Δεν έχω φτάσει στο σημείο να λέγομαι gamer, κάθε άλλο μάλιστα. Πέρα από τα first person και third person shooter αν μου πεις κάποιο άλλο όρο θα είναι σαν να μου μιλάς κινέζικα. Παρόλα αυτά μια ιδέα την έχω όσον αφορά τα videogames, ειδικά τον τρόπο με τον οποίο αυτά σχεδιάζονται σήμερα και δεν έχουν καμία σχέση με εκείνα του παρελθόντος.
Δεν μιλάω για κάποια τύπου Super Mario, Sonic ή Street Fighter, αλλά εκείνα που ήταν ενσωματωμένα στην επιφάνεια εργασίας κάθε PC των 90’s, εφόσον είχες Windows. Ξεχνιούνται;
Λόγω ημέρας ωστόσο που είναι η επέτειος 32 χρόνων από τότε πρωτοκυκλοφόρησε, νιώθω την ανάγκη να γράψω για το παιχνίδι που έχω ξοδέψει άπειρες ώρες εκείνες τις ημέρες βαρεμάρας κολλημένος στην οθόνη, εγώ και άπειροι άλλοι άνθρωποι. Ο λόγος για το Windows Solitaire, την αγαπημένη μας πασιέντζα.
Ξόδεψα άπειρες ώρες, κέρδισα όμως;
Το αν θα καταφέρεις να τερματίσεις μια παρτίδα πασιέντζα είναι ξεκάθαρα θέμα τύχης, από το πώς θα σου κάτσουν τα φύλλα, αν ταιριάζουν τα χρώματα εναλλάξ και αν θα μπορέσεις να σχηματίσεις τις κέντες. Εάν ένα φύλλο είναι τοποθετημένο λάθος ή πάρεις μια εσφαλμένη απόφαση τότε καλύτερα να πατήσεις reset.
Τουλάχιστον στην πασιέντζα με κανονική τράπουλα, εκτός δηλαδή της οθόνης μπορείς να κλέψεις και κάνα φύλλο κρυμμένο ή στα τρία φύλλα που ανοίγεις να πάρεις αν σε βολεύει το κάτω κάτω και όχι αναγκαστικά να περιμένεις να αδειάσει η κάνουλα των δύο πρώτων για να το χρησιμοποιήσεις. Στην πραγματική ζωή άλλωστε παίζεις εναντίον του εαυτού σου ουσιαστικά και του παιχνιδιού, στον υπολογιστή πάλι είχες και το PC κόντρα που δεν σήκωνε από ζαβολιές. Και πραγματικά, άντε να κερδίσεις.
«Παρτίδα, reset, παρτίδα, reset, παρτίδα, reset…» κάτι δηλαδή σαν χαλασμένος κώδικας σε αλγόριθμο, ένας ατέρμονος βρόγχος όπως μας έχουν διδάξει οι πανελλήνιες εξετάσεις και το μάθημα Προγραμματισμού. Άπειρες ώρες καψίματος, ατελείωτη προσπάθεια να πανηγυρίσω έστω μια νίκη, σε σημείο που ήθελα να διαλύσω την οθόνη.
Πόσες φορές πήγαιναν όλα πρίμα και εκεί που χρειαζόμουν μία ντάμα σε χρώμα κόκκινο, όντας πεπεισμένος ότι θα έρθει, τελικά ερχόταν ένα τριάρι σπαθί και ήθελα να ρίξω όλα τα «καντήλια» του κόσμου.
Πάλι καλά που έπαιζα και αυτό το videogame αλλιώς δεν θα την πάλευα.
Τη μέρα που κατάφερα να κερδίσω ήμουν σε μάθημα πληροφορικής στο γυμνάσιο και θυμάμαι ότι ήθελα να φέρω τούμπα όλο το θρανίο για αποφόρτιση, αλλά λόγω του ότι κάναμε μάθημα και εγώ δεν πρόσεχα καν μου έδινε δύο επιλογές: Ή να κάνω σαν τρελός αλλά να κινδυνέψω με ωριαία και άνω απουσία ή να το καταπιώ και να βγάλω το άχτι μου με το χτύπημα του κουδουνιού. Τελικά ούτε ωριαία αποβολή πήρα, ούτε και στο διάλειμμα πανηγύρισα.
Άλλωστε θα καταλάβαινε κανείς το δράμα μου πανηγυρίζοντας στη μούρη του ότι επιτέλους κέρδισα για πρώτη φορά στο Windows Solitaire; Μάλλον καμία τύχη.
Εδώ τελειώνει η μίνι εξομολόγηση ανήμερα των 32ων γενεθλίων του πιο εθιστικού και συνάμα σπαστικού παιχνιδιού που γέννησε ποτέ ένας υπολογιστής, ενός μαξιλαριού του εγκεφάλου από το κάψιμο της εργασίας, μια απασχόληση για τις ώρες που πραγματικά θες να περάσει ο χρόνος όταν αισθάνεσαι ότι ακόμα και η κόλαση έχει παγώσει.
