Μετά από ένα διθυραμβικό Assassin’s Creed Odyssey που εξέπληξε την περασμένη χρονιά και ένα φετινό Far Cry New Dawn που δείχνει μοναδικό από κάθε άποψη, η Ubisoft συνεχίζει την επέλαση με το δεύτερο Division και μία Ουάσινγκτον που βρίσκεται σε κατάσταση εμφυλίου. Μόνη ελπίδα οι διάφοροι πράκτορες του Division και προσπαθούν να βάλουν μία τάξη, στηρίζοντας τους επιζώντες και διαλύοντας τις οργανωμένες συμμορίες.
Το Division 2 είχε κάποιες ουσιαστικές διαφορές, αλλά όχι κάτι που κλόνισε τον κόσμο του παιχνιδιού όπως τον γνώριζες μέχρι τώρα. Η συνταγή παραμένει σταθερή: μαζεύεις εξοπλισμό, τσακίζεις όποιον βρεις στο δρόμο σου και απελευθερώνεις περιοχές. Το καλό είναι πως έχει ωραίο setting και ωραία ροή, σε σημείο μάλιστα που θες να συνεχίσεις και να πας παρακάτω, παρότι οι δράσεις δείχνουν κάπως τυποποιημένες. Παρότι δεν είδαμε αρκετό από το στόρι, μπορούμε να πούμε πως το Division 2 φάνηκε πιο δύσκολο από το πρώτο παιχνίδι. Ή τουλάχιστον φάνηκε σε εμάς πιο δύσκολο. Υπήρξαν φορές που ό,τι και αν κάναμε δεν γλιτώσαμε από τις χειροβομβίδες που εκτοξεύονται μαζί με τα RPGs σαν μπαλάκια του τένις και που αδειάσαμε ολόκληρους γεμιστήρες για να ρίξουμε κάποιους εχθρούς. Ωστόσο η πρόκληση στον βαθμό δυσκολίας δεν ήταν απαραίτητα κακή με highlight ότι το σύστημα του armor του παίκτη δείχνει πολύ καλύτερο από το πρώτο παιχνίδι. To ζεις κυριολεκτικά σαν πράκτορας σε εμπόλεμη ζώνη και αυτό ήταν το ζητούμενο.
Αναμφισβήτητα ωστόσο, ένα κομμάτι που πραγματικά κάθεται καλά στο μάτι, είναι τα upgrades που μπορείς να κάνεις στα settlements με τα οποία έχεις μεγαλύτερη διαδραστικότητα από το πρώτο παιχνίδι – και όχι απλά στα side quests που εμφανίζονται σε κάθε ένα από αυτά. Τα skills έδειχναν ενδιαφέροντα παρότι ο πράκτορας της επιλογής σου είχε προσβασιμότητα σε λίγα gadgets στην beta έκδοση, αλλά λειτουργούσαν τόσο ικανοποιητικά όσο και θεαματικά. Οπότε μπορείς να τα πεις και highlight του οπλοστασίου που δεν το γνωρίσαμε ολόκληρο. Ένα από τα σπαστικά, ήταν πως υπήρχε bug με το audio με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην ακούς τον ήχο των όπλων – κάτι το οποίο έστρωνε αν έκανες reload το παιχνίδι, αλλά διαβάζοντας και ξένες κριτικές, είδαμε πως ήταν κάτι που το αντιμετώπισαν αρκετοί χρήστες.
Αυτό το οποίο θα δώσει την αίγλη -και μπορεί να δώσει επιπλέον μπόνους στο παιχνίδι- είναι σίγουρα το στόρι το οποίο περιμένουμε να το δούμε ολόκληρο στο αρχικό παιχνίδι. Υπάρχει καλό setting, τα mechanics δείχνουν να δουλεύουν εντυπωσιακά και ο Agent σου δεν σε προδίδει όταν αναγκάζεται να περάσει από την κάλυψη στην αντεπίθεση – την πεμπτουσία ενός τέτοιου παιχνιδιού. Κρατάω όμως το συναίσθημα που κατάφερε να σου δώσει το παιχνίδι. Μία διάθεση από ταινίες όπως το Red Dawn και το Freedom, με τον πόλεμο να εξελίσσεται στα στενά, στο διπλανό κατώφλι, στην καφετέρια που κάποτε σύχναζες και στην στάση που περίμενες το λεωφορείο. Είναι ένας ολοκαίνουργιος κόσμος που ζητάει να πάρεις το όπλο και να τρέξεις.
Είσαι έτοιμος για μάχη;
Μετά από ένα διθυραμβικό Assassin’s Creed Odyssey που εξέπληξε την περασμένη χρονιά και ένα φετινό Far Cry New Dawn που δείχνει μοναδικό από κάθε άποψη, η Ubisoft συνεχίζει την επέλαση με το δεύτερο Division και μία Ουάσινγκτον που βρίσκεται σε κατάσταση εμφυλίου. Μόνη ελπίδα οι διάφοροι πράκτορες του Division και προσπαθούν να βάλουν μία τάξη, στηρίζοντας τους επιζώντες και διαλύοντας τις οργανωμένες συμμορίες.
Το Division 2 είχε κάποιες ουσιαστικές διαφορές, αλλά όχι κάτι που κλόνισε τον κόσμο του παιχνιδιού όπως τον γνώριζες μέχρι τώρα. Η συνταγή παραμένει σταθερή: μαζεύεις εξοπλισμό, τσακίζεις όποιον βρεις στο δρόμο σου και απελευθερώνεις περιοχές. Το καλό είναι πως έχει ωραίο setting και ωραία ροή, σε σημείο μάλιστα που θες να συνεχίσεις και να πας παρακάτω, παρότι οι δράσεις δείχνουν κάπως τυποποιημένες. Παρότι δεν είδαμε αρκετό από το στόρι, μπορούμε να πούμε πως το Division 2 φάνηκε πιο δύσκολο από το πρώτο παιχνίδι. Ή τουλάχιστον φάνηκε σε εμάς πιο δύσκολο. Υπήρξαν φορές που ό,τι και αν κάναμε δεν γλιτώσαμε από τις χειροβομβίδες που εκτοξεύονται μαζί με τα RPGs σαν μπαλάκια του τένις και που αδειάσαμε ολόκληρους γεμιστήρες για να ρίξουμε κάποιους εχθρούς. Ωστόσο η πρόκληση στον βαθμό δυσκολίας δεν ήταν απαραίτητα κακή με highlight ότι το σύστημα του armor του παίκτη δείχνει πολύ καλύτερο από το πρώτο παιχνίδι. To ζεις κυριολεκτικά σαν πράκτορας σε εμπόλεμη ζώνη και αυτό ήταν το ζητούμενο.
Αναμφισβήτητα ωστόσο, ένα κομμάτι που πραγματικά κάθεται καλά στο μάτι, είναι τα upgrades που μπορείς να κάνεις στα settlements με τα οποία έχεις μεγαλύτερη διαδραστικότητα από το πρώτο παιχνίδι – και όχι απλά στα side quests που εμφανίζονται σε κάθε ένα από αυτά. Τα skills έδειχναν ενδιαφέροντα παρότι ο πράκτορας της επιλογής σου είχε προσβασιμότητα σε λίγα gadgets στην beta έκδοση, αλλά λειτουργούσαν τόσο ικανοποιητικά όσο και θεαματικά. Οπότε μπορείς να τα πεις και highlight του οπλοστασίου που δεν το γνωρίσαμε ολόκληρο. Ένα από τα σπαστικά, ήταν πως υπήρχε bug με το audio με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην ακούς τον ήχο των όπλων – κάτι το οποίο έστρωνε αν έκανες reload το παιχνίδι, αλλά διαβάζοντας και ξένες κριτικές, είδαμε πως ήταν κάτι που το αντιμετώπισαν αρκετοί χρήστες.
Αυτό το οποίο θα δώσει την αίγλη -και μπορεί να δώσει επιπλέον μπόνους στο παιχνίδι- είναι σίγουρα το στόρι το οποίο περιμένουμε να το δούμε ολόκληρο στο αρχικό παιχνίδι. Υπάρχει καλό setting, τα mechanics δείχνουν να δουλεύουν εντυπωσιακά και ο Agent σου δεν σε προδίδει όταν αναγκάζεται να περάσει από την κάλυψη στην αντεπίθεση – την πεμπτουσία ενός τέτοιου παιχνιδιού. Κρατάω όμως το συναίσθημα που κατάφερε να σου δώσει το παιχνίδι. Μία διάθεση από ταινίες όπως το Red Dawn και το Freedom, με τον πόλεμο να εξελίσσεται στα στενά, στο διπλανό κατώφλι, στην καφετέρια που κάποτε σύχναζες και στην στάση που περίμενες το λεωφορείο. Είναι ένας ολοκαίνουργιος κόσμος που ζητάει να πάρεις το όπλο και να τρέξεις.
Είσαι έτοιμος για μάχη;
