Όσες φορές και αν βρεθεί ένα βιβλίο του Πάουλο Κοέλιο στα χέρια μου, η φράση του αγαπημένου συγγραφέα «αυτός που έχει τη συνήθεια να ταξιδεύει, ξέρει να φτάνει πάντα τη στιγμή που πρέπει να φύγει» με συνοδεύει σε κάθε μου περιπέτεια. Το αν βέβαια θεωρούμαι εγώ μαζί με την παρέα δεινοί ταξιδιώτες δεν μπορώ να το κρίνω ακόμα, ωστόσο το ότι είχε φτάσει η ώρα να αποχωρίσουμε από το παραμυθένιο χωριό Bled της σαγηνευτικής Λιουμπλιάνας, ήταν πλέον δεδομένο.
Άλλωστε στο μυαλό μας δεν υπήρχε γυρισμός, μονάχα διάθεση για εξερεύνηση και αναζήτηση των ορίων μας. Πάνω από όλα όμως από τη στιγμή που αποφασίσαμε ότι θα γυρίσουμε την Ευρώπη μέσα σε ένα αμάξι, μας είχε ανοίξει διάπλατα η όρεξη προς την άγνωστη -με ένα μικρό πλάνο- συνέχεια. Όποια και αν ήταν αυτή.
Ξεκινώντας λοιπόν με αυτοκίνητο από την Ελλάδα και συγκεκριμένα την Αθήνα, διανύοντας ορισμένα χιλιόμετρα έως το λιμάνι της Πάτρας, σαλπάραμε για την ιταλική Ανκόνα και από εκεί βρεθήκαμε στη σλοβένικη πρωτεύουσα.
Θυμήσου τι τραβήξαμε στο πρώτο κομμάτι του ταξιδιού μας.
Yπέροχη η Λιουμπλιάνα δεν λέω, αλλά αν ισχύει το γνωμικό του Alfred Tennyson, «η φράση “μακριά, πολύ μακριά” είχε πάντα μια ξεχωριστή γοητεία» τότε δεν μας κρατούσε κάτι άλλο στη Σλοβενία. Περίπου δηλαδή, γιατί έχοντας ακούσει τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου το περασμένο βράδυ ότι η Σλοβενία ενδείκνυται για φθηνό σκι, κάναμε μια βόλτα από την καλυμμένη από το χιόνι Kranjska Gora. Έτσι και αλλιώς, στο δρόμο μας ήταν.
Παγώσαμε λίγο, αλλά η βόλτα στο αντίστοιχο «Μπάνσκο της Ιταλίας» και αυτή η παγωμένη λίμνη που μας ασκούσε μια μόνιμη έλξη να δοκιμάσουμε το αν αντέχει ο πάγος, ήταν το καλύτερο φινάλε κατά την παραμονή μας στη Σλοβενία.
Επόμενη στάση: Βιέννη
Τώρα που κοιτάζω το Google Maps ξαφνιάζομαι που η διαδρομή είναι τόσο μικρή, σε σημείο που προσπαθώ να θυμηθώ για ποιο λόγο οδηγούσαμε 6 ώρες, ενώ η διαδρομή γίνεται σε περίπου σε 4! Μπορεί να παίζει ρόλο βέβαια που από το Γκρατς και έπειτα απλώς τσακωνόμασταν γιατί δεν ξέραμε αν θέλουμε να επισκεφτούμε την αυστριακή πρωτεύουσα. Όχι εγώ, οι άλλοι.
«Δεν έχω πάει, πήγε η μητέρα με την αδερφή μου τον περάσμενο μήνα και πέρασαν μοναδικά», άρχισε ο ένας. «Δεν πατάω εκεί, πήγα με το κορίτσι πριν μου ανακοινώσει το κέρατο» απάντησε ο άλλος και εγώ σαν τον Πηλέα στη μέση να πρέπει να βρω τη λύση πριν ξεσπάσει ο Τρωικός Πόλεμος μέσα στο αυτοκίνητο.
Τα δεδομένα ήταν τα εξής:
- Ούτε εγώ είχα πάει ποτέ στη Βιέννη αλλά προτιμούσα να πάω βορειότερα.
- Ο ένας φίλος ήθελε (και ας μην καιγόταν) να κάτσουμε έστω για μία νύχτα.
- Κινδυνεύαμε να χάσουμε τον άλλον από κατάθλιψη άμα περνούσαμε τη μέρα μας στην Αυστριακή πρωτεύουσα.
- Βonus: δεν είχαμε κλείσει ακόμα ξενοδοχείο, οπότε όλα ήταν στον αέρα.
Κάπως έτσι λοιπόν το ξημέρωμα μας βρήκε να καλπάζουμε ξανά επί της ασφάλτου.
Επόμενη Στάση: Ζυρίχη
Μετά από 8 ώρες μέσα στο αμάξι και έχοντας πάρει μια γεύση από την Γερμανία -και κυρίως αφού τα βρήκαν οι δύο μαλωμένοι φίλοι- φτάσαμε στην μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας, τη Ζυρίχη. Μιας πόλης που φαντάζει πόλος έλξης για όποιον δεν την έχει επισκεφτεί, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν θα την αποκαλούσα και τον πιο ζεστό τουριστικό προορισμό.
Παρόλα αυτά για να κάνεις την περατζάδα σου και να απολαύσεις την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της, σε συνδυασμό με την λίμνη που την περιβάλλει ήταν ένα εξαιρετικό οφθαλμόλουτρο μετά από τόσες ώρες. Μας είχαν προειδοποιήσει ότι θα «πονούσε» η τσέπη μας, έστω για ένα βράδυ ωστόσο αυτό το 50ευρο για μία νύχτα στο πάρκινγκ και άλλα 150 ευρώ για διαμονή σε μέτριο δωμάτιο ακόμα προσπαθώ να τα χωνέψω.
Μόνο και μόνο που θα δεις τι αμάξι ήταν παρκαρισμένο πλάι μας στο τέλος του παρακάτω άλμπουμ, καταλαβαίνεις πως τα οικονομικά μεγέθη Ελλάδας-Ελβετίας είναι πραγματικά δυσανάλογα:
Το κρύο ήταν αρκετό αλλά για τους ντόπιους ήταν άλλη μια συνηθισμένη μέρα. Εμείς κουκουλωμένoι με ό,τι μπουφάν-σκούφο-κασκόλ είχαμε φέρει, την ώρα που το πιο χοντρό ρούχο που είδα στους Ελβετούς ήταν ένα χοντρό παλτό που είδα σε μια γυναίκα, μάλλον επειδή είχε στα άπλυτα το σακάκι της δουλειάς της.
Αυτή η στυλιστική διαφορά μας έκανε να ξεχωρίζουμε από τους μόνιμους κατοίκους, παρά το γεγονός ότι το αφτί μου έπιασε τουλάχιστον 4 διαφορετικές γλώσσες -στη Ζυρίχη είναι γνωστό άλλωστε ότι οι περισσότεροι κάτοικοι δεν είναι Ελβετοί. Το καλό ήταν βέβαια ότι ο πολύ ευγενικός κύριος που καθόταν στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας έπιασε κουβέντα καθότι ήταν μετανάστης από τη Λιθουανία και είχε αρκετή διάθεση και χαρά να μοιραστεί μαζί μας μερικά λεπτά από το διάλειμμά του.
Δίλημμα στα ξαφνικά
Μερικές φράσεις όπως «Ι can't wait to visit Lietuva again» και «how lucky you guys are» μας έκαναν να αισθανθούμε λίγες τύψεις -σε σημείο που μου πέρασε από το μυαλό να τον στριμώχναμε κάπου στο αμάξι προκειμένου να τον αφήσουμε στη χώρα του. Το καλό όμως στην όλη υπόθεση είναι ότι μας έδωσε μια ιδέα που δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μας.
«Are you going to visit Zermatt;» μας ρώτησε και όλοι μας γνέψαμε καταφατικά αν και δεν είχαμε ιδέα τι στο καλό ήταν αυτό. Μήπως ήταν πόλη; Αξιοθέατο; Άνθρωπος; Κάποιο show; Ιδέα δεν είχαμε.
Μόλις λοιπόν ο Simas -έτσι πρέπει να λεγόταν- επέστρεψε στο πόστο του, αρχίσαμε το Google Search και μπροστά μας ανοίχτηκε μία επιλογή που δεν υπήρχε στο αρχικό πλάνο. Ένας τόπος υπέροχος για τον οποίο δεν είχαμε ιδέα. Το Zermatt είναι αυτό που αποκαλούμε, «διαμάντι των Άλπεων», ένα μέρος παραμυθένιο.
Πρόκειται για ένα χωριό στη βόρεια Ελβετία στη σκιά του επιβλητικού βουνού Matterhorn (γνωστό και ως όρος Τσερβίνο), μιας εκ των ψηλότερων κορφών των Άλπεων το οποίο αποτελεί μάλιστα το logo της σοκολάτας, Toblerone.
Άπαντες ενθουσιαστήκαμε και «λυγίσαμε» μπροστά στις μαγικές φωτογραφίες που παρακολουθούσαμε, ωστόσο με βάση το αρχικό πλάνο, έπρεπε η επόμενη μέρα να μας βρει στην Deutschland και το Αμβούργο.
Να είσαι σίγουρος, αυτό που επιλέξαμε ήταν η καλύτερη επιλογή. Απλά θα χρειαστεί να περιμένεις μέχρι να τη μάθεις.
Επόμενη Στάση: To be continued...
