Ως άνθρωπος δεν μπορώ τις αλλαγές. Τις μεγάλες, αυτές που σου κάνουν άνω-κάτω το πρόγραμμα που έχεις φτιάξει με κάποιο κόπο. Πείτε με περίεργο σε αυτό, αλλά ναι. Κάποια πράγματα δεν μπορώ, δεν θέλω να αλλάζουν. Ένα απ’ αυτά είναι πλέον και το κομμάτι των διακοπών. Είτε πρόκειται για την περίοδο του καλοκαιριού, είτε για το Πάσχα. Τα Χριστούγεννα είναι μια άλλη ιστορία που δεν είναι της παρούσης. Αυτό συμβαίνει τα τελευταία 9 χρόνια. Δεν τα λες και λίγα.
Τότε ήταν που τον Ιούλιο του 2009 επισκέφτηκα για πρώτη φορά ένας μέρος παντελώς άγνωστο για μένα, που έμελλε όμως να αλλάξει αρκετά πράγματα στην προσωπικότητά μου. Γιατί τέτοιος τόπος είναι η Κεφαλλονιά. Ευλογημένος, ικανός να σου πάρει το μυαλό, να σε κερδίσει με την πρώτη ματιά. Και ναι, να τον ερωτευτείς βρε παιδί μου.
Πάτησα το πόδι μου στο λιμάνι της Σάμης, μια κωμόπολη, ένα κέντρο της Πυλάρου, της ευρύτερης περιοχής στην οποία θα έμενα. Η κατεύθυνσή μου ήταν γνωστή από την Αθήνα και μόλις 9 χλμ. από τη Σάμη. Αγία Ευφημία. Ένα υπέροχο παραθαλάσσιο χωριό, με κατοίκους που σε κάνουν να νιώσεις σαν στο σπίτι σου. Τρία καφενεία, το ένα πιο φιλόξενο από το άλλο, με τον δικό μου «Γυαλό» να βρίσκεται στην καρδιά μου. Ξέρει αυτός γιατί.
Στο χωριό αυτό είναι η βάση μας, τα τελευταία εννιά χρόνια. Το ορμητήριό της παρέας, από το οποίο ξεκινάμε κάθε φορά προκειμένου να επισκεφτούμε κάθε γνωστή και άγνωστη πλευρά του νησιού. Είπα παρέα ε; Ε, ναι σε αυτό το νησί βρέθηκα εξαιτίας ενός από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα. Αν όχι το πιο αγαπημένο. Και σε αυτό το νησί γνώρισα ανθρώπους, ντόπιους και μη, με τους οποίους μας δένουν ισχυροί δεσμοί φιλίας μέχρι και σήμερα. Αλλά ας μην πλατειάζω με αυτά, πρέπει να σας γνωρίσω και ένα νησί.
Η Αγ. Ευφημία θα μπορούσες να πεις ότι βρίσκεται στο κέντρο. Απέχει 35 χλμ από την πρωτεύουσα, το κοσμοπολίτικο Αργοστόλι, άλλο τόσο από το μαγευτικό και συνάμα γραφικό Φισκάρδο. Βρίσκεται αρκετά κοντά στην εντυπωσιακή στο μάτι Άσσο με το κάστρο στο λόφο. Το σπήλαιο της Μελισσανής είναι αυτό που λένε στο χωριό μου... breathtaking. Είτε αποφασίσεις να απολαύσεις την βαρκάδα, είτε δοκιμάσεις τα φωτογραφικά σου skills.
Βέβαια το μεγαλύτερο ατού του χωριού είναι πως βρίσκεται δίπλα στην ομορφότερη παραλία που έχω πατήσει το πόδι μου. Αυτή του Μύρτου. Μια παραλία που χάνεσαι. Ένα τοπίο που σου κόβει την ανάσα, μια ατελείωτη ακτή που το μάτι ταξιδεύει με τις ώρες. Εκεί όταν βρεθείς, μην τολμήσεις και φύγεις πριν το ηλιοβασίλεμα. Θα έχεις κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής σου. Όταν βρεθείς εκεί θυμήσου τα λόγια μου. Δεν θα χάσεις.
Όπου σταθείς και όπου βρεθείς σε αυτό το νησί, θα βρεθεί κάτι να κάνεις. Δεν βαριέσαι ποτέ. Η ωραία τρέλα των ντόπιων, με τις ιταλικές επιρροές, σε παρασύρει. Σε κάνει να νιώσεις και συ ένας απ’ αυτούς, ίδια ράτσα. Τα… καντήλια και οι επικλήσεις σε διάφορους Αγίους με πρώτο και καλύτερο τον Άγιο Γεράσιμο πέφτουν σύννεφο ακόμα και για μια παρτίδα τάβλι, πάντα με κέφι, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτό το σκηνικό με τον Άγιο Γεράσιμο ωστόσο έχει και την πλάκα του, μιας και τα Φραγκάτα και τα Βαλσαμάτα που βρίσκονται εκεί, «τσακώνονται» σε ποια περιοχή βρίσκεται το μοναστήρι. Όλα ωστόσο ξεχνιούνται με ρομπόλα και πολύ κρέας.
Πανηγύρια στα εντυπωσιακά μοναστήρια όπως των Θεμάτων (στο οποίο εκτρέφονται… λάμα) και του Αντελικού και στις Εκκλησίες του νησιού, το ντόπιο κρασί, η γνωστή ρομπόλα να ρέει άφθονη κάθε στιγμή, χοροί παραδοσιακοί που τους σέρνουν οι πρεσβύτεροι και οφείλεις να ακολουθήσεις τον ρυθμό, οι γνωστές κεφαλλονίτικες καντάδες σε φέρνουν σε μια άλλη εποχή, ρομαντική ίσως, αθώα σίγουρα. Δεν υπάρχουν σκοτούρες όταν βρίσκεσαι εκεί.
Ναι το ξέρω, σε οποιοδήποτε τόπο που αγαπάς κι αν βρεθείς δεν θα σε νοιάζουν προβλήματα της καθημερινότητας. Και ίσως και να κούρασα. Αλλά αυτό θα το σκεφτεί κάποιος που δεν έχει βρεθεί στην Κεφαλλονιά. Το κείμενο αυτό θεωρητικά θα έπρεπε να είναι μια βιωματική ιστορία. Εάν ξεκινούσα με αυτό το σκεπτικό θα χρειαζόμουν ιστοσελίδα ολόκληρη.
Αξίζει να βρεθείς στην παραλία του Ξι με το χαρακτηριστικό κεραμιδί χρώμα στην αμμουδιά, να κατεβείς ένα εντυπωσιακό φυσικό τοπίο μέχρι να φτάσεις στο Δαφνούδι, να χαλαρώσεις κάτω από τον ήλιο της Αντισάμου, με την ατελείωτη μουσική να σου γεμίζει την ώρα χαλάρωσης.
Μην διστάσεις να βρεθείς στον Αίνο. Μιλάμε για ένα τοπίο καταπράσινο, ένα μέρος μαγικό. Το ψηλότερο βουνό του Ιονίου δεσπόζει σαν άλλη… ασπίδα του νησιού δείχνοντας ένα μέρος από το μεγαλείο που εκπέμπει. Ακόμα και η φήμη που έχουν αναπτύξει η ντόπιοι πως το νησί τους είναι η πραγματική πατρίδα του μυθικού Οδυσσέα και όχι η γειτονική Ιθάκη σε κάνει να το λατρέψεις.
Αν δεν με σταματήσει κάποιος δεν πρόκειται να βάλω τελεία γι’ αυτό το μέρος. Ίσως στο φαγητό να μην φημίζεται (εκτός από την κρεατόπιτα φυσικά), αλλά άσχημα δεν τρως πουθενά στην Ελλάδα έτσι;
Η καταγωγή ουδεμία σχέση έχει με την Κεφαλλονιά. Όμως όπως μου ανέφερε σε μια στιγμή ατελείωτης ραστώνης το περσινό καλοκαίρι ένας καλός φίλος: «Ρε συ Μάριε είσαι δικός μας πλέον». Και έτσι νιώθω μπορώ να παραδεχτώ. Νιώθω Κεφαλλονίτης. Συμπεριφέρομαι σαν τέτοιος, ακόμα και στην τρέλα της Αθήνας. Σαν την εκπληκτικά όμορφη και γλυκιά τρέλα της Κεφαλλονιάς δεν έχει.
Για να επανέλθω στην αρχική μου τοποθέτηση. Δεν μου αρέσουν οι αλλαγές. Και από το 2009 μέχρι και σήμερα, δεν έχω επισκεφτεί άλλο μέρος από τη δική μου επιλογή. Δεν θέλω. Δεν με καίει. Είναι ο τόπος μου πλέον, το μέρος που με κάνει να νιώθω ξεχωριστό, που έπλασα και πλάθω ακόμα υπέροχες αναμνήσεις.
Μίλησα για έρωτα ε; Έτσι είναι. Επισκέψου την Κεφαλονιά. Και αν δεν νιώσεις και συ αυτό το κάτι, έλα να με βρεις…
