Την πρώτη φορά που είδα τους Cure, δεν ήξερα πως είναι οι Cure. Ακούγεται σήμερα τρελό για ένα μέσο φαν όταν η μπάντα έχει γίνει γνωστή στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, αλλά στα 10 σου χρόνια ακούς συγκεκριμένα πράγματα (ή ξεκινάς να ακούς) και η αλήθεια είναι πως οι Cure δεν ήταν ένα από αυτά. Έπαιζαν στο παλιό αμαξοστάσιο στο Liverpool που είχε μετατραπεί σε venue. Ο ξάδερφος μου, τυπικός Άγγλος μεγαλωμένος με Bowie, Siouxsie και αρκετό ακόμη new wave, μιλούσε στο σπίτι για τον Robert Smith με το ίδιο πάθος που μιλούσαν οι πρώτοι πάνκηδες για τον Iggy Pop. Ή και περισσότερο.
Δεν θυμάμαι τα τραγούδια που άκουσα. Θυμάμαι όμως ότι οι Αγγλίδες τρελαινόντουσαν για τον Robert Smith, πως ο κόσμος τραγουδούσε σε μία ομαδική αγκαλιά όλα τα τραγούδια (σ.σ.: και εννοώ το όλα) και πως το σχεδόν θεατρικό τους παρουσιαστικό τους έκανε κάτι περισσότερο από εντυπωσιακούς: ταλαντούχα ιδιαίτερους.
Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να εντρυφήσω στους Cure, να μελετήσω την δισκογραφία και να προσπαθήσω να καταλάβω όλα αυτά που είχε μέσα στο κεφάλι του ο Robert Smith όταν έγραφε κομμάτια όπως το Just Like Heaven ή το Let’s Go to Bed. Είναι όμως και κάτι ακόμη. Για λόγο που ποτέ δεν κάθισα να φιλοσοφήσω, πίστεψα πως ποτέ δεν θα ξαναέβλεπα τους Cure. Ή τουλάχιστον, δεν θα γινόταν κάτι στην Ελλάδα. Πως θα έπρεπε να κλείσω εισιτήρια για κάπου στο εξωτερικό και να παρακαλέσω οι Cure να έχουν τα κέφια τους και να μην μας ξεπετάξουν σε μία ώρα – γιατί κακά τα ψέματα, ο Smith είναι ιδιαίτερος.
Και μετά ήρθε το 2019
Ένα μαγικό έτος σε συναυλίες αλλά και για τους ίδιους τους Cure που μπήκαν στο Rock and Roll Hall of Fame. Το χθεσινοβραδινό συναίσθημα ωστόσο, κάτω από τον ουρανό της Αθήνας στην Πλατεία Νερού με ανθρώπους όλων των ηλικιών να τραγουδούν, όχι μόνο δεν το περίμενα αλλά -ειλικρινά- το έχω συναντήσει σε λίγες συναυλίες ανά τον κόσμο. Ο Smith είναι από τους τύπους που πιστεύουν στην ενέργεια του κοινού και το ελληνικό κοινό, ειδικά στην ξένη μουσική, είμαστε ίσως από τα καλύτερα στον κόσμο. Όλο αυτό το πάθος που κρύβουμε στην ψυχή μας, έχουμε μάθει να μην το κρατάμε φυλακισμένο και οι Cure χθες το βράδυ, το ξεχώρισαν σε κάθε τραγούδι που μας είδαν να τραγουδάμε όλοι μαζί. Δεν έχει καμία αξία να κάτσεις και να γράψεις για την playlist της μπάντας ή πόσο καλοί ήταν επί σκηνής. Είναι οι Cure, όχι κάποια μπάντα της σειράς. Εννοείται πως είναι καλοί και αν κάτι δεν σου άρεσε και το πετούσες κατάμουτρα στον Robert Smith θα σου απαντούσε κάτι του τύπου «Φίλε, δεκάρα δεν δίνω για την γνώμη σου». Και αυτή η αφοπλιστική ειλικρίνεια τους κάνει ακόμη πιο ξεχωριστούς.
Μπορούμε όμως να πούμε αυτό. Ότι αυτός ο ιδιαίτερος τύπος που στα 18 του έγραφε τα τραγούδια του κάτω από ένα γραφείο κρυμμένος, ο πλέον 60χρονος Robert Smith από το Lancashire, είχε χθες το βράδυ τέτοια ενέργεια και υπεροχή που θα την ζήλευαν πολλές αξιόλογες μπάντες εκεί έξω. Όσο για τα φωνητικά; Λίγους καλλιτέχνες μπορώ να σκεφτώ που στα 60 τους καταφέρνουν να βγάζουν ένα ολόκληρο πρόγραμμα μίας βραδιάς χωρίς να γίνεται από ένα σημείο και μετά αντιληπτή η κόπωση στη φωνή. Αλλά τα γνωρίζαμε όλα αυτά. Ο Robert Smith είναι ένα μοναδικό φαινόμενο που χθες τίμησε το αθηναϊκό κοινό με τον καλύτερο τρόπο. Μας ταξίδεψε, μας γέμισε νοσταλγία, μας έκανε να ερωτευτούμε ξανά, να κλάψουμε και να βρίσουμε, να χαμογελάσουμε και να πιαστούμε αγκαλιά. Έβγαλε προς τα έξω όλα εκείνα τα ανθρώπινα συναισθήματα που αναζητούμε καθημερινά έναν τρόπο για να εκφράσουμε και δεν το κάνουμε για τους δικούς μας λόγους. Και χθες το κάναμε χωρίς αναστολές. Όλοι μας. Ξέρεις βασικά τι είναι οι Cure και πόσο καλά το κατάλαβα χθες; Μία σπουδαία ψυχοθεραπεία, ένα βάλσαμο που σε βγάζει από την μιζέρια και τους προβληματισμούς επειδή κάπου εκεί, ανάμεσα στις νότες του πενταγράμμου και τους στίχους του Robert Smith, βρίσκεις κάτι από σένα, για σένα. Στο Lovesong, στο Boys don’t Cry, το Lullaby, το Push, το Friday I’m in Love και στα τόσα ακόμη που ακούστηκαν χθες και έκαναν την συναυλία των Cure στην Πλατεία Νερού μία νύχτα που θα θυμόμαστε για χρόνια με νοσταλγία.
Μόνο αγάπη, λοιπόν, για την καλύτερη θεραπεία που μπορούμε να σκεφτούμε για την βαρετή καθημερινότητα. Τους Cure.
