Με τη φωτογράφιση του Μπράντ Πιτ για το GQ style, μας ήρθε στο μυαλό το εξής δημοσιογραφικό ρητό: Ρώτα έναν άνθρωπο που να λέει «Θαμάζω πολύ τον Χάντερ Τόμπσον και μακάρι κάποια στιγμή να αξιωθώ να γράψω κάτι που έστω και μία του παράγραφος, έστω και μία του πρόταση μοιάζει με τα αθάνατα κείμενα του» να σου δείξω έναν δημοσιογράφο σε περιοδιχαχαχαχα, σε μη ειδησεογραφικά site εννοώ.
Η αλήθεια είναι ότι πολύ την πατήσαμε με τον Τόμπσον, τον Χέμινγουεϊ ή ακόμα και τον Καπότε και ακολουθήσαμε αυτόν τον επαγγελματικό δρόμο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα ταξιδεύουμε σε τόπους μακρινούς και εξωτικούς, θα καθόμαστε εκεί για όσο θεωρούμε σκόπιμο, θα γράφουμε κείμενα που θα παντρεύουν τη δημοσιογραφία με τη λογοτεχνία και θα πληρωνόμαστε και καλά για όλα αυτά.
Από τους τρεις, ο Τόμπσον ήταν πιο κοντά στο πρότυπο μας, ήταν άλλωστε και ο πατέρας του Gonzo Journalism, της βιωματικής δημοσιογραφίας με τα μεγάλα, απολαυστικά και διεισδυτικά κείμενα που έβαζαν κάτω νουβέλες και διηγήματα αναγνωρισμένων και καταξιωμένων συγγραφών.
Πολύ σύντομα οι αυταπάτες διαλύονταν. Πρώτον, δεν είχαμε το ταλέντο του (βασικό). Δεύτερον, δεν αντέχαμε να πιούμε και να δοκιμάσουμε όσα έπινε εκείνος και παρόλα αυτά να βρίσκουμε στιγμές λαμπρής νηφαλιότητας για γράφουμε τα αριστουργήματά μας (επίσης βασικό). Τρίτον, η εν Ελλάδι δημοσιογραφία σήμερα είναι σε μεγάλο βαθμό κάτι πιεστικό και στρεσογόνο, που καταστρέφει σχεδόν κάθε παραγωγική ικμάδα (βασικό και αυτό, αλλά εντελώς άλλο θέμα).
Τι μας έμεινε λοιπόν από τον παππού Τόμπσον. Το απαράμιλλο στυλ του. Τα καπέλα χωρίς γείσο, τα safari Jacket, τα Τ-shirts και τα πουκάμισα με τα tropical Prints.
Αυτά θυμηθήκαμε βλέποντας αυτή τη φωτογραφία του Μπραντ Πιτ από τη φωτογράφισή του στο GQ Style, για την οποία μιλάει από χθες όλος ο κόσμος.
Εμείς το μόνο που έχουμε να πούμε είναι να το εξής απλό: επειδή το φοράει ο Μπραντ δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πηγαίνει και σε σένα. Άλλωστε, ο τύπος κάνει πράγματα που στυλιστικά δεν είναι «σωστά», αλλά εκείνος τα υποστηρίζει, όπως για παράδειγμα το μουσάκι που είχε μέχρι πριν από λίγο καιρό.
Δες λοιπόν, αλλά μην σου μπαίνουν και πολλές ιδέες. Εκτός είσαι ο Τόμπσον, ζεις στην Αβάνα, ξυπνάς γύρω στις 13:00 μεσημέρι και πίνεις αντί για καφέ βότκα και γενικά πίνεις τόσο μέχρι να σε πάρει ο ύπνος, αλλά καταφέρνεις και γράφεις μερικά από τα πιο συγκλονιστικά κείμενα που έχει δει τα ανθρώπινα μάτια.
