Το θυμάμαι σα να έγινε χθες. Όλα ξεκίνησαν με ένα αφιέρωμα που είδα στο BBC Travel για την Σίκινο. Είχε προηγηθεί ένας χωρισμός, ένα χειρουργείο του πατέρα μου και ο ξαφνικός θάνατος του παππού μου. Δεν είχα πολλά λεφτά, δεν είχα κέφια και έβγαινα με το ζόρι έξω με τις παρέες μου. Από ένα σημείο και μετά, άρχισα να αισθάνομαι ότι είμαι βάρος. Δεν ήθελα να με βλέπουν κατσούφη και οι συζητήσεις περί καλοκαιρινών διακοπών, απλά με άφηναν αδιάφορο και με πίεζαν. Και ήταν κάπου εκεί που κατάλαβα ότι πρέπει να κάνω διακοπές μόνος μου.
Δεν σκέφτεσαι ακριβώς αυτό. Δεν λες στον εαυτό σου «πρέπει να πας κάπου να παρτάρεις ανελέητα». Δεν σου βγαίνει και σαν σκέψη. Έχεις απλά στο μυαλό σου ότι θέλεις ένα μέρος για να απομονωθείς. Το που βρίσκει κάποιος την απομόνωση είναι μία μεγάλη κουβέντα. Οι πιο ευτυχείς είναι εκείνοι που την βρίσκουν μέσα στο μυαλό τους και δεν τους ενδιαφέρει ή δεν δίνουν δεκάρα για τον φυσικό χώρο στον οποίο θα βρεθούν. Κάποιες φορές ωστόσο, είναι αναγκαία και η φυγή. Δεν είναι πράξη δειλίας όπου δεν αντέχεις το κυνηγητό από τα προβλήματα. Κυρίως, είναι μία αφορμή για να εμπεδώσεις τι έχει συμβεί, να αναθεωρήσεις πράγματα για την ζωή σου και να πάρεις χρόνο που αναζητείς. Φυσικά δεν χρειάζεται να συμβεί κάτι στη ζωή σου για να αποφασίσεις να περάσεις χρόνο μόνος σου, αλλά κάπου εδώ σκάει και η ατάκα του Bukowski από το Factotum. «Είναι τα προβληματισμένα μυαλά που αξίζει να ταξιδεύουν μοναχά τους».
Ακόμη και αν έχεις κάνει επαγγελματικά ταξίδια, δεν είναι το ίδιο να μπαίνεις στη διαδικασία να κλείνεις εισιτήρια για τον εαυτό σου. Μόνο για τον εαυτό σου. Ενδεχομένως σε πιάνουν και ανασφάλειες. Οι πρώτες με έπιασαν μόλις εκτύπωσα τα εισιτήρια και τα κρατούσα στα χέρια μου. Φοβήθηκα πως θα φρικάρω. Ότι δεν θα έχω άνθρωπο να πω μία κουβέντα. Ότι θα πάθω κάποια κρίση πανικού και θα θέλω να γυρίσω πίσω. Εκεί θέλει δύναμη. Να πεις ότι δεν θα κάνεις πίσω. Ακόμη και αν έχεις δεύτερες σκέψεις για το ταξίδι, να πεις πως θα το κάνεις και ό,τι συμβεί. Θέλεις όμως οργάνωση και σωστό σκεπτικό για τις διακοπές που κάνεις μόνος.
> Μην πάρεις πολλά ρούχα. Απλά θα σε αγχώσει περισσότερο. Μείνε στα απαραίτητα. Δεν είναι γάμος, δεν είναι γιορτή, είναι μια γνωριμία από την αρχή με τον εαυτό σου.
> Πάρε βιβλία. Για μία εβδομάδα γεμάτη, δύο βιβλία είναι καλά. Δεν μπορείς λιγότερο, δεν χρειάζεσαι περισσότερο.
>Μην κολλήσεις με το κινητό. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος μου φόβος και τον νίκησα. Το άφηνα όλη την ημέρα στο ξενοδοχείο και το έπιανα ξανά το βράδυ για να πω στους δικούς μου πως είμαι καλά.
> Απέβαλλε τα πρέπει. Πρέπει να κάνω αυτό, πρέπει να κάνω εκείνο, πρέπει να πάω σε όλες τις παραλίες, να γνωρίσω μία γκόμενα, να κλείσω μία μπίζνα. Δεν υπάρχουν πρέπει. Υπάρχουν πράγματα που είτε κάθονται είτε δεν κάθονται. Και πάλι μπορείς να αποφασίσεις αν θα ασχοληθείς ή όχι.
> Οι διακοπές αυτές δεν γίνονται για να πάρεις αποφάσεις. Για να πεις θα γυρίσω να κάνω αυτά τα πράγματα. Αυτό έρχεται ούτως ή άλλως από μόνο του. Εκεί καλείσαι να κλείσεις τους διακόπτες.
Την μοναξιά δεν την σκέφτεσαι, δεν την πολεμάς. Την αποδέχεσαι. Λες πως αν κάτσει να ανταλλάξεις κουβέντα με κόσμο, τότε καλώς να ορίσει. Αλλά δεν είναι ο στόχος σου. Προσπαθούσα να υιοθετήσω μία ρουτίνα χωρίς απαραίτητα να την κάνω ρουτίνα. Για παράδειγμα, τα πρωινά έλεγα πως θα πάω στην παραλία και μετά για φαγητό, αλλά αποφάσιζα τελευταία στιγμή σε ποια παραλία θα πάω. Η Σίκινος έχει το καλό ότι πολλές από τις παραλίες της είναι προσβάσιμες μόνο με καΐκι. Σε αφήνουν εκεί και έρχονται και σε παίρνουν αργότερα μέσα στην ημέρα. Ένα βιβλίο, η παραλία και πολλές σκέψεις. Και είναι πολύ δύσκολο να αδειάσεις το μυαλό και να αποφασίσεις να ευχαριστηθείς την στιγμή, γιατί απλούστατα δεν είσαι συνηθισμένος στο να κάνεις κάτι τέτοιο. Οι ρυθμοί καθημερινά είναι τέτοιοι που μας έχουν βάλει στη διαδικασία να κινούμαστε μηχανικά και να μην μπαίνουμε στην διαδικασία να αναρωτηθούμε πράγματα για τον εαυτό μας. Είναι ένα μικρό σοκ όταν μπεις στη διαδικασία να αντιληφθείς ότι μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο.
Το Χωριό της Σικίνου είναι ιδανική για πεζοπορία. Υπάρχουν μονοπάτια που μπορούν να διαρκέσουν πάνω από μιάμιση ώρα, αλλά οι ντόπιοι σε προειδοποιούν ώστε να πάρεις νερό και να έχεις το νου σου σε απότομες πλαγιές. Δοκίμασα κάποια. Το μονοπάτι από την Αγία Τριάδα μέχρι την παραλία. Από την Ι.Μ. Θεοτόκου μέχρι το Ναό του Απόλλωνα και το Τείχος. Το μεγαλύτερο που έκανα ήταν από το Χωριό της Σικίνου μέχρι το νότιο τμήμα του νησιού στον Άγιο Παντελεήμωνα. Από τις ωραιότερες διαδρομές που, επειδή δεν ήξερα την ακριβή ώρα ξεκίνησα από το πρωί. Η επιστροφή ήταν κουραστική αλλά αναζωογονητική και έκανα κάτι ακόμη που δεν είχα συνηθίσει μέχρι τότε. Να τρώω μόνος μου. Να κάθομαι στο μικρό μου τραπέζι και να απαντάω σε ερωτήσεις των ντόπιων. Και μετά το οινοποιείο. Το νόημα ωστόσο, ήταν να γεμίζεις την ημέρα σου με μικρά, απλά, καθημερινά πράγματα και να αντιμετωπίζεις την ίδια την απραξία.
Έκατσα 5 πέντε νύχτες. Δεν έφυγα σοφότερος, δεν έφυγα πιο ήρεμος. Δεν λύθηκαν τα προβλήματα, ούτε μαλάκωσε ο πόνος. Αυτές είναι βλακείες για να πουλήσουν τα μυθιστορήματα. Ήξερα όμως μέσα μου, όταν πάτησα το πόδι μου πίσω στο λιμάνι, πως χρειαζόμουν αυτόν τον χρόνο για τον εαυτό μου. Πως είχα ανάγκη να καθαρίσει το κεφάλι μου και να νιώσω την μοναξιά ως μία φυσιολογική διαδικασία.
Κάθε άντρας χρειάζεται να το κάνει στη ζωή του. Για δικό του καλό.
