You say after office, I say Jack Daniel’s

Επιμέλεια: Κώστας Χρήστου

Όταν ξεκίνησα να εργάζομαι ήμουν αρκετά τυχερός για να προλάβω την παλιά, καλή εποχή των περιοδικών. Τα αντρικά είχαν πάντα τους δικούς τους κανόνες, το δικό τους «δέσιμο». Δεν ήμασταν ποτέ πολλά άτομα, δεν είχαμε αυτή την ροή κόσμου που έβλεπες στα γυναικεία ή τα ενημερωτικά, αλλά προσπαθούσαμε να είμαστε πάντα σε τριβή και να τα πηγαίνουμε καλά μεταξύ μας. Αυτό δεν γίνεται αν δεν κάτσεις με τους ανθρώπους σου στο ίδιο τραπέζι πίνοντας ένα ποτό. Κάτι που φροντίζαμε να κάνουμε μετά το γραφείο, όποτε είχαμε χρόνο.

Μπορεί στο Ratpack.gr να έχω τον τίτλο του διευθυντή, αλλά ποτέ δεν είδα τον εαυτό μου ως κάτι παραπάνω από τα παιδιά. Είμαστε ένα και οφείλουμε να είμαστε ένα. Διαφορετικά δεν θα βγαίνουν ωραίες ιστορίες. Μόνο κομπλεξισμοί και υπερηφάνειες και στα δικά μας κείμενα δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ χώρος για τέτοια. Αυτή την κουλτούρα του ποτού μετά το γραφείο που μου δίδαξαν οι «γηραιότεροι», οι παλιές καραβάνες των περιοδικών, προσπαθώ να την περάσω και εγώ στην ομάδα μου. Το ποτό μετά το γραφείο δεν είναι μόνο μία αφορμή για να χαλαρώσουμε και να αφήσουμε πίσω τους προβληματισμούς. Είναι η απόδειξη ότι στις ανέμελες στιγμές προκύπτουν οι ωραιότερες ιδέες.

Δεν είναι πως δεν βγαίνουμε έξω, αλλά πάντα προτιμούσαμε το μπαλκόνι μου για να μαζευτούμε. Είναι ευλογία ότι είμαστε συνεργάτες, αλλά μάθαμε να είμαστε και φίλοι. Προσωπικά τους σέβομαι και είμαι δίπλα τους τόσο για τα εύκολα όσο και για τα δύσκολα. Γι’ αυτό άλλωστε τους έχω ανοίξει το σπίτι μου. Παίρνουν θέση στις καρέκλες του μπαλκονιού μέχρι να φέρω τα ποτήρια και το Jack Daniel’s Old No7©. Ο καθένας τους προτιμάει να το πίνει διαφορετικά αλλά πυρήνας παραμένει ίδιος. Όπως γίνεται και με εμάς. Γιατί στις κουβέντες μας, κάθε φορά, τονίζεται το πόσο διαφορετικοί είμαστε, αλλά πως ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Όχι μόνο μέσω των κειμένων που αναλαμβάνει να γράψει, αλλά και από τις πληροφορίες που έχει να μοιραστεί. Από τους ανθρώπους σου πρέπει να μαθαίνεις και παράλληλα να τους διδάσκεις. Όχι μόνο για το πώς να ανταποκρίνονται στη δουλειά, αλλά πώς να ανταποκρίνονται στον ίδιο τους τον εαυτό. Προσπαθώ να είμαι η φωνή αυτή που λέει: «Κοιτάξτε τις ζωές σας, γίνετε καλύτεροι σε όλους τους τομείς κάθε μέρα που ξυπνάτε και σε ό,τι αφορά στη δουλειά, μην ανησυχείτε. Εγώ είμαι εδώ». Γιατί όταν είσαι υπεύθυνος κάποιων, είσαι υπεύθυνος σε όλα. Μπαίνεις μπροστά για τους ανθρώπους σου και εκτιμάς το κάθε τι που κάνουν καθημερινά. Είναι ο καθρέφτης σου. Ο λόγος που οι ανώτεροι σου θα σου πουν «μπράβο, καλή δουλειά». Οι Παρθενώνες χτίζονται από ομάδες, όχι από μονάδες.

Οι πιο ωραίες ιδέες μας έχουν βγει σε αυτό το μπαλκόνι. Κείμενα, ιδέες για συνεντεύξεις, αφιερώματα. Έχουμε προβληματιστεί με τίτλους, έχουμε προτείνει ο ένας στον άλλο βιβλίο, έχουμε ξενερώσει επειδή το άρθρο δεν βγήκε όπως το είχαμε στο μυαλό μας. Αυτή είναι η τριβή μίας δημοσιογραφικής ομάδας και είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω. Να ξεπεράσουμε ό,τι μας την έσπασε, να επιλύσουμε ό,τι παρουσιάστηκε, να γιορτάσουμε ό,τι μας άρεσε. Την κάθε στιγμή με την ομάδα σου τη χαίρεσαι, διότι δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά η ίδια.

Χώρια του ότι έχουν πάντα μία απορία για τα αποστάγματα και εγώ δεν χρειάζομαι άλλη αφορμή για να μιλήσω σε κάποιον για το ουίσκι. Για το πόσο σημαντική είναι η συγκομιδή του καρπού, το νερό που θα χρησιμοποιηθεί, αλλά μέχρι και γιατί πρέπει να θεωρούν το βαρέλι ως DNA του κάθε μπουκαλιού. Είναι ο λόγος που εξαρχής ρώτησαν γιατί προτιμώ το Jack Daniel’s Old No7© μου σε boulevardier έκδοση και γιατί το θεωρούμε το… negroni του ουίσκι. Και κάθε φορά που έχω ένα από αυτά στο χέρι μου, τους υπενθυμίζω πως η ομάδα είναι ακριβώς σαν ένα boulevardier. Πολυσύνθετο αλλά συνάμα και απλό, ξεκάθαρο στη γεύση του.

Κάθε φορά που συναντιόμαστε σε αυτό το μπαλκόνι, ο καθένας με το αγαπημένο του Jack στο χέρι, θυμάμαι την υποχρέωση που έχουμε απέναντι στις λέξεις και την υποχρέωση που έχουμε ο ένας απέναντι στον άλλο. Γιατί ένα ωραίο κλίμα, μία καλή κουβέντα με τους συναδέλφους σου, είναι το καύσιμο που χρειάζεσαι για να συνεχίζεις να προχωράς. Για να αγαπάς κάθε μέρα περισσότερο την δουλειά σου, για να χαίρεσαι που βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο μαζί τους, για να εκτιμάς τον καθένα ξεχωριστά, όχι μόνο σαν συνεργάτη, αλλά και σαν άνθρωπο.

Γιατί οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεσαι άμεσα, είναι ο δικός σου καθρέφτης. Και όσον τον προσέχεις, προσέχεις και τον ίδιο σου τον εαυτό.