Ο ξυλόφουρνος στον κήπο του παππού στο χωριό, δίπλα ακριβώς από εκεί που άρχιζε το μποστάνι της γιαγιάς, ίσως και να είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες που διατηρούμε από την (πολύ) παιδική μας ηλικία. Σύμφωνοι; Σύμφωνοι. Εσύ που μόλις ψέλλισες ότι «η πιο έντονη εικόνα της παιδικής μου ηλικίας είναι το γιουροβίζιον της Βάνα Μπάρμπα ένα απόγευμα στην τιβί» πέρασε σε παρακαλούμε πολύ λίγο έξω.
Αυτή η εικόνα, πλέον, πολλές φορές αναδύεται σαν ανάμνηση όταν αράζεις στο μπαλκόνι ή (αν είσαι τυχερός) στην αυλή σου και κρατώντας στα χέρια σου μια παγωμένη εύχεσαι να είχες έναν τέτοιο ξυλόφουρνο για να πέταγες μέσα πίτσες και μπριζολίδια και να ξεκινούσες έναν γαστρονομικό πανικούλη.
Να προσέχεις καμιά φορά τι εύχεσαι γιατί μόλις πέσαμε πάνω σε τούτο δω την ομορφιά:
Κινητός ξυλόφουρνος λέει, που πιάνει τους 932 βαθμούς Κελσίου μέσα σε 10 λεπτά αφότου έχεις πετάξει μέσα του το σπίρτο με τα ξύλα και σου ετοιμάζει μια πίτσα μέσα σε ένα μόλις λεπτό. Ιδανικό και για μπριζολίδια (και για ψάρια και για λαχανικά για τους φιτ της παρέας), φαντάζει ολίγον τι ιδανικούλι και για τις εξορμήσεις σου σε αυτά τα ελεύθερα κάμπινγκ που πας χωρίς να έχεις το φόβο ότι σε κανά δεκάλεπτο θα πετάνε τα καναντέρ πάνω από το κεφάλι σου.
Ψήθηκες;
