Ένας μήνας απομένει μέχρι να περιηγηθώ ξανά στο κάστρο της Κελεφάς, πάνω από τον κόλπο του Οίτυλου, εκεί όπου κάθε καλοκαίρι δίναμε ραντεβού με την παρέα, να πούμε τα νέα μας, να κουτσομπολέψουμε και να πιούμε την πρώτη μπύρα του καλοκαιριού μας, μια παγωμένη ΑΛΦΑ, με θέα τη θάλασσα της Τσίπας. Ακόμη και αν το φετινό καλοκαίρι είναι διαφορετικό, ξέρω ότι σύντομα θα απολαύσω ξανά αυτές τις στιγμές.
Η προσμονή μου να γευτώ και να νιώσω τη Μάνη και την αυθεντικότητά της, τον τόπο στον οποίο έμαθα τι σημαίνει καλοκαίρι, είναι μεγάλη και εντείνεται σχεδόν σε κάθε διαδικτυακή μου περιήγηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τότε που κάποια -καλλιτεχνική μεν, «πειραγμένη» δε- φωτογραφία από το Λιμένι ή την Αρεόπολη, κάνει την εμφάνισή της στο timeline μου.
Από το Λιμένι στην Αρεόπολη
Εκείνες ακριβώς τις στιγμές θέλω να κλείνω για λίγο τα μάτια και να κάνω ένα νοητό ταξίδι στον χρόνο, πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Καλοκαίρι στη Μέσα Μάνη και η μυρωδιά από τις τηγανίτες της γιαγιάς, τα περίφημα πιταράκια, με σηκώνει από το κρεβάτι και με οδηγεί νωχελικά στην κουζίνα. Το ραντεβού στην πλατεία έχει δοθεί ήδη από το προηγούμενο βράδυ. Το ίδιο ραντεβού κάθε αυγουστιάτικο πρωινό, εδώ και μία περίπου 20ετία.
Από την πετρόκτιστη πλατεία της Κελεφάς όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Λιμένι. Εκεί στην τσιμεντένια αποβάθρα, παίρνουμε φόρα και πηδάμε δίχως δεύτερη σκέψη στα παγωμένα βαθυγάλανα νερά. Ακολουθούν και άλλες «μπόμπες» και φυσικά, μακροβούτια και άπειρες πατητές.
Η θάλασσα μας εξιτάρει. Σύντομα όμως, αποζητούμε και πάλι την πέτρα και το φως. Το Λιμένι είναι, άλλωστε, μέρος «ιερό» για την παρέα. Είναι ο τόπος στον οποίο τα αδέρφια μας έμαθαν να κάνουμε μακροβούτια, οι πατεράδες μας έδειξαν γιατί αξίζει να πασχίσει κάποιος για να καθαρίσει ένα και μόνο φραγκόσυκο και -όταν πια ενηλικιωθήκαμε- ήταν σε αυτόν τον τόπο που τα μεγάλα μας ξαδέρφια, μας έδειξαν πώς να κρατάμε την μπύρα παγωμένη.
Εκεί, στο μέρος στο οποίο μάθαμε το καλοκαίρι, έχουμε δώσει και φέτος ραντεβού. Όπως τόσα χρόνια, έτσι σε αυτή την εξόρμησή μας στη Μάνη, μετά τα μακροβούτια, θα ξαπλώσουμε στην ηλιολουσμένη αποβάθρα για να πιούμε μια παγωμένη μπύρα ΑΛΦΑ και να συζητήσουμε για όλα όσα ζήσαμε το προηγούμενο βράδυ, αλλά και για εκείνα που θα μας φέρει η νύχτα που έρχεται.
Τα βράδια στα πέτρινα σοκάκια της Αρεόπολης κρύβουν εκπλήξεις και φυσικά, γνωριμίες. Ίσως την επισκεφτούμε ξανά πριν τη βραδινή έξοδο για μία τραβηχτή με τυρί ή το παραδοσιακό σύγκλινο.
Από το Σκουτάρι στο Μαρμάρι και από εκεί στη Βάθεια
Το πρόγραμμα ενίοτε όμως, αλλάζει, ειδικότερα όταν έχουμε την ανάγκη για κάτι διαφορετικό. Τότε το Σκουτάρι, το Μαρμάρι, το Βαθύ και το Μαυροβούνι αποτελούν τις δικές μας εναλλακτικές επιλογές για βουτιές στη θάλασσα, παγωμένη μπύρα ΑΛΦΑ και χαλάρωση κάτω από τον ήλιο.
Το Μαρμάρι με τη χαρακτηριστική του γκρίζα άμμο, το Σκουτάρι με τις χρυσές του αποχρώσεις, το Βαθύ με τους χαλαρούς του ρυθμούς, το Μαυροβούνι με τη νεολαία του και τους λάτρεις του kite surfing. Ακόμη και το φετινό -ομολογουμένως διαφορετικό- καλοκαίρι, θα φροντίσουμε να κάνουμε ένα πέρασμα από όλες εκείνες τις παραλίες στις οποίες μάθαμε, νιώσαμε και γευτήκαμε την ουσία του ελληνικού καλοκαιριού.
Όποιος και αν είναι ο τελικός προορισμός για βουτιές, γνωρίζουμε πως το πρόγραμμα της ημέρας θα συνεχιστεί με ξεκούραση στο χωριό. Θα προηγηθεί ένα δροσερό μπάνιο με το λάστιχο στην πλακόστρωτη αυλή, ένα πιάτο από τα κρύα γεμιστά της μητέρας που μας περιμένουν στο ψυγείο, ενώ για επιδόρπιο, το μενού περιλαμβάνει -και πάλι- δροσερά φραγκόσυκα. Όλα αυτά υπό τη συνοδεία του «τραγουδιού» των τζιτζικιών και με θέα ένα μισογκρεμισμένο, πέτρινο πυργόσπιτο.
Αυτές είναι οι στιγμές που έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν νόημα στα καλοκαίρια μου. Ακόμη και αν δεν γνωρίζω τι θα μου φέρει το φετινό καλοκαίρι, μπορώ με σιγουριά να πω ότι θα το απολαύσω συντροφιά με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, με εκείνους που μου έμαθαν το καλοκαίρι, που μου έδειξαν πώς να κάνω μακροβούτια, που μου εξήγησαν πώς να κρατάω την ΑΛΦΑ μου παγωμένη, που μου έδειξαν πόσο απολαυστικό μπορεί να είναι το μπάνιο με το λάστιχο στην αυλή, που μου έμαθαν πώς να καθαρίζω τα αγκάθια από τα φραγκόσυκα, που με ξυπνούσαν κάθε πρωί του Αυγούστου με αυθεντικά πιταράκια με μέλι.
Στις στιγμές μας, λοιπόν και ραντεβού στην Μάνη!
