Κάτι τέτοια περιστατικά, σαν αυτό που θα σας περιγράψω, είναι που γίνονται μόνο και μόνο για να σου θυμίσουν πώς αλλάξαν οι καιροί και να σου «φτύσουν» κατάμουτρα, μαζί με ένα ηχηρό χαστούκι, την ατάκα «you are too old for this shit». Από αυτά που σου κολλάνε μία πλαστή ταυτότητα και σου «βάζουν» χρόνια. Με τρόπο σκληρό και άδικο. Που σε κάνουν να νιώθεις τόσο γεροπαράξενος, σαν εκείνους που σας κυνήγαγαν στη γειτονιά όταν τους χαλάγατε τον μεσημεριανό ύπνο με την κωλόμπαλα.
Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ...
Πρόσφατα είχα μία ατυχία: Μού χάλασε το λάπτοπ. Με πολλή δουλειά να με περιμένει αργά το βράδυ, πολλές επιλογές δεν είχα, παρά μόνο μία: Το internet cafe της γειτονιάς μου. Πάλι καλά έχω έναν φίλο, που έχει ξεμείνει στην ηλικία των 18 και μου έδωσε μερικά tips, μαζι και τον λογαριασμό του. Μου είπε να δώσω το όνομά του στο ταμείο για να με εξυπηρετήσουν καλύτερα (ΙΚΑ κι έτσι), ενώ μου πρότεινε και μερικά συμφέροντα για την τσέπη μου «πακέτα», όπως δηλαδή ότι μπορώ να δώσω 5 ευρώ και να κάτσω 8 ώρες. «Όπα, όπα Μάριε. Δουλειά μίας μέρας έχω να κάνω. Όχι ενός μήνα. Τι θα κάνω 8 ώρες στο net cafe;».
Τέλος πάντων, πήγα, είπα «Μάριος» στο ταμείο, όντως με εξυπηρέτησαν τα παιδιά (τι διάολο, πόσα λεφτά τους έχει αφήσει ο τύπος), πήρα ένα τρίωτο πακέτο που συνέφερε και άρχισα να βαδίζω προς τη θέση μου, με βήματα αργά, φοβισμένα, σαν το παιδάκι που πάει πρώτη μέρα στο σχολείο. Εσωτερικά έδειχνα πολύ μεγαλύτερος απ' ότι εξωτερικά.
Κάτι σαν τον Μπέντζαμιν Μπάτον
Έκατσα στον υπολογιστάκο μου, ο οποίος είχε μία οθόνη ίσα με 25 ίντσες και ανάμεσα σε δεκάδες παιχνίδια, άρχισα να ψάχνω κάτι που στα pc των net cafe είναι δυσεύρετο, αχρείαστο και εντελώς ντεμοντέ. Το λένε «word». Αν στα internet cafe σε δουν να ανοίγεις word, είσαι το λιγότερο «ο περίεργος», το περισσότερο «ο εχθρός», το σύνηθες «ο κλασικός κωλόγερος που δεν έχει ίντερνετ σπίτι του και ήρθε εδώ να μας κάνει χαλάστρα».
Μάλιστα, το word είναι τόσο άχρηστο και παραγκωνισμένο στους υπολογιστές αυτών των καταστημάτων, που πολλοί δεν το περιέχουν καν! Άντε κανά word pad στο τσακίρ κέφι.
Ήμουν το μαύρο πρόβατο, ανάμεσα σε δεκάδες λευκά, άτριχα προβατάκια. Η ασπρόμαυρη εικόνα. Ο γέρος της παιδικής χαράς. Και τι δουλειά έχει ένας γέρος μόνος του σε παιδική χαρά; Μαλλον ανώμαλος θα 'ναι. Έτσι με κοίταζαν, σαν να μαι ανώμαλος. Με είχαν ζώσει τα φίδια.
Omg και 3 LoL
Παίζανε που λέτε διάφορα παιχνίδια. Τρία είναι τα επικρατέστερα πλέον. Το ένα εξ αυτών μάλιστα το πρόλαβα κι εγώ, αφού πέρασε μια δεκαετία, 4 Πρωθυπουργοί, 4 μνημόνια κι αυτοί ακόμα παίζουν Counter Strike! Τους είδα που έπαιζαν και μου ήρθε μία έντονη επιθυμία να πάω πάνω από τους υπολογιστές τους και να ξεστομίσω μία ατάκα που τόσο θέλω εδώ και χρόνια να πω: «Εγώ στην ηλικία σας, ήμουνα καμπέρης!». Τη θυμάστε αυτή τη λέξη; Που σε κράζανε γιατί κρυβόσουν σε μία γωνία περιμένοντας να ξεπροβάλει ο αντίπαλος και να τον σφάξεις σαν αρνί; Ήθελα πολύ να τα κοροϊδέψω τα παλιόπαιδα που με είχαν κάνει να νιώσω τόσο άβολα σε έναν χώρο και σε ένα άθλημα που «εγώ σας έχω γεννήσει!». Και σιγά τα ωά! Πέρασαν τόσα χρόνια κι ακόμα το ίδιο παιχνίδι παίζετε!
Αμ δε! Τώρα παίζουν κι άλλα. Παίζουν «Dota», παίζουν «LoL», παίζουν και ένα άλλο που βγήκε πρόσφατα, το «PlayerUnknown's Battlegrounds». Πάνω-κάτω, τα είχα ακουστά, αλλά δεν ήξερα πώς παίζονται. Ρώτησα κι έμαθα όμως. Τον καμμένο φίλο μου. Ο οποίος αρχικά μου απάντησε «ε ναι ρε μαλάκα, που ζεις;».
Σίγουρα όχι στο internet cafe, όπως εσύ. Ειλικρινά οι τύποι ζουν εκεί μέσα. Δηλαδή δεν είναι όπως πριν από 10-15 χρόνια, όπου το να πας σε internet cafe ήταν είτε γιατί είχες 56άρι μόντεμ, είτε για να κάνεις δουλειά σου, να μπεις κανά MSN με κάμερα, ή άντε για να περάσεις μερικές ώρες καΐλας με τους φίλους σου. Πλέον δεν είναι internet cafe. Είναι «Ιnternet Resort & Spa». Κανονικό ξενοδοχείο, αν σκεφτείς ότι έχουν βάλει επαγγελματική μηχανή για καφέ, φαγητό, 1-2 μηχανήματα-ψυγεία για να τρως και να πίνεις 24/7 (αν ξεχαστείς) και να περάσεις μία ολόκληρη μέρα εκεί μέσα κυριολεκτικά. Δεν κάνω πλάκα. Πολλοί έπαιρναν το 24ωρο πακέτο.
Καμιά φορά τα παιδάκια έπαιρναν τάιμ άουτ για να μουσκέψουν λίγο το λαρύγγι τους με λίγο νεράκι, έκαναν διάλειμμα από τα ατελείωτα μπινελίκια, αλλά ποτέ από τις ακαταλαβίστικες ορολογίες. Βρισίδι περισσότερο από γήπεδο, νεύρα περισσότερα από τα δικά μας τότε που βάζαμε αυτογκόλ στο Pro, φωνές παιδότοπου αλλά σε μία σαφώς πιο άγρια βερσιόν και τσίκνα Κυριακής του Πάσχα από την τσιγαρίλα.
Πού είμαι; Τι κάνω εδώ πέρα;
Ένας δίπλα μου κοιμάται. Ξύπνα αγόρι μου. Έχεις σχολείο αύριο. Κάτσε να σε σκεπάσω τουλάχιστον. Ο άλλος απέναντι δεν σαλεύει. Μόνο το δεξί του χέρι στο ποντίκι κουνιέται. Αυτό κουνάει το ποντίκι άραγε, ή το ποντίκι κουνάει το χέρι του; Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή σηκώθηκα να πάω τουαλέτα (αυτοί δεν πάνε τουαλέτα, έχουν πάπιες κάτω από τα pc) και οι πλάτες δύο αντικριστών θέσεων είχαν δημιουργήσει ένα πολύ στενό πέρασμα. Προσπαθούσα με διακριτικό τρόπο να δείξω στα δύο παιδιά που κάθονταν ο ένας απέναντι από τον άλλον ότι δεν χωράω να περάσω. Τίποτα αυτοί. Σκούνταγα λίγο τις καρέκλες τους, ρε δεν κουνιόντουσαν σου λέω!
Μικρή λεπτομέρεια: Την ημέρα που πήγα στο intenet cafe ήταν όταν έγινε ο σεισμός στη Σκύρο. Εγώ τον κατάλαβα. Όπως φαντάζομαι κι εσείς. Τα παιδιά μέσα στο net cafe; Το αφήνω στη φαντασία σας...
Εν τέλει, για να σας λύσω την απορία, πρόλαβα έκανα τη δουλειά μου και μου έμεινε και μισή ώρα στο πακέτο. Ήθελα τόσο πολύ για σπάσιμο να βάλω και να παίξω μπροστά τους ναρκαλιευτή. Αλλά δεν είχε...
Κάτι τέτοια περιστατικά, σαν αυτό που θα σας περιγράψω, είναι που γίνονται μόνο και μόνο για να σου θυμίσουν πώς αλλάξαν οι καιροί και να σου «φτύσουν» κατάμουτρα, μαζί με ένα ηχηρό χαστούκι, την ατάκα «you are too old for this shit». Από αυτά που σου κολλάνε μία πλαστή ταυτότητα και σου «βάζουν» χρόνια. Με τρόπο σκληρό και άδικο. Που σε κάνουν να νιώθεις τόσο γεροπαράξενος, σαν εκείνους που σας κυνήγαγαν στη γειτονιά όταν τους χαλάγατε τον μεσημεριανό ύπνο με την κωλόμπαλα.
Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ...
Πρόσφατα είχα μία ατυχία: Μού χάλασε το λάπτοπ. Με πολλή δουλειά να με περιμένει αργά το βράδυ, πολλές επιλογές δεν είχα, παρά μόνο μία: Το internet cafe της γειτονιάς μου. Πάλι καλά έχω έναν φίλο, που έχει ξεμείνει στην ηλικία των 18 και μου έδωσε μερικά tips, μαζι και τον λογαριασμό του. Μου είπε να δώσω το όνομά του στο ταμείο για να με εξυπηρετήσουν καλύτερα (ΙΚΑ κι έτσι), ενώ μου πρότεινε και μερικά συμφέροντα για την τσέπη μου «πακέτα», όπως δηλαδή ότι μπορώ να δώσω 5 ευρώ και να κάτσω 8 ώρες. «Όπα, όπα Μάριε. Δουλειά μίας μέρας έχω να κάνω. Όχι ενός μήνα. Τι θα κάνω 8 ώρες στο net cafe;».
Τέλος πάντων, πήγα, είπα «Μάριος» στο ταμείο, όντως με εξυπηρέτησαν τα παιδιά (τι διάολο, πόσα λεφτά τους έχει αφήσει ο τύπος), πήρα ένα τρίωτο πακέτο που συνέφερε και άρχισα να βαδίζω προς τη θέση μου, με βήματα αργά, φοβισμένα, σαν το παιδάκι που πάει πρώτη μέρα στο σχολείο. Εσωτερικά έδειχνα πολύ μεγαλύτερος απ' ότι εξωτερικά.
Κάτι σαν τον Μπέντζαμιν Μπάτον
Έκατσα στον υπολογιστάκο μου, ο οποίος είχε μία οθόνη ίσα με 25 ίντσες και ανάμεσα σε δεκάδες παιχνίδια, άρχισα να ψάχνω κάτι που στα pc των net cafe είναι δυσεύρετο, αχρείαστο και εντελώς ντεμοντέ. Το λένε «word». Αν στα internet cafe σε δουν να ανοίγεις word, είσαι το λιγότερο «ο περίεργος», το περισσότερο «ο εχθρός», το σύνηθες «ο κλασικός κωλόγερος που δεν έχει ίντερνετ σπίτι του και ήρθε εδώ να μας κάνει χαλάστρα».
Μάλιστα, το word είναι τόσο άχρηστο και παραγκωνισμένο στους υπολογιστές αυτών των καταστημάτων, που πολλοί δεν το περιέχουν καν! Άντε κανά word pad στο τσακίρ κέφι.
Ήμουν το μαύρο πρόβατο, ανάμεσα σε δεκάδες λευκά, άτριχα προβατάκια. Η ασπρόμαυρη εικόνα. Ο γέρος της παιδικής χαράς. Και τι δουλειά έχει ένας γέρος μόνος του σε παιδική χαρά; Μαλλον ανώμαλος θα 'ναι. Έτσι με κοίταζαν, σαν να μαι ανώμαλος. Με είχαν ζώσει τα φίδια.
Omg και 3 LoL
Παίζανε που λέτε διάφορα παιχνίδια. Τρία είναι τα επικρατέστερα πλέον. Το ένα εξ αυτών μάλιστα το πρόλαβα κι εγώ, αφού πέρασε μια δεκαετία, 4 Πρωθυπουργοί, 4 μνημόνια κι αυτοί ακόμα παίζουν Counter Strike! Τους είδα που έπαιζαν και μου ήρθε μία έντονη επιθυμία να πάω πάνω από τους υπολογιστές τους και να ξεστομίσω μία ατάκα που τόσο θέλω εδώ και χρόνια να πω: «Εγώ στην ηλικία σας, ήμουνα καμπέρης!». Τη θυμάστε αυτή τη λέξη; Που σε κράζανε γιατί κρυβόσουν σε μία γωνία περιμένοντας να ξεπροβάλει ο αντίπαλος και να τον σφάξεις σαν αρνί; Ήθελα πολύ να τα κοροϊδέψω τα παλιόπαιδα που με είχαν κάνει να νιώσω τόσο άβολα σε έναν χώρο και σε ένα άθλημα που «εγώ σας έχω γεννήσει!». Και σιγά τα ωά! Πέρασαν τόσα χρόνια κι ακόμα το ίδιο παιχνίδι παίζετε!
Αμ δε! Τώρα παίζουν κι άλλα. Παίζουν «Dota», παίζουν «LoL», παίζουν και ένα άλλο που βγήκε πρόσφατα, το «PlayerUnknown's Battlegrounds». Πάνω-κάτω, τα είχα ακουστά, αλλά δεν ήξερα πώς παίζονται. Ρώτησα κι έμαθα όμως. Τον καμμένο φίλο μου. Ο οποίος αρχικά μου απάντησε «ε ναι ρε μαλάκα, που ζεις;».
Σίγουρα όχι στο internet cafe, όπως εσύ. Ειλικρινά οι τύποι ζουν εκεί μέσα. Δηλαδή δεν είναι όπως πριν από 10-15 χρόνια, όπου το να πας σε internet cafe ήταν είτε γιατί είχες 56άρι μόντεμ, είτε για να κάνεις δουλειά σου, να μπεις κανά MSN με κάμερα, ή άντε για να περάσεις μερικές ώρες καΐλας με τους φίλους σου. Πλέον δεν είναι internet cafe. Είναι «Ιnternet Resort & Spa». Κανονικό ξενοδοχείο, αν σκεφτείς ότι έχουν βάλει επαγγελματική μηχανή για καφέ, φαγητό, 1-2 μηχανήματα-ψυγεία για να τρως και να πίνεις 24/7 (αν ξεχαστείς) και να περάσεις μία ολόκληρη μέρα εκεί μέσα κυριολεκτικά. Δεν κάνω πλάκα. Πολλοί έπαιρναν το 24ωρο πακέτο.
Καμιά φορά τα παιδάκια έπαιρναν τάιμ άουτ για να μουσκέψουν λίγο το λαρύγγι τους με λίγο νεράκι, έκαναν διάλειμμα από τα ατελείωτα μπινελίκια, αλλά ποτέ από τις ακαταλαβίστικες ορολογίες. Βρισίδι περισσότερο από γήπεδο, νεύρα περισσότερα από τα δικά μας τότε που βάζαμε αυτογκόλ στο Pro, φωνές παιδότοπου αλλά σε μία σαφώς πιο άγρια βερσιόν και τσίκνα Κυριακής του Πάσχα από την τσιγαρίλα.
Πού είμαι; Τι κάνω εδώ πέρα;
Ένας δίπλα μου κοιμάται. Ξύπνα αγόρι μου. Έχεις σχολείο αύριο. Κάτσε να σε σκεπάσω τουλάχιστον. Ο άλλος απέναντι δεν σαλεύει. Μόνο το δεξί του χέρι στο ποντίκι κουνιέται. Αυτό κουνάει το ποντίκι άραγε, ή το ποντίκι κουνάει το χέρι του; Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή σηκώθηκα να πάω τουαλέτα (αυτοί δεν πάνε τουαλέτα, έχουν πάπιες κάτω από τα pc) και οι πλάτες δύο αντικριστών θέσεων είχαν δημιουργήσει ένα πολύ στενό πέρασμα. Προσπαθούσα με διακριτικό τρόπο να δείξω στα δύο παιδιά που κάθονταν ο ένας απέναντι από τον άλλον ότι δεν χωράω να περάσω. Τίποτα αυτοί. Σκούνταγα λίγο τις καρέκλες τους, ρε δεν κουνιόντουσαν σου λέω!
Μικρή λεπτομέρεια: Την ημέρα που πήγα στο intenet cafe ήταν όταν έγινε ο σεισμός στη Σκύρο. Εγώ τον κατάλαβα. Όπως φαντάζομαι κι εσείς. Τα παιδιά μέσα στο net cafe; Το αφήνω στη φαντασία σας...
Εν τέλει, για να σας λύσω την απορία, πρόλαβα έκανα τη δουλειά μου και μου έμεινε και μισή ώρα στο πακέτο. Ήθελα τόσο πολύ για σπάσιμο να βάλω και να παίξω μπροστά τους ναρκαλιευτή. Αλλά δεν είχε...
