Κάποιες εικόνες που πλάθει το μυαλό μας ή κάποιες άλλες που έχουν σφηνωθεί στο υποσυνείδητο μας από παλαιότερα χρόνια, διαμορφώνουν πολλές φορές την μελλοντικές μας επιλογές. Σίγουρα θα έχεις δει σε ταινίες έναν άντρα να κάθεται σε ένα μπαρ, ολομόναχος, πίνοντας το ποτό του και καπνίζοντας το τσιγάρο του. Αυτή η εικόνα συνδέεται κυρίως με τη δεκαετία του 1920 μέχρι το 1970, τότε, δηλαδή, που η μουσική ήταν για τα καλά ένα μέσο έκφρασης αλλά και διασκέδασης.
Το βιβλίο του F. Scott Fitzgerald, Τhe Great Gatsby, γνωστό στη χώρα μας ως ο «Μεγάλος Γκάτσμπυ», είναι μια καλή αρχή για να καταλάβει κανείς το πώς περνούσε εκείνα τα χρόνια ο κόσμος στην Αμερική και τον τρόπο που επέλεγε να περνάει τις ελεύθερες ώρες του. Υπήρχε μουσική παντού, σε κάθε γωνιά, σε κάθε σπίτι και σε κάθε μπαρ. Ξέφρενα swing για όλους και για όλες και ασταμάτητος χορός, πάντα με τη συνοδεία ποτού. Από εκεί προκύπτει, λοιπόν και η εικόνα που έχουμε για τον σύγχρονο άντρα και τις μουσικές του επιλογές μέχρι και σήμερα. Για την ακρίβεια, έτσι ήταν αυτή στην αρχική της μορφή αλλά η επίδρασή της ήταν τόσο μεγάλη, που μας ακολουθεί σχεδόν 100 χρόνια μετά.
Με την πάροδο των χρόνων, ο κόσμος σταμάτησε να χορεύει και άρχισε να απολαμβάνει τη μουσική που ακούει όντας καθιστός σε ένα τραπέζι με χαμηλό φωτισμό και μία όμορφη παρουσία δίπλα του. Ο Frank Sinatra αποτελεί το τέλειο παράδειγμα. Είναι η εποχή της πιο μοντέρνας τζαζ που φλέρταρε με την elegant καλοπέραση, χωρίς ο άντρας που την ακούει να ιδρώνει από τον χορό. Ήταν τα ποιοτικά χρόνια της διασκέδασης, της πιο επιλεκτικής. Η μουσική πάντα έπαιζε και θα πάντα θα παίζει σημαντικό ρόλο στον χαρακτήρα του άντρα. Οι δίσκοι μας, άλλωστε, δείχνουν πολλά για αυτό που είμαστε.
Φτάνοντας στα 70’s, όλα άλλαξαν. Ο μοντέρνος κύριος με το καλό κοστούμι και το καλό ουίσκι, αντικαταστάθηκε από το μακρύ μαλλί, το πιο ενναλακτικό ντύσιμο αλλά και την πιο σκληρή μουσική. Η ροκ και τα αδελφικά της μουσικά είδη, βρίσκονταν στο απόγειό τους. Αυτή ήταν η πιο αντιδραστική εποχή που βίωσε η ανθρωπότητα και φυσικά ο άντρας. Δεν θα μπορούσε να λείπει το στοιχείο της μουσικής από μια «επανάσταση». Αλήθεια, έχει σκεφτεί τι θα ήμασταν χωρίς αυτή; Έχεις σκεφτεί τι θα ήμασταν χωρίς τον Jim Morrison, τον Jimi Hendrix, τους Pink Floyd και τους Rolling Stones;
Όταν φτάσαμε στο 1980, η μουσική βιομηχανία επέλεξε να οδηγήσει το κοινό σε κάποια άλλα, πιο δύσβατα μονοπάτια, αν και όλα τα τραγούδια, άρχισαν να αποκτούν τον τίτλο του «εμπορικού». Τα ποιοτικά κομμάτια ήταν λίγα μπροστά στο μουσικό χάος που επικρατούσε και συνεχίζει να επικρατεί μέχρι και σήμερα. Ευτυχώς, είχαν φροντίσει για εμάς οι παλαιότερες γενιές και υπάρχουν ακόμα οι άντρες με καλό γούστο, που εκτιμούν έναν καλό δίσκο, μια όμορφη μελωδία ανάμεσα σε πειραγμένες από τον υπολογιστή φωνές.
Ένας άντρας, επιβάλλεται να ακούει καλή μουσική και να επιμένει στην διάδοσή της.
