Ανυπομονείτε να βρεθείτε σε κάποια αμμουδερή παραλία με γαλαζοπράσινα νερά, παγωμένες μπίρες και κάποιον τενίστα να τρώει στην καρωτίδα το μπαλάκι; Όλοι ανυπομονούμε για αυτό το ειδυλλιακό σκηνικό που θα μας κάνει να ξεφύγουμε για λίγο από τη ματαιότητα της ύπαρξης και του βασάνου της ζωής. Φαίνεται από το πόσο αντιπαραγωγικοί είμαστε την τελευταία βδομάδα στο γραφείο που οι μισοί κοιτάνε έξω τα πουλάκια που πετάνε και οι άλλοι μισοί είναι με αντηλιακό και γυαλιά ηλίου. Υπάρχει όμως μία κατηγορία συμπολιτών μας που είναι λίγο πιο ανυπόμονη από όλους εμάς τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς, οι ημίθεοι που στέκονται στην έξοδο του καραβιού αρκετή ώρα πριν δέσει. Για να είμαστε ακριβείς, αρκετές ώρες πριν δέσει.
Οι μεγαλύτεροι μύθοι του καλοκαιρινών διακοπών σε νησί
Αυτοί οι συνάνθρωποί μας είναι καρικατούρες του ελληνικού καλοκαιριού, αλλά και θεσμικοί εκπρόσωποί του. Αν δεν τους δεις νομίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά, σαν να πιάσει το καράβι Σύρο και να μην μπουν οι φουριόζοι ντυμένοι στα λευκά αρματωμένοι με κοφίνια γεμάτα χαλβαδόπιτες, θα αναρωτηθείς αν όντως έπιασε Σύρο το καράβι ή Πάρο. Γιατί το κάνουν όμως αυτό; Τι συμβαίνει στο μυαλό τους; Γιατι ταλαιπωρούν τον εαυτό τους, αλλά και αυτούς που όντως πρέπει να κατέβουν πρώτοι στο γκαράζ για να κατέβουν όλοι μια ώρα αρχύτερα;
Υπάρχει σίγουρα ανυπομονησία, αλλά δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος ότι μέσα σε μισή ώρα το πολύ που θα μείνει δεμένο το καράβι θα προλάβουν να κατέβουν και μόλις κατέβουν τους περιμένει ένα πολύ αθηναϊκό μποτιλιάρισμα στην προβλήτα. Υπάρχουν κι άλλες δικαιολογίες, όπως ότι έχουν παρκάρει μπροστά, σχεδόν πάνω στον καταπέλτη και πρέπει να κατέβουν πρώτοι και άλλα τέτοια ενήλικα ψέματα στο στυλ μου έφαγε ένα ρακούν το τετράδιο. Η αλήθεια είναι πολύ πιο σκοτεινή και βρίσκεται στα έγκατα του υποσυνείδητου αυτών των ανθρώπων.
Το ταξίδι με το καράβι, όσο δυσάρεστο κι αν είναι λόγω πολικών θερμοκρασιών και άβολων καθισμάτων, δεν παύει να είναι το πρελούδιο του κυρίως πιάτου των διακοπών, είναι το καθαρτήριο από το οποίο βγάζεις από πάνω σου την ιδιότητα του εργαζόμενου και βγαίνεις από αυτό αμέριμνος τουρίστας. Είναι ένα ολιγόωρο διάστημα που πρέπει να βρεις τρόπο να το απολαύσεις γιατί είναι κομμάτι των διακοπών. Οκ, είναι πολύωρο αν έχεις διαλέξει την Ανάφη, αλλά αν έχεις κάνει αυτή την αισθητική επιλογή, είσαι υπεράνω μικροαστικών βασάνων. Αυτός που βάζει τον εαυτό να υπομείνει οικειοθελώς το βασανιστήριο αυτό, υποσυνείδητα δεν θέλει να παλουκωθεί σε μια καρέκλα και να διαβάσει ένα βιβλίο, να ακούσει μουσική, να μιλήσει με την παρέα του και στην τελική να ξεκινήσει να χαλαρώνει για να κατέβει στο νησί άλλος άνθρωπος. Θέλει να κατέβει με τη νοοτροπία που έχει και τον υπόλοιπο χρόνο, βλέπει την ουρά που σχηματίζεται στην έξοδο σαν ακόμα μία ουρά στον ΕΦΚΑ ή τη ΔΟΥ και τώρα που δεν υπάρχουν πολλές ουρές λόγω ψηφιοποίησης, παίζει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο στο αυτομαστίγωμα της μίζερης ζωής του.
Η Πάρος αρχίζει να μοιάζει στη Μύκονο και αυτό δεν θα πάει καλά
Σε αυτή την ουρά είναι γεμάτος, νιώθει ότι ανήκει σε ένα μεγάλο κοινωνικό σύνολο γιατί βρίσκεται ανάμεσα σε ομοίους του με τα ίδια βάσανα και την ίδια στρεβλή άποψη για τον χωροχρόνο. Ανάμεσά τους βρίσκονται φυσικά και κάποιοι που έπρεπε να είναι εκεί, οι δύο τύποι που μπήκαν όντως τελευταίοι και πάρκαραν κάθετα τα αυτοκίνητα και 4 φορτηγατζήδες που καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που διάλεξαν αυτό το επάγγελμα.
Όλοι μαζί έχουν τον χρόνο να σιγορβράσουν και να ρίξουν καύσιμο στην κακή διάθεση που θέλουν να μεταφέρουν από την πόλη στο νησί. Τα νησιά έχουν αυτή η μεταφυσική γοητεία και επίδραση που σε κάνουν να ξεχνάς όλα σου τα προβλήματα με το που τα αντικρίσεις και πατήσεις το πόδι σου σε αυτά. Δεν είναι τυχαίος ο στίχος της Μπρατσέρας «Να δω της Λέρος τα βουνά, να μου διαβούν οι πόνοι». Αν κατέβουν ζοχαδιασμένοι από το καράβι μπορούν να βραχυκλώσουν αυτό το πρώτο συναίσθημα και να πείσουν το μυαλό τους ότι είναι ακόμα σε μια βασανιστική καθημερινότητα για την οποία πρέπει να είναι συνεχώς και δικαιολογημένα μουτρωμένοι.
Η ακαταμάχητη γοητεία του να πηγαίνεις κάθε χρόνο στο ίδιο νησί
Με το που κατέβουν τελικά από το καράβι θα τσακωθούν με τον λιμενικό που θα τους λέει από πού πρέπει να πάνε για να φύγουν από το λιμάνι γιατί θα έχουν διαφορετική άποψη με αυτόν. Έτσι ο τροχονόμος της λεωφόρου Κηφισίας μετουσιώνεται στον λιμενικό του νησιού και κάπως έτσι ο αρνητής των διακοπών με αργά και σταθερά βήματα δεν έχει σκοπό να πάρει ούτε μία ανάσα.
Όταν γυρίσει από τις διακοπές θα έχει αυτό το ύφος της απογοήτευσης και της ματαίωσης της ζωής, όχι γιατί γύρισε από τις διακοπές, αλλά γιατί μετάνιωσε και που πήγε. Θα ήταν καλύτερο να είχε μείνει πίσω, θα ήταν καλύτερα για όλους μας.
