Μπορεί οι πιτσιρικάδες των 18 και των 20 ετών να πρέπει να γκουγκλάρουν για να δουν τι σημαίνει η λέξη Atari, εκτός και αν είναι gamers, αλλά υπήρξε κάποια εποχή που το Atari ζούσε δίπλα-δίπλα με λέξεις όπως «ουφάδικα», «παιχνίδι τζαμάτο» και άλλες αργκό που έκαναν την εμφάνισή τους την δεκαετία του ‘80. Γιατί ναι, μπορεί χθες η Atari να έκλεισε 50 χρόνια από την ίδρυση της το 1972, αλλά η αλήθεια είναι πως όσο το τίμησαν οι έφηβοι στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, δεν το τίμησε κανείς. Ούτε καν εμείς που το μάθαμε από τα μεγαλύτερα αδέρφια μας και το joystick πέρασε σε μας στις αρχές της δεκαετίας του 90. Ωραία χρόνια σε κάθε περίπτωση.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η δική μας γενιά στα 90s επηρεάστηκε περισσότερο από τα PC games της Microsoft και την γέννηση του Playstation στις ζωές μας. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Το ότι αυτοί οι άνθρωποι γέννησαν ιδέες, έγιναν ανταγωνιστικοί και σκέφτηκαν το πώς θα πάνε το gaming στο επόμενο επίπεδο, είναι επιτυχία της Atari και των παιχνιδιών της. Μην ξεχνάτε, οι παλαιότεροι, πόσο επαναστατικό ήταν για την εποχή του το Atari 2600 που καθιέρωσε στον χώρο του gaming την χρήση του hardware και τα εναλλασσόμενα ROM cartridges.
Το Atari μπήκε στα σπίτια σε μια εποχή που οι γονείς πίστευαν ακόμη ότι το gaming σου κάνει το μυαλό σούπα. Δεν τους κατηγορούμε για αυτό. Καταλαβαίνουμε τον λόγο που όλο αυτό φαινόταν ξένο σώμα. Τα χρώματα, οι ήχοι, μια οθόνη με κάτι το οποίο θύμιζε κινούμενο σχέδιο αλλά δεν ήταν ακριβώς αυτό. Στο μυαλό τους ίσως να έπαιζε η γνωστή κασέτα του ροκ εν ρολ που καταστρέφει τη νεολαία. Και πράγματι θυμάμαι τον ξάδερφο μου σε επικές μάχες με τον θείο μου για το πόσες ώρες παίζει και πώς αυτό θα τον αποπροσανατολίσει από τους στόχους του στο σχολείο. Λίγο-πολύ όλες εκείνες τις βλακείες που έλεγαν οι ενήλικες εκείνη την εποχή. Την επέλαση όμως του Atari δεν την σταμάτησε κανείς. Δεν σταμάτησαν ούτε παιχνίδια διθυραμβικά όπως το Space Invaders, αλλά ούτε και τα περιοδικά για games που ουσιαστικά ξεκίνησαν να γεμίζουν χάρη στο Atari μία terra incognita.
Πολύ περισσότερο ωστόσο, το Atari δημιούργησε την πρώτη γενιά από αυτό που λέμε, ταγμένους gamers. Το γεγονός ότι το gaming εμφανίστηκε στις ζωές μας, δεν σημαίνει ότι απέκτησε πιστό κοινό. Μιλάμε άλλωστε για μία νεολαία με τελείως διαφορετικές συνήθειες ψυχαγωγίας, από τα επιτραπέζια παιχνίδια μέχρι τα μπιλιάρδα. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Όμως το Atari έχτισε τους σκληροπυρηνικούς. Γέννησε την επιθυμία στην μελλοντική γενιά των gamers που θα γεννιόταν, να το ψάξουν, να το στραγγίξουν, να το «κάψουν». Σε ένα κόσμο που δεν γινόντουσαν ακόμη reviews από τους χρήστες και όπου το YouTube δεν ήταν καν ιδέα, γεννήθηκε η επιθυμία να εξερευνηθεί μέχρι και το τελευταίο παιχνίδι. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι πρώτοι gamers, μέσα από ώρες στα ουφάδικα και τα Atari του σπιτιού τους, έτοιμοι για όλα τα υπόλοιπα που ακολούθησαν.
Και όλα ξεκίνησαν χάρη στους Nolan Bushnell και Ted Dabney, που όταν όλοι έβλεπαν γραμμές και κώδικες, εκείνοι είδαν και σύστησαν το Pong, το πρώτο εμπορικά πετυχημένο παιχνίδι. Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ή μάλλον οι δικές μας ιστορίες.
