Μπορεί να μη θυμάσαι το πρώτο έργο «James Bond» που είδες στη ζωή σου, παρόλα αυτά κατέληξες να γίνεις παραδοσιακός λάτρης των ταινιών του. Εγώ προσωπικά θυμάμαι ακόμα την ημέρα που γνώρισα τον 007, ήμουν-δεν ήμουν 7 χρονών όταν μου έβαλε η γιαγιά μου τότε να δω το «Thunderbolt» διότι ήταν φανατική θαυμάστρια του Sean Connery. Δεν μπορώ να πω βέβαια ότι θυμάμαι πολλά, πέραν της αρχής με τον κλασικό πυροβολισμό και τον Bond να εμφανίζεται φορώντας καπέλο μέσα από την κάννη του όπλου, καθώς πρέπει να με πήρε ο ύπνος στα πρώτα 10-15 λεπτά. Κακή αρχή θα τη χαρακτήριζε κανείς, ωστόσο η λατρεία μου για τον πράκτορα τα επόμενα χρόνια θα ανέβαινε κατακόρυφα. Ο λόγος ωστόσο δεν ήταν απόλυτα οι ταινίες του.
Όλοι εμείς των 90’s τα παιδιά μπορεί να βιώσαμε την απόλυτη πλύση εγκεφάλου από τους πατεράδες μας ότι James Bond θα πει Sean Connery, ωστόσο ας μη γελιόμαστε τον πράκτορα τον μάθαμε μέσω του Pierce Brosnan από τη στιγμή που πρωτοεμφανίστηκε στο «GoldenEye». Ναι στην ταινία που τα βάζει με τον κολλητό του Alec Trevelyan (Sean Bean) και επιζεί από το ζούλιγμα της hot αλλά ανώμαλης Xenia Onatopp (Famke Janssen) την ώρα που προσπαθεί να σώσει τον κόσμο.
Σου λένε συνήθως ότι πρώτα πρέπει να διαβάζεις το βιβλίο και μετά να βλέπεις την ταινία. Στην περίπτωση του GoldenEye δεν ξέρω αν υπάρχει τελικά βιβλίο, για μένα και τους φίλους μου ωστόσο υπήρχε το ομώνυμο videogame του Nintendo 64.
Δεν ήταν απλά όμως ένα παιχνίδι για να περάσεις την ώρα σου, ήταν ένας σταθμός. Για μένα και τα φιλαράκια μου προσικά ήταν ο απόλυτος λόγος που λατρέψαμε τον Bond, ανακαλύψαμε το First Person Shooter και το Multiplayer, για τους περισσότερους ένα από τα κορυφαία videogames όλων των εποχών μέχρι σήμερα.
Είτε το είχες εσύ, είτε κάποιος φίλος σου δεν γίνεται να μην κολλήσατε στην οθόνη. Οι ώρες που στηθήκατε μπροστά στην οθόνη για να αποβλακωθείτε, με τα controller του Nintendo 64 να μοιάζουν περισσότερο με PPK και να βγάζετε αριθμάκια για το ποιος θα παίζει στο Multiplayer τις σκέφτεσαι με νοσταλγία, σε σημείο που είσαι έτοιμος να ξεθάψεις την αγαπημένη σου κονσόλα προκειμένου να παίξεις μία ακόμα φορά και να αρχίσεις το ατελείωτο πιστολίδι. Ήταν ένα παιχνίδι που τα είχε όλα, ρεαλισμό στους πυροβολισμούς, σημασία στο headshot, μεγάλη γκάμα όπλων, τα αλεξίσφαιρα που σου εξασφάλιζαν παραπάνω ζωή, εντυπωσιακές πίστες, οδηγούσες τανκς ενώ άκουγες κραυγές όταν κάποιος δεχόταν πυροβολισμό σε τέτοιο βαθμό που ένιωθες το τρίξιμο σε μια εποχή που αν δεν έβαζες ειδικό κραδασμικό τσιπ στο controller εκείνο δεν έτριζε.
Όταν δεν είχες παρέα έμπαινες στο Single Player και ξεκινούσες το ταξίδι σου ως James Bond με σκοπό να τερματίσεις τις 18 χορταστικές πίστες του παιχνιδιού. Άμα είχες δει την ταινία είχες μια παραπάνω ιδέα για το πού να πας, αν και πολλές φορές το παιχνίδι μεγάλωνε τις αποστολές ενώ εμφάνιζε και μερικές ακόμα που δεν υπήρχαν κανονικά (αυτή η 6η με όνομα «Silo» ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί την έφτιαξαν) προκειμένου να μείνεις παραπάνω ώρα «κολλημένος».
Επειδή όμως το videogame δεν ήθελε να σε δει απλώς να το τερματίζεις στο εύκολο επίπεδο, σου προσέφερε μπόνους να το ανακαλύψεις και εφόσον τερμάτιζες την κάθε πίστα στο πιο δύσκολο επίπεδο, είχες μπόνους δύο έξτρα πίστες εμπνευσμένες από παλιότερες ταινίες του 007. Θα ξεχάσω νομίζεις πόσο καιρό έκανα να εμφανίσω την αναθεματισμένη 20ή πίστα με όνομα «Egyptian» όπου έπρεπε να σκοτώσεις τρεις φορές τον Baron Samedi ή το τρομακτικό κυνήγι από τον Jaws στην 19η πίστα –στην αποστολή Aztec- όπου έπρεπε να αδειάσεις τρία Kalashnikov για να τον σκοτώσεις προκειμένου να του πάρεις ένα microchip;
Αχ αυτό το Multiplayer
Μέχρι σήμερα κάθομαι και σκέφτομαι το πόσο πολύ δέθηκα με αυτό το videogame ωστόσο αν υπάρχει κάτι το οποίο μου έμαθε είναι το Multiplayer, ή «διπλό» όπως το λέγαμε τότε. Τέσσερα χειριστήρια κουμπωμένα στην κονσόλα, ατελείωτο στρίμωγμα και τσακωμός για το ποιος θα πάρει τον Trevelyan ή τον Oddjob του Goldfinger που για κάποιο λόγο ήταν υπερβολικά κοντός και ύστερα το πιστολίδι δεν τελείωνε με τίποτα. Η οθόνη χωρισμένη στα τέσσερα και οι σκοτωμοί έδιναν και έπαιρναν. Δεν ήξερες από πού θα σου έρθει. Εκεί που είχες βάλει στο στόχαστρο τον Γιάννη, ερχόταν ο Μανώλης με το Golden Gun που με μία σφαίρα σε τελείωνε, σε πυροβολούσε στο πόδι και έφευγες από τη μέση.
Το «GoldenEye 64» έφερε την επανάσταση στα First Person Shooter videogames έτσι όπως προσέγγισε το παιχνίδι και την ατμόσφαιρά του. Από τον τρόπο που πυροβολούσες, που μπορούσες να οπλίσεις, με τον στόχο που πατούσες για να σημαδέψεις ή τον τρόπο που κρυβόσουν προκειμένου να μην σε δουν οι αντίπαλοί σου, την ποικιλία όπλων και πολλά άλλα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι 23 χρόνια μετά την έκδοσή του, ακόμα και αν τα γραφικά έχουν προχωρήσει σε άλλο επίπεδο θεωρείται ακόμα το κορυφαίο videogame του James Bond και ένα από τα κορυφαία όλων των εποχών.
Όσο και αν προσπάθησαν στη συνέχεια να το μιμηθούν, το «James Bond: Nightfire» έφτασε κάπως κοντά αλλά δεν το ξεπέρασε ενώ η επανέκδοσή του το 2010 με τον Daniel Craig σε ρόλο Bond, με διαφορετικές αποστολές αλλά ίδιο story mode απογοήτευσε. Αν παραμένεις ρομαντικός και φανατικός υποστηρικτής του αυθεντικού GoldenEye 64, ίσως να ενθουσιαστείς όταν μάθεις ότι υπάρχει διάδοχος του παιχνιδιού και λέγεται «Goldfinger 64», ακολουθεί το ίδιο gameplay απλά στην ταινία του απέναντι στον πιο κλασικό αντίπαλο του 007 και με το πρόσωπο του Sean Connery.
Ίσως και να ζηλέψεις που εκτός από τανκ, μπορείς να οδηγήσεις και την Aston Martin.
