήταν ώρα να πάμε για ξεκούραση και έτσι πήγαμε στο Συρράκο όπου βρισκόταν και το κατάλυμα μας, το Old School Boutique, που μας γοήτευσε τόσο με την αρχιτεκτονική του όσο και με τη φιλοξενία του. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1150 μ. και το κτίριο πρόκειται για παλιό δημοτικό σχολείο, το οποίο έχει μετατραπεί σε πανδοχείο για να κάνεις τις διακοπές σου. Στο cafe-bar του ξενοδοχείου θα πιεις καφέ, βότανα της Ηπείρου και θα δοκιμάσεις ντόπια παραδοσιακά προϊόντα και χειροποίητα γλυκά. Είναι χαρακτηρισμένο ως Νεώτερο Μνημείο διατηρώντας τον αρχικό του αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και οι εξαιρετικοί οικοδεσπότες, κυρία Ματίνα Λώλη και ο κύριος Βαγγέλης Γιωτόπουλος, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ξενοδόχων Ν.Ιωαννίνων μας έκαναν να αισθανθούμε άνετα.

O παραδοσιακός του χαρακτήρας του Old School είναι φανερός, παράλληλα όμως διαθέτει τις σύγχρονες προδιαγραφές ενός ξενοδοχείου για καλή διαμονή. Το παραδοσιακό ηπειρωτικό πρωινό στην αυλή του ξενοδοχείου με θέα το καταπράσινο τοπίο και τις πετρόχτιστες στέγες. Συρρακιώτικο γιαούρτι, ντόπιο μέλι «Γαλαζούλα», φρέσκο τσάι, χειροποίητες μαρμελάδες, παραδοσιακές πίτες και κέικ φτιαγμένα από την κυρία Ματίνα.

Πράγματι! Το Συρράκο διατηρεί αναλλοίωτη την παραδοσιακή Ηπειρώτικη αρχιτεκτονική με τα λιθόκτιστα σπίτια, με στέγες από σχιστόλιθο. Το 1975 χαρακτηρίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού ως οικισμός ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και ειδικής προστασίας και το 1978 από το Υπουργείο Χωροταξίας και Περιβάλλοντος ως παραδοσιακός οικισμός. Το κύριο υλικό δομής των κτιρίων του οικισμού είναι η λαξευτή πέτρα στους τοίχους και η σχιστόπλακα στις στέγες. Πολλά οικήματα είναι μεγάλα και πλούσια, κάτι που μαρτυρά την οικονομική άνθηση του Συρράκου στο παρελθόν. 

Επίσης, σημαντικός σταθμό στο χωριό είναι το μουσείο του ποιητή Κώστα Κρυστάλλη, όπου το επισκεφθήκαμε. Στον παραδοσιακό οικισμό του Συρράκου βρίσκεται το πατρικό σπίτι του ποιητή και πεζογράφου Κώστα Κρυστάλλη (1868-1894) το οποίο λειτουργεί σήμερα ως λαογραφικό μουσείο και βιβλιοθήκη. 

Η βραδιά μας έκλεισε για φαγητό στην παραδοσιακή ταβέρνα «Ο Σταυραετός» στο Συρράκο, όπου είναι και η πρώτη τουριστική επιχείρηση της περιοχής. Ιδρύθηκε το 1976 από τον Βασίλη Βαίτση και είναι οικογενειακή επιχείρηση. Η γαστρονομική ποικιλία της περιοχής εμπλουτίζεται με τις πίτες, που οι συνταγές τους μεταφέρονται αναλλοίωτες στον χρόνο από γενιά σε γενιά, ενώ το κρέας και τα παιδάκια ήταν απόλαυση. Και με αυτό το γεύμα ολοκληρώθηκε η πρώτη ημέρα του ταξιδιού μας.

Ξυπνώντας το πρωί ανυπομονούσαμε για το ράφτινγκ στον Άραχθο, μία εμπειρία πρωτόγνωρη για τους περισσότερους από εμάς. Κατεβήκαμε για το πρωινό, γευτήκαμε τα καλούδια της κυρίας Ματίνας και ετοιμαστήκαμε για τον Άραχθο. Σε αυτή την εμπειρία, οδηγητές μας ήταν η έμπειρη ομάδα της Via Natura.

Εκεί μας υποδέχτηκαν με χαρά, μας έδωσαν όλες τις κατευθύνσεις και τα προστατευτικά μέσα για την ασφάλειά μας, αλλά και τον προσωπικών μας αντικειμένων. Από τη βάση της Via Natura και ενώ ήμασταν πλέον έτοιμοι και ασφαλείς, μας πήρε ένα άλλο βαν για να κατέβουμε στον Άραχθο όπου σε όλη τη διαδρομή μαθαίναμε πληροφορίες για την περιοχή και το ράφτινγκ.

Τip: Η περιοχή των Τζουμέρκων ενδείκνυται για εναλλακτικές δραστηριότητες όπως το ράφτινγκ, η πεζοπορία, η αναρρίχηση, η ποδηλατοδρομία, τοξοβολία, όλες τις εποχές του χρόνου.

Η εμπειρία του ράφτινγκ έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό μας και αισθανθήκαμε ότι φύγαμε πιο πλούσιοι. Ο αρχηγός μας Φίλιππος Γκότσης, φρόντισε να κάνει την εμπειρία μας όσο το δυνατόν πιο συναρπαστική. Η διαδρομή από τη γέφυρα Πολιτσάς μέχρι τη γέφυρα Πλάκας, μήκους περίπου 12 χιλιομέτρων, είναι βαθμού δυσκολίας 3 και η διάρκειά της περίπου δύο ώρες. Το τρίτο στη σειρά πλεύσιμο κομμάτι του Αράχθου και ίσως το πιο όμορφο της Ελλάδος.

View this post on Instagram

A post shared by Via Natura (@vianaturacamp)

Για περίπου δύο ώρες κάναμε «αποσύνδεση» από τα πάντα και μπήκαμε στον κόσμο του Αράχθου.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, απαραίτητη είναι μια στάση στον Καταρράκτη της Κλίφκης με τα γαλαζοπράσινα, παγωμένα νερά. Είναι πρόκληση να βουτήξεις σε αυτά τα νερά, όμως πιστεύω ότι από τη στιγμή που έχεις φτάσει μέχρι εδώ δεν γίνεται να μην το κάνεις. Οι ψηλές κορυφές των βουνών, τα απόκρημνα βράχια, οι σπηλιές, τα γαλαζοπράσινα νερά του ποταμού σε μεταφέρουν σε σκηνικά βγαλμένα από ταινία. 

Εδώ η φύση έχει ζωγραφίσει και πρόκειται για μια πλευρά της χώρας μας σχετικά ανεξερεύνητη που σε προσκαλεί για να τη μάθεις και οφείλουμε να γνωρίσουμε τις δυνατότητές μας.

Τελειώνοντας το ράφτινγκ, όπως ήταν λογικό πεινούσαμε και για αυτό πήγαμε σε μία από τις καλύτερες χασοποταβέρνες της περιοχής,  «Μπούτζας» στα Πράμαντα. Kαι όσο κουρασμένοι και να ήμασταν δεν θα μπορούσε να μην μας ενθουσιάσει η πλατεία στα Πράμαντα.

Ακριβώς πίσω από τον ναό της Αγίας Παρασκευής, στην πανέμορφη πλατεία του χωριού η οικογενειακή χασαποταβέρνα του Μπούτζα αποτελεί σταθερή αξία από το 1957 προσφέρει ανελλιπώς εξαιρετικά κρέατα κατευθείαν από το κρεοπωλείο της οικογένειας. Εδώ ο επισκέπτης θα γευτεί ντόπια κρεατικά, αρνάκι «κλέφτικο», ζυγούρι κοκκινιστό, κοκορέτσι, προβατίνα στα κάρβουνα, παϊδάκια αρνίσια, γαλοτύρι και παραδοσιακή τυρόπιτα. Πιστεύω ότι τα παϊδάκια στον Μπούτζα είναι από τα πιο νόστιμα που έχω φάει γενικά, όπως επίσης και η στριφτή τυρόπιτα ήταν από τις πιο νόστιμες πίτες που δοκιμάσαμε σε όλο το ταξίδι. 

Στη συνέχεια, έχοντας απολαύσει το εξαιρετικό φαγητό μας, ήμασταν έτοιμοι για να συνεχίσουμε την εξερεύνηση προς το χωριό Καλαρρύτες. Πριν τους Καλαρρύτες, όμως κάναμε στάση για να δούμε την επιβλητική Ιερά Μονή Κηπίνας, που είναι χτισμένη μέσα σε απόκρημνο βράχο, στο δρόμο προς τον παραδοσιακό οικισμό Καλαρρύτες. Η Μονή αποτελεί σημείο αναφοράς για την περιοχή, όπου το 1212 ο Μοναχός Γρηγόριος ξεκίνησε να χτίζει το μοναστήρι και το αφιέρωσε στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η πρόσβαση στη μονή γίνεται από ένα μονοπάτι που είναι λαξευμένο στον βράχο και μια μικρή κρεμαστή ξύλινη γέφυρα.

Επόμενη στάση στους Καλαρρύτες, ένα πολύ όμορφο χωριό όπου η βόλτα στα πλακόστρωτα σοκάκια του χωριού είναι σαν να σε μεταφέρει σε κάποιο μυθιστόρημα, αισθάνεσαι ένας ήρωας σε βιβλίο. Η πορεία οδηγεί στην κεντρική πλατεία όπου μικροί και μεγάλοι συγκεντρώνονται για καφέ, φαγητό, ποτό και κουβέντα.

Είναι αξιοσημείωτο πως οι ηλικιωμένοι κάτοικοι του χωριού ομιλούν ακόμη τη βλάχικη διάλεκτο, μια γλώσσα που μεταλαμπαδεύεται προφορικά από τους παλιούς, στους νεότερους.

Ακριβώς δίπλα στην πλατεία βρίσκεται η ιδιωτική ιστοριο-λαογραφική συλλογή «Αγγέλα Χρ. Γκολφινοπούλου». Στο παλιό αρχοντικό που ανήκε στον κ. Κωσταδήμα, πριν περιέλθει στην κατοχή της οικογένειας Γκολφινόπουλου, φυλάσσεται πλούσια συλλογή από εκθέματα ιστορικού και λαογραφικού χαρακτήρα. Εκεί η συνταξιούχους εκπαιδευτικός κ. Κατερίνα Μουσαφίρη – Γκολφινοπούλου ξεναγεί τους επισκέπτες με ευγένεια και καλοσύνη αποκαλύπτοντας στους θησαυρούς που διατηρεί.

Η περιήγηση ολοκληρώνεται με φαγητό στην ψησταριά «Ο Μπάρος», μπροστά στην πλατεία του χωριού, με παραδοσιακές πίτες, ντόπια τυριά, γίγαντες με λάπαθα και χειροποίητα γλυκά. Φάγαμε εξαιρετικούς γίγαντες με χόρτα λάπαθα, που είναι της περιοχής.

Η ημέρα έκλεισε με την επιστροφή στο Συρράκο και στο ξενοδοχείο μας. Εκεί κάποιοι από εμάς συνεχίσαμε για ένα ποτάκι στην όμορφη αυλή του Old School, καθώς ανάμεσα στα άλλα η παρέας μας είχε δέσει αρμονικά και έτσι η όλη η εκδρομή μας στα Τζουμέρκα ήταν σε φιλικό κλίμα.

Γεμάτοι ενέργεια ξυπνήσαμε το πρωί, ετοιμάσαμε τα πράγματά μας, απολαύσαμε το πρωινό μας και τις χειροποίητες πίτες της κ. Ματίνας και πήγαμε προς το Ελληνικό, ορεινό χωριό των Ιωαννίνων, όπου η επίσκεψή μας είχε κατά βάση πολιτιστικό χαρακτήρα. Κατά μήκος όλης της διαδρομής, από την είσοδο του Ελληνικού μέχρι και το λόφο που βρίσκεται η Ιερά Μονή Τσούκας, είναι τοποθετημένα έργα του καλλιτέχνη Θεόδωρου Παπαγιάννη, στολίζοντας το τοπίο και μπλέκοντας την παράδοση, με τη μνήμη και την τέχνη.

Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης «Θεόδωρος Παπαγιάννης» ιδρύθηκε το 2009 και φιλοξενείται στο κτήριο του παλιού δημοτικού σχολείου του χωριού το οποίο κτίστηκε από σπουδαίους Ηπειρώτες μαστόρους με χρήματα του ευεργέτη Νικολάου Μαντελόπουλου. Ο φημισμένος γλύπτης Θεόδωρος Παπαγιάννης είναι από τους λίγους – αν όχι ελάχιστους- Έλληνες καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν πλήθος υλικών, όπως, ξύλο, μέταλλο, πολυεστέρα, πηλό κ.α, τα οποία συχνά είναι ανακυκλώσιμα, ξεχασμένα ή πεταμένα. Στο μουσείο βλέπουμε έργα φτιαγμένα μέχρι και από τα αποκαΐδια του Πολυτεχνείου.

Ακολουθώντας τη διαδρομή, βορειοανατολικά του χωριού, σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από το μουσείο, απλώνεται η Ιερά Μονή Τσούκας. Το μοναστήρι, αφιερωμένο στο Γενέθλιο της Θεοτόκου, και σε υψόμετρο 760 μέτρων, είναι άριστα διατηρημένο και δεσπόζει στην κορυφή ενός απότομου, σχεδόν κάθετου βράχου με απόλυτη θέα προς τη χαράδρα του Αράχθου.

Λίγα βήματα μακριά από το Μουσείο Παπαγιάννη, σε μια υπερυψωμένη πλατεία, κάτω από τη σκιά των πλατανιών, η ταβέρνα «Ο Ντούσκος» προσφέρει αυθεντικές παραδοσιακές γεύσεις. Θα γευτείς τοπικά κρέατα, γαλοτύρι, μπουγιουρντί, παραδοσιακές πίτες και γλυκά σε ένα περιβάλλον φιλόξενο και ζεστό, με θέα τα πανέμορφα τοπία της περιοχής.

Και κάπως έτσι μόλις τελειώσαμε με το φαγητό μας, ήμασταν έτοιμοι για την επιστροφή στην Αθήνα στο σημείο που ξεκινήσαμε μέσα σε ευχάριστο κλίμα, με γέλια, συζητήσεις και πολλές ιστορίες που μας άφησε η εκδρομή μας στα Τζουμέρκα. 

Ολοκληρώντας την εμπειρία μου από τα Τζουμέρκα, αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι τα Τζουμέρκα είναι ένας προορισμός για όλον τον χρόνο. Θα βρεις δεκάδες δραστηριότητες να κάνεις, ενώ θα κάνεις πραγματικό διάλειμμα από την καθημερινότητά σου. Οι άνθρωποι είναι φιλόξενοι, ο τόπος έχει ιστορία και σίγουρα το καλό φαγητό δεν θα λείψει. Η χώρα μας είναι γεμάτη όμορφα τοπία και όμορφα καταπράσινα βουνά, που πολλοί από εμάς δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμη. Υπάρχουν «ανεξερεύνητα» μέρη που είναι πρόκληση να τα επισκεφθείς.

Για να μάθεις περισσότερα, επισκέψου το mytzoumerka.gr.

Ευχαριστούμε για την καλή διοργάνωση τη tourism media και τη Βίκυ Ζιάμπρα.