Σήμερα, 11 Νοεμβρίου, κλείνει τα 46. Το διαβάζουμε στην Wikipedia και σχεδόν δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε. Ακόμα τον θυμόμαστε κρεμασμένο στην κουπαστή του «Τιτανικού» ή να παίζει βελάκια σε ανθρώπινο στόχο στον «Λύκο της Wall Street». Το αγόρι που οι μισές έφηβες τη δεκαετία του ’90 είχαν αφίσα πάνω από το κρεβάτι τους -οι άλλες μισές μάλλον δεν έπαιρναν Σούπερ Κατερίνα-, ο Leonardo DiCaprio, μεγάλωσε. Και ωρίμασε. Υποκριτικά, προσωπικά, εμφανισιακά και σίγουρα ενδυματολογικά.
Μπορεί ακόμα να θεωρείται «αμετανόητος εργένης» και από ότι φαίνεται αυτό είναι το μόνο κλισέ που δείχνει να υπερασπίζεται σθεναρά με τις περιστασιακές ερωτικές του σχέσεις και τη παροιμιώδη του αδυναμία σε κάθε λογής party (αρκεί αυτό να περιέχει πολλά «Αγγελάκια της Victoria’s Secret») δεν θεωρείται όμως, ακόμα, σε καμία περίπτωση επιπόλαιος. Είναι πολιτικοποιημένος, έχει τεράστιο φιλανθρωπικό έργο και δίνει αγώνα για την ευαισθητοποίηση του κόσμου απέναντι στην κλιματική αλλαγή.
Θεωρείται από τους καλύτερους «συναδέλφους» στα πλατό των ταινιών. Η Kate Winslet θεωρείται καρδιακή του φίλη από την εποχή που τους «μάλωνε» παρέα ο James Cameron όταν σταματούσαν το γύρισμα για να ξεκαρδιστούν στα γέλια. Ο Brad Pitt στην πρόσφατη ταινία του Tarantino, «Once Upon a Time in Hollywood», είπε η καλύτερη στιγμή της ημέρας του όσο γυριζόταν η ταινία ήταν το «διάλειμμα που έκανε για να φάει σάντουιτς με τον Leo». Ηθοποιοί και σκηνοθέτες δηλώνουν παραπάνω από πρόθυμοι να συνεργαστούν ξανά και ξανά μαζί του και εκείνος όταν το ακούει χαμογελάει αμήχανα και πιάνει αγκαζέ το μπράτσο της μαμάς του για να τον συνοδεύσει στην επόμενη βράβευσή του.
O Leonardo DiCaprio έχει αυτήν τη συστολή που μόνο οι αυθεντικά ταλαντούχοι άνθρωποι καταλαβαίνουν, αυτοί που δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα εκτός πλατό γιατί πολύ απλά τους «αποστομώνουν» όλους με το έργο τους. Δεν είναι τυχαία η αγωνία του κοινού για το «πότε επιτέλους θα πάρει το Oscar». Σα να του το χρωστούσε η Ακαδημία και μετά από σερί εκπληκτικών ερμηνειών, το 2016 ήταν τελικά η χρονιά του και το «Η Επιστροφή», η ταινία του.
Την ίδια πίστη και στωικότητα που έδειξε στον «αγώνα» για την κατάκτηση του πολυπόθητου αγαλματιδίου, έδειξε και στην εξέλιξη του στυλ του. Όχι ότι έκανε ποτέ ακρότητες. Δεν ήταν ποτέ ο «ασυμβίβαστος» teenager με τα biker jackets, ούτε ο οπαδός της grunge με τα All-star και τα καρό πουκάμισο. Η μεγαλύτερη «ενδυματολογική τρέλα» που έκανε από τα 20 του ακόμα, ήταν να φορέσει τη φανέλα των Lakers ή να φωτογραφηθεί βλέποντας αγώνα του NBA με το baseball καπέλο του πάνω από το μονόχρωμο φούτερ του.
Η στυλιστική του πορεία ήταν ομαλή και σχεδόν δρομολογημένη. Πάντα μονόχρωμα κοστούμια μόνο με πουκάμισα στην αρχή, με ριγέ γραβάτα στις αρχές των 00s και με γυαλιά ηλίου (νεοαποκτηθέν φετίχ του) και παπιγιόν από το 2016 μέχρι και σήμερα. Πάντα σε ήσυχες χρωματικές αποχρώσεις, του γκρι, του σκούρου μπλε, του καφέ και του μαύρου. Πάντα με καλογυαλισμένα παπούτσια στο κόκκινο χαλί και με one-colour sneakers όταν κάνει ποδήλατο με τη σύντροφό του. Πάντα με βερμούδα στο γιοτ στις Κάννες και με hoodies όταν βλέπει μπάσκετ με τον κολλητό του, Τοbey Maguire. Το στυλ του DiCaprio δεν κρύβει εκπλήξεις, το ίδιο και οι ερμηνείες του. Είναι απλά σωστό. Τις εκπλήξεις τις φυλάει για την προσωπική του ζωή. Γιατί στο τέλος της ημέρας…
Πόσο μπορεί να αντέξει αυτός ο τύπος μέσα στο ίδιο «τρίκουμπο, καλοραμμένο κοστούμι»;
