Παλιά, πολύ παλιά λοιπόν, τέσσερις 16αρηδες έψαχναν νησί γι’ αυτές τις πρώτες διακοπές που έμοιαζαν μεγαλύτερη υπόθεση κι από την πενταήμερη. Εκείνη την εποχή η Πάρος ήταν «must» και πράγματι… ο «εναλλακτικός» της παρέας που τόλμησε να ψελλίσει κάτι για κάμπινγκ στο Αγκίστρι πείστηκε με συνοπτικές διαδικασίες και η απόφαση ήταν ομόφωνη: «Πάρος για φέτος και του χρόνου, αλλάζουμε». 17 χρόνια μετά, δεν «αλλάξαμε» ποτέ…
Γιατί μ’ εκείνους τους τρεις κολλητούς - κι ένας εγώ τέσσερις - γίναμε μια αχώριστη τετράδα που κάθε χρόνο, πάση θυσία, περνάμε έστω ένα διήμερο στην Πάρο. Γιατί εκεί βρισκόμαστε και γινόμαστε πάλι «16άρηδες», με ανθρώπους που είναι πια η οικογένειά μας κι ας τυχαίνει να μην βρισκόμαστε καθόλου όλο το χρόνο, παρά μόνο εκείνο το διήμερο στην Πάρο. Γινόμαστε 16άρηδες και ζούμε τις πιο original, τις πιο αυθεντικές διακοπές ever: Παραλία, φαγητό και μπύρα και βραδινή έξοδος - δεν ζητάμε τίποτα άλλο.
Η «οργάνωση»
Για να συντονιστούν, τη «σήμερον ημέραν», τέσσερις ενήλικες και να πάνε κοινές διακοπές, έστω για ένα και μόνο Σαββατοκύριακο, σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα ελληνικά νησιά, χρειάζεται μία κάποια οργάνωση - κι αυτό είναι το σημείο που η παρέα «πάσχει». Εδώ και χρόνια λοιπόν, έχει αναλάβει το σετάρισμα των διακοπών στην Πάρο ο ένας από εμάς και οι υπόλοιποι απλώς συναινούμε σε ό,τι γράφει εκείνο το mail-σεντόνι που σκάει κατά τον Φλεβάρη και αναφέρει από την ώρα αναχώρησης κάποια στιγμή μέσα στον Ιούλιο συνήθως, μέχρι την ώρα επιστροφής - πάντα προτιμούμε το πλοίο, είναι και το ταξίδι «μέρος» των διακοπών. Στην αρχή λόγω ηλικίας και περιορισμένων τρόπων μετακίνησης, για να το θέσω κομψά, προτιμούσαμε την Παροικιά. Με τα χρόνια, καταλήξαμε στη Νάουσα κι αφήσαμε την Παροικιά στη «νεολαία». Κι εμείς νεολαία είμαστε, αλλά οκ, όχι πια 16άρηδες, ας μην κρυβόμαστε.
Συνήθως λοιπόν φτάνουμε στην Πάρο Παρασκευή απόγευμα προς βραδάκι και, χωρίς πια να πούμε κουβέντα, ξέρουμε όλοι ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε μόλις «τακτοποιηθούμε». Παλιά αυτό το «τακτοποιηθούμε» σήμαινε να πετάξουμε τον σάκο στο δωμάτιο και να φύγουμε, σήμερα χρειάζεται λίγο παραπάνω χρόνο, αφού συνήθως περιλαμβάνει κι ένα ντους…
Το ραντεβού μας με την ΑΛΦΑ δίπλα στη θάλασσα
Το πρώτο βραδάκι στο νησί έχει λοιπόν έναν και μόνο προορισμό: Μπύρα ΑΛΦΑ στα ποτήρια και καλό φαγητό στην παραλία της Νάουσας, ένα βήμα – κυριολεκτικά - από τη θάλασσα. Εκείνη η ώρα που καθόμαστε στις ξύλινες καρέκλες, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και μέσα από γέλια και πειράγματα, περιμένουμε τις μπύρες μας για να βγάλουμε τα εσώψυχά μας, είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου – για να γίνω και λίγο πιο «μελό». Εκεί πάνω σ’ αυτά τα ποτήρια αυτής της ταβέρνας, περνάμε τη δική μας κάθαρση από τις… «αμαρτίες» κάθε χρονιάς. Η κουβέντα ξεκινάει από εκείνη την πρώτη φορά που φτάσαμε στην Πάρο στα 16 μας και νομίζαμε πως θα μας περιμένουν… ξαναμμένες Σουηδέζες – πόσο γελάμε όταν μιμούμαστε εκείνα τα παιδιά που ήμασταν τότε… Το κουβάρι ξετυλίγεται με το «highlight» κάθε χρονιάς, που οκ, δεν είναι πάντα ευχάριστο, έχουμε κι εμείς ως άνθρωποι τα πάνω μας και τα κάτω μας: Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνη τη χρονιά που με το που φτάσαμε στο νησί έσκασε τηλεφώνημα «χωρίζουμε» και δεν ήξερα από πού μου ήρθε… Πέρυσι, ένας από εμάς είχε γίνει πατέρας πριν λίγους μήνες κι η ζωή του είχε αλλάξει σχεδόν ολοκληρωτικά. Κι αυτό το «σχεδόν» αφορά την Πάρο, που ήταν και παραμένει «σταθερά» και δεν αλλάζει με τίποτα!
Το διήμερο στην Πάρο περιλαμβάνει τα πάντα: Αν έχουμε κέφια για θαλάσσια σπορ, πάμε Χρυσή Άμμο, αν είμαστε για πιο κουλ καταστάσεις, τραβάμε για μικρή Σάντα Μαρία κι αν είμαστε για… φωτογράφηση και ποστ στο Instagram φυσικά και προτιμάμε τις Κολυμπήθρες. Τα βράδια μας πλέον τα περνάμε στη Νάουσα και τα μπαράκια της, όμως αν όχι κάθε χρονιά, τουλάχιστον αρκετά συχνά, κατεβαίνουμε και στην Παροικιά, έτσι για… αλλαγή. Ακόμα μια… βεβαιότητα του ταξιδιού είναι και η βόλτα στις Λεύκες, στο ορεινό χωριό του νησιού, για μια βόλτα στα σoκάκια και μια στάση στο παραδοσιακό καφενείο.
Όλα αυτά τα χρόνια, πολλές φορές απάντησα στην απορία «μα καλά, τόσα χρόνια κάνετε το ίδιο πράγμα, δεν βαρεθήκατε;». Κάθε φορά όμως που προσπαθώ να εξηγήσω σε κάποιον «εκτός τετράδας» τι σημαίνει για εμάς αυτό το ταξίδι στην Πάρο και πώς τα έχουμε καταφέρει να το κάνουμε κάθε χρόνο, ξεκινάω την αφήγηση από αυτό το τραπέζι στο νησί και περιγράφοντας την εικόνα, φτάνω στο πρώτο «γεια μας» με την παγωμένη ΑΛΦΑ στα ποτήρια και συνήθως δεν χρειάζεται να δώσω καμία παραπάνω εξήγηση: Ποιος δεν θα ήθελε να είναι μέρος μιας τέτοιας εικόνας, να έχει μια τέτοια αυθεντική εικόνα σταθερά στη ζωή του;
Για άλλη μια χρονιά λοιπόν, θα τα πούμε στην Πάρο, όπως κάνουμε πάντα! Στις στιγμές μας!
