Το καλοκαίρι το έχεις συνδυάσει με την παραλία, το «μπιτσόμπαρο», το ταξίδι στο πλοίο. Στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε, δεν νοείται καλοκαίρι δίχως θάλασσα και ηλιοθεραπεία. Γνωρίζω πως το να βάλεις στο πλάι τις χρόνιες συνήθειές σου και να δοκιμάσεις κάτι το διαφορετικό σίγουρα δεν είναι εύκολο, σαν να προσπαθείς να πείσεις έναν κρεατοφάγο να γίνει vegan ένα πράγμα. Ωστόσο μήπως φέτος –κορονοϊού παρόντος- έφτασε η στιγμή να μείνεις μακριά από τα πλοία και την πολυκοσμία και να εξερευνήσεις τα μαγικά τοπία της Ελλάδος με το αυτοκίνητο;
Αν μάλιστα το ταίρι σου δεν σε αρχίσει στα «καλοκαίρι χωρίς νησί;» ή «αν δεν έχει θάλασσα θα τσακωθούμε» σε προτρέπω να βάλεις πλώρη προς Πελοπόννησο.
Συγκεκριμένα προς την Αρχαία Φενεό Κορινθίας
Εκεί όπου δεν θα χρειαστεί να ψάξεις για ξαπλώστρα ή ομπρέλα παρά μόνο ένα μέρος που να σε κάνει να νιώθεις ασφαλής για τις βουτιές σου. Και λέγοντας ασφαλής δεν εννοώ ότι κινδυνεύεις, περισσότερο να βολεύεσαι εσύ –και κυρίως το κορίτσι- για το καλοκαιρινό σας μπάνιο.
Διότι αυτή τη φορά δεν θα είστε σε παραλία αλλά σε κάποια αποβάθρα ή βραχάκια γύρω από την ερωτεύσιμη λίμνη Δόξα. Εκεί που η ανθρώπινη παρέμβαση κατάφερε να δημιουργήσει κάτι το τόσο όμορφο σε σημείο που αν βρεθείς μια φορά στη ζωή σου, δεν θα μπορέσεις να της ξαναντισταθείς.
Για να έχεις μια εικόνα, το τοπίο βρίσκεται στα 900 μέτρα από την επιφάνεια του εδάφους όμως μην φοβάσαι ότι θα κρυώσεις. Η λίμνη δημιουργήθηκε το 1998, ωστόσο αν δεν δώσεις σημασία στο φράγμα –που κακά τα ψέματα δεν θα σε επηρεάσει καθόλου – σου δίνει την εντύπωση ότι βρισκόταν εκεί από πάντα. Το καταγάλανο και γλυκό νερό της έχει δέσει τόσο με το γύρω τοπίο, το οποίο μπορείς να το εξερευνήσεις διαβαίνοντας τον δρόμο που την περιβάλλει με το αυτοκίνητο –ή το ποδήλατο- αναζητώντας το μέρος που σε εμπνέει να περάσεις το χρόνο σου.
Κακά τα ψέματα όμως, ο τόπος κρύβει μια μαγεία που δύσκολα θα τη βρεις αλλού. Εγκλωβισμένος ανάμεσα στο πράσινο και τα βουνά που με τα χωριά τους σου προσθέτουν αθωότητα και ρομαντισμό, βρίσκεσαι κυριολεκτικά σε μια άλλη διάσταση. Ξεχνάς δουλειές και δυσκολίες, βιώνεις ένα ταξίδι σκέτο ποίημα.
«Ανυπεράσπιστος μπροστά στην αθωότητα, εκστατικός μπροστά στο θαύμα της λίμνης, αιώνια πιστός σε έναν δρόμο που δεν έχει τέλος», όπως (περίπου) έχει γράψει ο Τόλης Νικηφόρου.
Ίσως είναι τα μόνα λόγια που μπορούν να περιγράψουν την αγαλλίαση και την διαφορετικότητα αυτού του τόπου. Ενός τοπίου που σε απορροφά, σε κάνει ένα με την μοναδική του ενέργεια και σου προκαλεί δάκρυα όταν έρθει η ώρα να το αποχωριστείς. Ένα μέρος που μόλις το ζήσεις, το αισθανθείς, το περπατήσεις και αναπνεύσεις, δεν θα σκεφτείς στιγμή ότι σου λείπει το νησί και ταυτόχρονα θα νιώσεις ανακούφιση που είναι ένας προορισμός για όλες τις εποχές του χρόνου.
Γιατί σίγουρα θα θες να το επισκεφτείς σύντομα και ας έχει πάει χειμώνας.
