Ανάμεσα στο Land’s End και στο John O’Groats, ο περισσότερος κόσμος ξέρει σίγουρα το πρώτο. Γιατί; Λόγω των πειρατών μιας και ανήκει στην Κορνουάλη ή Cornwall όπως το αποκαλούν οι Βρετανοί. Ο Ιούλιος Καίσαρας στην πρώτη απόβαση των Ρωμαίων στη Βρετανία σκέφτηκε να αποβιβαστεί στο νοτιοδυτικότερο μέρος, το Cornwall, αλλά γνώριζε πως κατοικούσαν στην περιοχή μία αρκετά ζόρικη φυλή Κελτών, οι Δουμνόνιοι (Dumnonii). Και έτσι αποφάσισε να αποβιβαστεί στο σημερινό Dover, το νοτιαανατολικότερο κομμάτι της Βρετανίας. Ωστόσο το Cornwall θα έμενε στην ιστορία για τους πειρατές τους. Χιλιάδες Άγγλοι θα έφευγαν για το Νέο Κόσμο ως ναυτικοί στο Βασιλικό Βρετανικό Ναυτικό, για να καταλήξουν τελικά στις πειρατικές φρεγάτες του Henry Morgan, του Edward Teach και του Benjamin Hornigold. Μέχρι και σήμερα, το Cornwall είναι διάσημο για την πειρατική του ιστορία.
Από την άλλη το John O’ Groats ανήκει στην περιφέρεια του Caithness, ένα από τα πολλά lieutenancy όπως είναι γνωστά, μιας και ο τοπικός άρχοντας που απέδιδε φόρο τιμής στο βασιλιά ή την βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου, αποκαλούταν Lord Lieutenant. Το Caithness έχει μια πολύ πιο σκληρή αλλά και ταυτόχρονα απλή ιστορία. Εν αντιθέσει με τους Δανούς που αποβιβάστηκαν σε όλη την Αγγλία, οι Νορβηγοί πήγαν στα βόρεια – τα οποία μάλιστα έπεσαν εύκολα και χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση. Τελικά, θα ήταν οι ίδιοι που θα έφτιαχναν κοινότητες, θα χρησιμοποιούσαν τις γνώσεις τους σε αλιεία και κτηνοτροφία και χάρη σε αυτούς θα αναπτυσσόντουσαν τα σημερινά χωριά που υπάρχουν τριγύρω. Οι κάτοικοι, μέχρι και σήμερα, παρότι έχουν αναγνωριστεί ως Σκωτσέζοι από το 1266, έχουν κρατήσει αρκετές νορβηγικές λέξεις και αργκό εκφράσεις στο λεξιλόγιο, όμοια με τους Άγγλους από το Yorkshire που αντιστοίχως έχουν αρκετές Old Norse εκφράσεις. Και ναι, αυτή είναι μία σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά.
Τι ενώνει όμως το Land’s End του Cornwall με το John O’Groats του Caithness; Είναι το νοτιότερο και το βορειότερο σημείο που ενώνει Αγγλία και Σκωτία – εκτός φυσικά από τα νησιά των Shetland. Η ευθεία απόσταση από το Land's End έως το John o' Groats είναι 603 μίλια, αλλά αυτό προϋποθέτει ότι πρέπει να κολυμπήσεις στην ιρλανδική θάλασσα. Κάτι που δεν υπάρχει λόγος να κάνεις. Τα αδέρφια John και Robert Naylor είναι οι πρώτοι που πραγματοποίησαν την διαδρομή από το Land’s End στο John O’Groats, τόσο πεζοί όσο και με ποδήλατο. Όλα αυτά βέβαια το 1916, όπου πλέον δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην πάρεις το αυτοκίνητο για να κάνεις το ίδιο. Άλλωστε η διαδρομή είναι μοναδική. Οι κάμποι του Cornwall σε οδηγούν μέσα από το ιστορικό Bridgewater, στο Monmouth της Ουαλίας και στο Preston του Lancanshire. Ξεκινάει μετέπειτα η αυθεντική σκωτσέζικη γη. Από το Falkirk όπου ο William Wallace έχασε τη μάχη το 1298, μέχρι το Sterling, το μαγικό Inverness στην καρδιά των Highlands. Η γέφυρα του Dornoch Firth θα σε κάνει να νιώσεις ότι αφήνεις πίσω τον υπαρκτό κόσμο και ξεκινάς για μία εξερεύνηση άνευ προηγουμένου. Όμως το Latheron και το Wick, οι δύο σταθμοί πριν το John O’Groats, μαρτυρούν πως αυτό που για εμάς μοιάζει εξωτικό και από άλλο πλανήτη, είναι για τους κατοίκους η καθημερινότητα. Με τον ίδιο τρόπο που τη βίωναν και αιώνες πριν, όταν αποφάσισαν για πρώτη φορά να ξεκινήσουν τη ζωή τους σε αυτά τα μέρη.
Κοιτώντας τη θάλασσα πέρα από το Land’s End, υπάρχουν δύο σημεία στο παρόν που μπορείς να κοιτάξεις το παρελθόν. Δυτικά όπως έφυγαν κάποτε οι ντόπιοι για να γίνουν πειρατές και νότια, όταν οι Άγγλοι κατά την διάρκεια του Εκατονταετή Πολέμου, έφυγαν κακήν κακώς από το Calais για να γλιτώσουν από τους Γάλλους ιππότες. Εκεί, πέρα από την Βρετανική θάλασσα, ήταν ο γνωστός κόσμος για τους μέχρι τότε απομονωμένους Βρετανούς, που η Ρωμαϊκή εισβολή τους έπεισε πως υπάρχει κάτι πέρα από τις φυλές και τους δρυίδες, τις θεότητες και τον «μικρόκοσμο» του νησιού τους. Αντίστοιχα, το John O’Groats ήταν ένα πεδίο μάχης που θα γινόταν τελικά καταφύγιο για την άγρια πανίδα. Εκεί που τα κρύα ρεύματα του πολικού ψύχους θα αγκάλιαζαν την βόρεια θάλασσα που έσκασε τόσες φορές πάνω στα βράχια και τους απότομους γκρεμούς, που έφτιαξε φωλιές για τα πουλιά, υπόγειες σπηλιές για τολμηρούς δύτες και ένα μοναδικό σκηνικό για όσους θελήσουν να φωτογραφήσουν. Πέρα από εκεί, βρισκόταν η Υπερβορέα για τους αρχαίους Έλληνες και, ποιος ξέρει, ίσως η Βαλχάλα για τους Νορβηγούς που θα άκουγαν μονίμως το σφυρί του Θορ να βαράει τον ουρανό με κεραυνούς. Όμως ακόμη και εκεί, υπήρχαν οι πιο σκληροτράχηλοι που αποίκησαν τα Shetlands, που έκαναν το Lerwick αυτό που είναι σήμερα και που νιώθουν απόγονοι των Βίκινγκς. Και είναι πράγματι.
Όλα αυτά τα σημεία, την κουλτούρα, την ιστορία και το ταξίδι, τα ενώνουν δύο ταμπέλες που βρίσκονται στο νοτιότερο και το βορειότερο σημείο αντίστοιχα. Μία άτυπη χαρτογράφηση του μεγάλου νησιού της Γηραιάς Αλβιώνας από τους ρομαντικούς πρώτους ταξιδιώτες, που για εκείνους ήταν η αρχή και το τέλος του κόσμου τους. Σήμερα υπάρχουν χιλιάδες τουρίστες που κάνουν την ίδια διαδρομή. Από φωτογράφους και συγγραφείς μέχρι μέλη κλαμπ μοτοσικλετών που σαν μοντέρνα λεγεώνα ακολουθεί το δρόμο που θα ήθελαν να κάνουν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, μιας και ποτέ τους δεν κατέκτησαν την Σκωτία.
Κάπου εκεί, ανάμεσα στις ταμπέλες που κοντοστάθηκαν οι ταξιδιώτες για να κοιτάξουν και στα μνημεία που μαρτυρούν την ύπαρξη άλλων κατοίκων, θα υπάρχει πάντα μία διαδρομή που θα περιμένει να την εξερευνήσουμε.
Αυτή η διαδρομή σε περιμένει. Όπως περίμενε τους Ρωμαίους, τους Βίκινγκς, τους Αγγλοσάξονες και όλους όσους θα έρθουν μετά από αυτούς. Και μετά από εμάς.
