Για πολλούς, αυτός ο όρος σχετίζεται με την άκρατη ελευθερία, και όχι άδικα, για εμένα, ωστόσο, η έννοια αυτή κρύβει ένα ακόμη μαγικό χαρακτηριστικό μέσα της… την ευδαιμονία. Τι σημαίνει αυτό για εμένα; Προσωπική ανάπτυξη και κατανόηση του εαυτού μου και των στόχων μου.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου μία ιστορία του μακρινού παρελθόντος, όταν κατάλαβα για πρώτη φορά πως η ξεκούραση, η ξεγνοιασιά και η ηρεμία, δεν είναι αποτέλεσμα της πολυτέλειας και των ανέσεων, αλλά της επαφής μας με τη φύση, με την παρέα μας και εν τέλει με τον εαυτό μας.
Αυτή ήταν η «προίκα» μου σε εκείνες τις πρώτες διακοπές για camping στην όμορφη Αμοργό, αρκετά καλοκαίρια πριν, το μακρινό 2012 και αυτά τα συναισθήματα επιθυμώ να αποκομίσω και από τις φετινές διακοπές μου, ώστε να καταφέρει να γυρίσω πίσω στην καθημερινότητά μου… γεμάτος!
Camping σημαίνει ελευθερία, ηρεμία και ξεγνοιασιά
Η αλήθεια είναι, ότι δεν ήμουν από τα παιδιά που έκαναν camping μαζί με τους γονείς τους από μικρά, για να ξέρω από «πάντα» το μοναδικό συναίσθημα του να ξυπνάς τα καλοκαίρια και η πρώτη σου κίνηση να είναι να βουτάς σε κάποια εξωτική, απόμερη παραλία ή να μετράω τα αστέρια το βράδυ πριν αποκοιμηθώ, πίνοντας την τελευταία γουλιά από τη μπύρα μου.
Μάλλον η δική μου ιστορία είναι λιγότερο ρομαντική, αφού όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου τότε, έτσι και εγώ αποφάσισα να εξερευνήσω τα όριά μου, πηγαίνοντας για οργανωμένο camping σε ένα όχι και τόσο τουριστικό νησί -τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια- γύρω στα 18 μου.
Δεν ξέρω πόσο καλύτερα θα μπορούσα να περιγράψω αυτό που ένιωσα από τις πρώτες κιόλας ώρες, που βρισκόμουν μέσα στη πράσινη σκηνή μου, στο λιμάνι των Καταπόλων, από το να χρησιμοποιήσω τη λέξη ελευθερία, ηρεμία ή ξεγνοιασιά. Κάπως έτσι, χωρίς να έχω πολλές προσδοκίες, ο χρόνος είχε «παγώσει» στο λιμάνι του Πειραιά, το άγχος για το μέλλον είχε δώσει τη θέση του στις στιγμές του παρόντος και η ανάγκη μου να βγάζω προς τα έξω τον πιο αυθόρμητο εαυτό μου, λειτουργούσε σαν «φάρμακο» εκείνες τις ημέρες της ζωής μου. Ήταν η πιο ανέμελη και ουσιαστική περίοδος της ζωής μου.
Ο δρόμος προς την ευτυχία… «κρύβεται» στο καλοκαίρι μου
Και τώρα θα μου πεις, ήταν η πρωινή ζέστη της σκηνής, το υπόστρωμα που είχα ξεχάσει να βάλω στον σάκο μου ή το μικρό μέγεθος της πρώτης μου σκηνής, που με έκαναν να τα βρω με τον πιο βαθύτερο εαυτό μου εκείνες τις ημέρες; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι… Δεν γνωρίζω εάν η έλλειψη ανέσεων με βοήθησε να ανακαλύψω τον εαυτό μου, να εκτιμήσω όλα όσα έχω, αλλά και εκείνα που θα ερχόντουσαν και να συνδεθώ με τους αγαπημένους μου ανθρώπους με έναν μοναδικό τρόπο.
Εκείνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα, ωστόσο, είναι πως εκείνες οι ημέρες με καθόρισαν και εάν καμία φορά ξεχνάω -άθελά μου- ποια είναι όλα εκείνα, τα σημαντικά και ασήμαντα, που στο τέλος της ημέρας με κάνουν ευτυχισμένο, ανατρέχω στο πρώτο εκείνο καλοκαίρι που με έμαθε να χαμογελάω με το καθετί. Έτσι, γιατί η ευτυχία βρίσκεται στα απλά, τα ασήμαντα, που τελικά είναι και τα πιο σημαντικά.
Ερχόμενος πίσω στο «σήμερα», λοιπόν, δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερα πλάνα για το φετινό καλοκαίρι, από μία απόδραση σε ένα από τα αγαπημένα μου νησιά, μακριά από όλους και όλα. Μία, σκηνή, ένας σάκος, ο φακός μου και, φυσικά, η αιώρα μου είναι όλα όσα θα χρειαστώ για να «παγώσει» και πάλι ο χρόνος, γυρνώντας με πίσω σε ευτυχισμένες στιγμές.
