Πέρα από το γεγονός ότι η CD Projekt δημιούργησε ένα παιχνίδι που έσπασε τα ρεκόρ των πωλήσεων από την πρώτα μέρα, ουσιαστικά σηματοδότησε και μια κορυφαία στιγμή στο genre του cyberpunk και του sci-fi διηγήματος. Γιατί ακριβώς έτσι συμβαίνει. Οι άνθρωποι της ομάδας ανάπτυξης, τα μυαλά πίσω από το σενάριο και οι προγραμματιστές που έκαναν τo Cyberpunk 2077 πραγματικότητα, ουσιαστικά έδωσαν πνοή σε έναν κόσμο που γνωρίζαμε μόνο από τα βιβλία.
Ίσως να ακούγεται κάπως απόλυτο αυτό. Ειδικά αν σκεφτείς ότι μέχρι σήμερα έχουμε παίξει εκατοντάδες παιχνίδια με sci-fi σκηνικό. Το κομμάτι όμως που παρουσίασε το Cyberpunk, η τεράστια Night City, οι περιπέτειες γύρω σε αυτή και οι άνθρωποι που την στελεχώνουν, από εκείνους των μεγάλων συμφερόντων μέχρι των τρωγλοδυτών και των μισθοφόρων που ψάχνουν να κάνουν την τύχη τους, δεν είχαμε δει κανένα παιχνίδι μέχρι σήμερα που να το παρουσιάσει σε αυτή τη μορφή.
Το πρώτο πράγμα που μας ήρθε στο μυαλό, ήταν τα βιβλία του Philip K. Dick και του Arthur Clarke. Ίσως και ως ένα σημείο του Isaac Asimov. Διηγήματα από ανθρώπους που δεν είχαν κάποιο στοιχείο για να στηρίξουν την τρελή τους ιδέα, παρά μόνο ότι τους υπαγόρευε η φαντασία μέσα στο κεφάλι τους. Την ακολούθησαν τυφλά, της έδωσαν πρόσωπο, ήρωες, ένα μέλλον κατά κύριο λόγο δυστοπικό και παρουσίασαν μία κοινωνία αρκετά τρομαχτική για να γίνει πραγματικότητα και συνάμα τόσο σαγηνευτική που απορούσες για το σκοτάδι της που σε τραβούσε μαγικά προς το μέρος του. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι από την στιγμή της κυκλοφορίας του και μετά, όλα αυτά που είδαμε στα βιβλία, σε ταινίες και σειρές, που κάποιες κατάφεραν να τα αποτυπώσουν ορθά και άλλες όχι, το μεγαλύτερο μέρος έγινε πραγματικότητα χάρη σε ένα παιχνίδι.
Και μπορεί εδώ και καιρό το Cyberpunk 2077 να συζητιέται εξαιτίας μίας σειράς από features που ξεκινούν από την μουσική και τις συμμορίες και φτάνουν μέχρι την συμμετοχή του Keanu Reeves σε μία από τις κορυφαίες του εμφανίσεις (και ας την κάνει σε παιχνίδι), αλλά για να αγαπήσεις την Night City, πρέπει να την γνωρίσεις. Θα νιώσεις λίγο σαν τον Takeshi Kovacs από την τριλογία του ‘‘Altered Carbon’’ ή τον Rick Deckard του ‘‘Do Androids Dream of Electric Sheep’’. Τα οχήματα που θα οδηγήσεις, οι δουλειές που θα αναλάβεις για να γεμίσεις το πορτοφόλι σου, τα σενάρια και οι επιλογές που καλείσαι να ακολουθήσεις και που θα οδηγήσουν στη σωτηρία ή την καταστροφή. Για εκείνους που μεγάλωσαν με τα sci-fi και τα cyberpunk διηγήματα και τα είδαν ως ένα επόμενο βήμα της ανθρωπότητας που ακόμη δεν έχει έρθει, το Cyberpunk 2077 είναι ένας φόρος τιμής τόσο σε εμάς, όσο και στους μπαμπάδες μας που μεγάλωσαν με αυτή την φανταστική λογοτεχνία της δεκαετίας του ΄60.
Αυτό που μένει, είναι να δούμε τι άλλο μπορεί να κάνει η CD Projekt. Αν όλο αυτό το υπέροχο κομμάτι, θα γίνει ένα νέο Witcher με νέους ήρωες, νέες ιστορίες και θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στο κομμάτι του sci-fi που άλλοι γνωστοί τίτλοι δεν κατάφεραν να καλύψουν. Άλλωστε ο κόσμος του gaming είναι στα καλύτερα του και διαθέτει όλα τα εφόδια για να δημιουργήσει παιχνίδια που θα αντέξουν στο χρόνο και που θα αποτελέσουν -ναι, γιατί όχι;- μία πολιτιστική κληρονομιά. Ανήκουν σε εκείνα τα παιχνίδια που το σενάριο και η φαντασία, έχουν τον πρώτο λόγο και θα προσφέρουν μοναδικές εμπειρίες.
Το σίγουρο ωστόσο είναι ένα. Αν σήμερα ο Arthur Clarke ή ο Philip K. Dick ήταν ζωντανοί, είναι σίγουρο πως θα είχαν αγοράσει ένα αντίτυπο του παιχνιδιού για να δουν πόσο μέσα είχαν πέσει και πόσο οι ιδέες τους επηρέασαν τον κόσμο μας. Και σίγουρα θα είχαν χαμογελάσει.
YΓ: Γνωρίζουμε πως το παιχνίδι έχει τεχνικά θέματα που αντιμετωπίζει η εταιρεία, αλλά αυτό δεν αλλάζει ούτε την ατμόσφαιρα ούτε την βασική ιδέα στην οποία στηρίχθηκε. Ελπίζουμε να λύσουν τα προβλήματα σύντομα για το καλό του κάθε gamer εκεί έξω.
Πέρα από το γεγονός ότι η CD Projekt δημιούργησε ένα παιχνίδι που έσπασε τα ρεκόρ των πωλήσεων από την πρώτα μέρα, ουσιαστικά σηματοδότησε και μια κορυφαία στιγμή στο genre του cyberpunk και του sci-fi διηγήματος. Γιατί ακριβώς έτσι συμβαίνει. Οι άνθρωποι της ομάδας ανάπτυξης, τα μυαλά πίσω από το σενάριο και οι προγραμματιστές που έκαναν τo Cyberpunk 2077 πραγματικότητα, ουσιαστικά έδωσαν πνοή σε έναν κόσμο που γνωρίζαμε μόνο από τα βιβλία.
Ίσως να ακούγεται κάπως απόλυτο αυτό. Ειδικά αν σκεφτείς ότι μέχρι σήμερα έχουμε παίξει εκατοντάδες παιχνίδια με sci-fi σκηνικό. Το κομμάτι όμως που παρουσίασε το Cyberpunk, η τεράστια Night City, οι περιπέτειες γύρω σε αυτή και οι άνθρωποι που την στελεχώνουν, από εκείνους των μεγάλων συμφερόντων μέχρι των τρωγλοδυτών και των μισθοφόρων που ψάχνουν να κάνουν την τύχη τους, δεν είχαμε δει κανένα παιχνίδι μέχρι σήμερα που να το παρουσιάσει σε αυτή τη μορφή.
Το πρώτο πράγμα που μας ήρθε στο μυαλό, ήταν τα βιβλία του Philip K. Dick και του Arthur Clarke. Ίσως και ως ένα σημείο του Isaac Asimov. Διηγήματα από ανθρώπους που δεν είχαν κάποιο στοιχείο για να στηρίξουν την τρελή τους ιδέα, παρά μόνο ότι τους υπαγόρευε η φαντασία μέσα στο κεφάλι τους. Την ακολούθησαν τυφλά, της έδωσαν πρόσωπο, ήρωες, ένα μέλλον κατά κύριο λόγο δυστοπικό και παρουσίασαν μία κοινωνία αρκετά τρομαχτική για να γίνει πραγματικότητα και συνάμα τόσο σαγηνευτική που απορούσες για το σκοτάδι της που σε τραβούσε μαγικά προς το μέρος του. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι από την στιγμή της κυκλοφορίας του και μετά, όλα αυτά που είδαμε στα βιβλία, σε ταινίες και σειρές, που κάποιες κατάφεραν να τα αποτυπώσουν ορθά και άλλες όχι, το μεγαλύτερο μέρος έγινε πραγματικότητα χάρη σε ένα παιχνίδι.
Και μπορεί εδώ και καιρό το Cyberpunk 2077 να συζητιέται εξαιτίας μίας σειράς από features που ξεκινούν από την μουσική και τις συμμορίες και φτάνουν μέχρι την συμμετοχή του Keanu Reeves σε μία από τις κορυφαίες του εμφανίσεις (και ας την κάνει σε παιχνίδι), αλλά για να αγαπήσεις την Night City, πρέπει να την γνωρίσεις. Θα νιώσεις λίγο σαν τον Takeshi Kovacs από την τριλογία του ‘‘Altered Carbon’’ ή τον Rick Deckard του ‘‘Do Androids Dream of Electric Sheep’’. Τα οχήματα που θα οδηγήσεις, οι δουλειές που θα αναλάβεις για να γεμίσεις το πορτοφόλι σου, τα σενάρια και οι επιλογές που καλείσαι να ακολουθήσεις και που θα οδηγήσουν στη σωτηρία ή την καταστροφή. Για εκείνους που μεγάλωσαν με τα sci-fi και τα cyberpunk διηγήματα και τα είδαν ως ένα επόμενο βήμα της ανθρωπότητας που ακόμη δεν έχει έρθει, το Cyberpunk 2077 είναι ένας φόρος τιμής τόσο σε εμάς, όσο και στους μπαμπάδες μας που μεγάλωσαν με αυτή την φανταστική λογοτεχνία της δεκαετίας του ΄60.
Αυτό που μένει, είναι να δούμε τι άλλο μπορεί να κάνει η CD Projekt. Αν όλο αυτό το υπέροχο κομμάτι, θα γίνει ένα νέο Witcher με νέους ήρωες, νέες ιστορίες και θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στο κομμάτι του sci-fi που άλλοι γνωστοί τίτλοι δεν κατάφεραν να καλύψουν. Άλλωστε ο κόσμος του gaming είναι στα καλύτερα του και διαθέτει όλα τα εφόδια για να δημιουργήσει παιχνίδια που θα αντέξουν στο χρόνο και που θα αποτελέσουν -ναι, γιατί όχι;- μία πολιτιστική κληρονομιά. Ανήκουν σε εκείνα τα παιχνίδια που το σενάριο και η φαντασία, έχουν τον πρώτο λόγο και θα προσφέρουν μοναδικές εμπειρίες.
Το σίγουρο ωστόσο είναι ένα. Αν σήμερα ο Arthur Clarke ή ο Philip K. Dick ήταν ζωντανοί, είναι σίγουρο πως θα είχαν αγοράσει ένα αντίτυπο του παιχνιδιού για να δουν πόσο μέσα είχαν πέσει και πόσο οι ιδέες τους επηρέασαν τον κόσμο μας. Και σίγουρα θα είχαν χαμογελάσει.
YΓ: Γνωρίζουμε πως το παιχνίδι έχει τεχνικά θέματα που αντιμετωπίζει η εταιρεία, αλλά αυτό δεν αλλάζει ούτε την ατμόσφαιρα ούτε την βασική ιδέα στην οποία στηρίχθηκε. Ελπίζουμε να λύσουν τα προβλήματα σύντομα για το καλό του κάθε gamer εκεί έξω.
