Όταν έχεις παίξει το «Man of Medan» και το «Little Hope», ξέρεις πάνω – κάτω τι να περιμένεις από το Dark Pictures Anthology. Θυμάσαι τη σκοτεινή ατμόσφαιρα στην οποία σε είχαν υποβάλει, ανυπομονείς για τον Curator, συνεχίζεις να κάνεις σενάρια για το ποιος μπορεί να είναι και εκτιμάς τη σκηνοθετική λογική που τα χαρακτηρίζει. Αν δεν τα έχεις παίξει, μπροστά σου βρίσκεται η gaming ανθολογία που θα σε πάει αρκετά βήματα πιο κοντά στο μέλλον μίας πολύ ιδιαίτερης κατηγορίας, του κινηματογραφικού gaming. Αποκορύφωμα για την ώρα – το «House of Ashes».
Το «House of Ashes» ξεκινάει όπως κάθε σωστή ταινία για να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού. Με μία σκηνή με αγωνία που θα σοκάρει τον θεατή. Μέσα από ένα πρώτο διαδραστικό δράμα στην αρχαία Akkad του 2231 π.Χ. έχεις με εναλλαγές τον έλεγχο του κάθε χαρακτήρα που βρίσκεται μπροστά σου. Παίρνεις αποφάσεις, άλλοτε επηρεάζοντας τις διαπροσωπικές σχέσεις των χαρακτήρων και άλλοτε τόσο κρίσιμες που μπορεί να αλλάξει μέχρι και έκβαση όλου του παιχνιδιού. Δοκιμάζεται η ετοιμότητά σου εφαρμόζοντας σωστά επιθέσεις και άμυνες και μία λάθος κίνηση μπορεί να καταστρέψει ό,τι προσπάθεια είχες κάνει μέχρι τότε. Όλο αυτό σημαίνει ότι μπορείς να παίξεις αρκετές φορές το παιχνίδι από την αρχή και να δεις πώς μπορείς να αλλάξεις την ιστορία με διαφορετικές επιλογές. Φυσικά, όλα αυτά μέσα από καταπληκτικά γραφικά που πραγματικά σε κάνουν να πιστεύεις ότι παρακολουθείς μία διαδραστική ταινία.
Το παιχνίδι που αναπτύχθηκε από τη Supermassive Games και δημοσιεύτηκε από την Bandai Namco δείχνει την κατά πολλούς κλισέ ρήση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Συνδέει τις λάθος αποφάσεις ενός ξεχασμένου βασιλιά που τρελάθηκε και εκτελούσε κρατούμενους για προσφορά αίματος στον ναό του με την επιχείρηση μίας ομάδας Αμερικανών την εποχή του πολέμου στο Ιράκ το 2003 που κατεβαίνει στη σπηλιά με τα ερείπια του ναού για να βρει όπλα μαζικής καταστροφής που πιστεύεται ότι έχει ο εχθρός. Κατ’ εμέ, η σύνδεση δε γίνεται καθόλου τυχαία.
Η συνεργασία Αμερικανών – Ιρακινών
Ο πόλεμος του Ιράκ του 2003 είναι ένα θέμα που συζητιέται μέχρι σήμερα, όχι μόνο λόγω των απωλειών και τον γενικότερο αντίκτυπό του, αλλά και για τα ορατά και αφανή κίνητρα πίσω του. Το «House of Ashes» με έναν διακριτικό και τις περισσότερες φορές έμμεσο τρόπο έχει ενσωματώσει πεποιθήσεις των κεφαλών των χαρακτήρων που φαίνονται ακόμα και στις πιο καθημερινές τους κινήσεις. Φαίνεται το μίσος των δύο πλευρών, ακόμα και σε περιπτώσεις που ξεπερνούν την εμπόλεμη κατάσταση που επικρατεί πάνω από το έδαφος. Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι το παιχνίδι βρίσκει τον χώρο και τον χρόνο να δείξει τη συνεργασία των δύο στρατοπέδων. Να πει πως στο τέλος της ημέρας, ακόμα και θανάσιμοι εχθροί μπορούν να συνεργαστούν συνειδητοποιώντας ότι πολλά από τα συναισθήματα και τις πρακτικές που έχουν υιοθετήσει είναι τοποθετημένα από τις κυβερνήσεις που προσπαθούν να περάσουν τα δικά τους συμφέροντα παρουσιάζοντας τους ανθρώπους που παρακωλύουν τη διαδικασία ως εχθρούς. Εμένα μου θύμισε τη λογική του «Men Against Fire» στο «Black Mirror» (σ.σ. Το επεισόδιο που η κυβέρνηση έδινε ένα σέρουμ στους στρατιώτες για να βλέπει τους αντιπάλους ως τέρατα για να τους σκοτώνουν πιο εύκολα). Όλα αυτά, βέβαια, αν εσύ το επιλέξεις…
Τι θα επιλέξεις, τελικά;
Κάτι άλλο που μου ήρθε στο μυαλό παίζοντας το παιχνίδι είναι ότι θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να έβγαιναν στατιστικά σχετικά με τις επιλογές των παικτών. Άσχετα με το αν αυτές βοηθούσαν ή όχι το να σωθούν όλοι. Αν η πλειοψηφία διαλέγει να βοηθάει την ομάδα. Αν βάζει Αμερικανούς και Ιρακινούς να συνεργάζονται ή να είναι συνεχώς στα μαχαίρια. Και το λέω από καθαρά κοινωνιολογικής άποψης. Καλώς ή κακώς, στα παιχνίδια μπορείς να κάνεις πράγματα που δεν μπορείς στην πραγματική ζωή. Πράγματα κατακριτέα λεκτικά ή νομικά. Οπότε κάποιος μπορεί να επιλέξει από το να είναι ο εαυτός του μέχρι το να αφήσει κάθε κρυφό του απωθημένο ή απλά την περιέργειά του να εξερευνήσει τον χώρο.
Το «House of Ashes» στο σύνολό του έχει την πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση από τα παιχνίδια που περιλαμβάνει η Dark Pictures Anthology μέχρι στιγμής. Σε κάθε στοιχείο του. Από την εξαιρετική κινηματογραφική του σκηνοθεσία και το πλούσιο σενάριο μέχρι την επιλογή των χαρακτήρων που συμμετέχουν δίνοντας ο καθένας μία διαφορετική προσέγγιση στο κάθε τι που συμβαίνει. Παράλληλα, καταφέρνει να δημιουργήσει μία τέτοια ατμόσφαιρα αγωνίας και περιέργειας για το επόμενο βήμα που μπορεί εύκολα να σε κλείσει στο σπίτι για αρκετές ώρες μέχρι να το φτάσεις στο τέλος και να δεις αν θα καταφέρεις να σωθείς από τα αρχαία ερείπια ενός καλά κρυμμένου μυστικού. Εδώ, αυτό έγινε.
Υ. Γ. Μετά ετοιμάσου και για το επόμενο παιχνίδι της ανθολογίας -«The Devil In Me»- που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2022. Ιδού και το τρέιλερ:
