Τα πράγματα είναι απλά. Ξέρω, ναι, ότι κάπως έτσι ξεκινάει το λογύδριό του και ο κάθε γραφικός ξερόλας και σταλεγάκιας εκεί έξω, μακριά όμως από εμένα αυτός ο ρόλος. Δεν σε ξέρω –ακόμα- δεν με ξέρεις, να όμως τι μπορώ να ισχυριστώ: Είμαι σε αυτή την ηλικία, των 30κάτι, που προφανέστατα δεν ξέρω καλά τις γυναίκες γιατί δεν έχω διαβάσει ακόμα τα βασικά κεφάλαια, όπως γάμος και παιδιά, ωστόσο κάτι σκαμπάζω. Και τέλος πάντων, αν η στολή μου έχει ένα λαμπρό παράσημο πάνω της, αυτό είναι της υπομονής και της στωϊκότητας σε καυγάδες.
Μου προέκυψε σαν ταλέντο, υποθέτω, όμως μετά από τρεις-τέσσερις (ντάξει, καν’ τες τρεις) μεγάλες σχέσεις (μεγάλες πάει να πει ότι περάσαμε παρέα όλες τις εποχές του χρόνου τουλάχιστον μία φορά) και μερικές μικρότερες (ντάξει, μπορείς να τις πεις και ξεπέτες αλλά πάντα με την καλή έννοια), πλέον έχω καταλάβει ότι θα τσακωθείς πάνω κάτω για τα ίδια πράγματα.
Και αυτό ισχύχει είτε είσαι με τη Λίτσα που μένει στα Σεπόλια σε οικογενειακή πολυκατοικία και όλα της τα αδέλφια έχουν παντρευτεί από τα 24 και εκείνη είναι 26 και ήδη έχει αργήσει να κάνει το επόμενο βήμα γιατί θα έπρεπε στα 37 να έχει ήδη ένα παιδί, είτε είσαι με την Ισμήνη, με το δικό της σπίτι (χαρισμένο από την οικογένεια) στην Άνω Γλυφάδα που έχει σπουδάσει ναυτιλιακά, έχει κάνει ένα χρόνο internship στο City και μεταπτυχιακό στο Ρότερνταμ και οι μισοί της φίλοι στο facebook τής στέλνουν καλή χρονιά από τη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, τη Σαγκάη και είναι τόσο σίγουρη για τον εαυτό και τόσο υπερφιλόδοξη που νιώθεις ότι η σχέση δεν είναι για εκείνη κάτι περισσότερο από μία ακόμα αράδα σε ένα άτυπο συναισθηματικό CV.
Ναι, παίζω λίγο με τα στερεότυπα, δεν το κάνω όμως για κακό. Το κάνω για να δείξω πόσο κοινοί είναι αυτοί οι καυγάδες, πόσο κοινές είναι οι αφορμές και πόσο προβλέψιμες οι ατάκες που ακούγονται που μπροστά τους το μέσο ελληνικό καθημερινό σήριαλ μοιάζει να έχει ταραντινικό σενάριο. Είναι λες και όταν βρισκόμαστε σε σχέσεις αποστηθίζουμε από το ίδιο κακογραμμένο κείμενο.
Η κατάληξη των τσακωμών εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Όποιος όμως σου λέει ότι «Ντάξει, ακόμα και αν τσακωθείτε χοντρά, μετά μάλλον θα κάνετε το καλύτερο σεξ της ζωή σας γιατί κάπου θα πρέπει να εκτονωθούν τα νεύρα», πες του ότι στα ψέματα δεν είναι καλός και ότι ο Μιχνάουζεν πέθανε. Όχι πως δεν ισχύει το παραπάνω κλισέ, όμως δεν συμβαίνει συχνά –το σεξ, όχι η απόλαυση που προσφέρει.
Η ζωή, οι φωνές και δύο τρία αντικείμενα που παραλίγο να με έστελναν νοσοκομείο αν με πετύχαιναν, με δίδαξαν ότι οι παρακάτω καυγάδες είναι οι στάνταρ που θα κάνεις έστω και για μία φορά.
Για την οδήγηση
Το story: Θα τσακωθείτε επειδή δεν έχεις ενσωματωμένο gps και δεν ξέρεις όλα τα στενά και ανθυποστενά της Αττικής και μπορεί να καθυστερήσετε δέκα ολόκληρα λεπτά. Διπλή ένταση αν καβγαδίσετε στις διακοπές επειδή δεν ξέρεις από πριν όλους τους αγροτικούς δρόμους του νησιού και όταν εκείνη σου είπε να στρώσετε χάρτη και να βγάλετε διαβήτες και αστρολάβους για να χαράξετε διαδρομή, σαν άλλοι Μαγγελάνοι της ξηράς, εσύ ανακάτευες το φρέντο σου και της είπες «Δεν τους θέλουμε τους χάρτες, μωρό μου, το έχω». Τράβα να βρεις κτηνοτρόφο στις ερημιές τώρα μπας και φτάσεις στην παραλία.
Η καλή εξέλιξη: Δεκάλεπτος καβγάς, κάνεις ένα αστείο, χαλαρώνετε και οι δύο.
Η κακή εξέλιξη: Έχετε φτάσει στον προορισμό σας, έχετε κάτσει καμιά ώρα, αν είστε μόνοι σας δεν μιλάτε, αν είστε με παρέα πάλι δεν μιλάτε αλλά ανταλλάσετε και δολοφονικά βλέμματα. Επιστρέφετε μαζί στα μουγκά. Έχεις νευριάσει, «Αν δεν σου αρέσει να πάρεις ταξί την άλλη φορά», λες με ύφος, σε κοιτάει, ξεκινά ο Γ’ Παγκόσμιος.
Για τους φίλους (σου)
Το story: Γνωρίζει τους κολλητούς και δεν τους πολυσυμπαθεί, θεωρεί ότι και εκείνοι τρέφουν αντίστοιχα αισθήματα. Μην τη βγάλεις τελείως φάουλ, αυτά συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις, ωστόσο η αιτία δεν μπορεί να είναι ότι διαφώνησαν πως το «La La Land» είναι ωραίο. Σου πιπιλίζει το μυαλό ότι σε κρατάνε πίσω, ότι σε παρασέρνουν, ότι προτιμάς να τους βλέπεις περισσότερο, ότι φταίνε για όλα σου τα δεινά.
Η καλή εξέλιξη: Λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει.
Η κακή εξέλιξη: Μεταμορφώνεσαι σε ακροβάτη, σε έμπειρο διπλωμάτη με μακροχρόνια θητεία στην επίλυση διμερών διαφορών, σε άνθρωπο, τέλος πάντων, που πρέπει να κρατά μαεστρικά τις ισορροπίες. Δεν είναι αρκετό. Θα βρεθείς να διαλέξεις. Δεν θα είναι εκείνη.
Για την πολιτική
Το story: Μιλάτε περί ανέμων και υδάτων από τη μία κουβέντα στην άλλη φτάνετε να κουβεντιάζεται για το μεταναστευτικό, για τη δίκη της ΧΑ, για τη διεθνή τρομοκρατία, για τα εργασιακά για κάτι τέλος πάτων που απαιτεί να πάρεις θέση. Κάτι ήξερε ο Μαραβέγιας που έψαχνε παγκάκια, δεν τον άκουγες.
Η καλή εξέλιξη: Συμφωνείτε ότι διαφωνείτε και πάτε παρακάτω. Να ξέρεις όμως ότι σε περιπτώσεις ριζικών και αξιακών διαφωνιών, όσο και αν παραστήσεις την καλή πεθερά και τα κρύψεις κάτω από το χαλί, θα τα βρεις μπροστά σου.
Η κακή εξέλιξη: Ζευγάρι χώρισε για το δημοψήφισμα του 15. Αυτή ήταν η αιτία, όχι η αφορμή. Τις πρώτες δύο μέρες βρίζονταν, μετά αντάλλασσαν μπινελίκια κάτω από posts κοινών φίλων στο facebook, εκείνη πήγε στη συγκέντρωση του ΟΧΙ και εκείνος στου ΝΑΙ. Σήμερα, χώρια πλέον, σιχτιρίζουν πουν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα μπλοκάκια τους.
Για τις διακοπές
Το story: Οι πρώτες συνομιλίες αρχίζουν γύρω στο Πάσχα. Άκαρπες. Επανάληψη λίγο αργότερα. Τίποτα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο να συνδυάσεις Σαντορίνη, κλάμπινγκ και ανήλιαγο δίκλινο στα 180 ευρώ με λιώσιμο στην Ηρακλειά.
Η καλή εξέλιξη: Αφού έχετε φάει τα μουστάκια σας, καταλήγετε να πάτε κάπου, όπου βρείτε στο παρα πέντε. Σας αρέσει και όλα καλά.
Η κακή εξέλιξη: Τσακώνεστε μέχρι και την πρώτη μέρα της άδειά σας. Σηκώνεται, φεύγει πάει στο εξοχικό της στα Παλούκια. Μένεις Αθήνα και εκνευρίζεσαι με τους φίλους σου που ανεβάζουν κάθε πέντε λεπτά φωτό με ποτά/παραλίες/καφρίλες/κορίτσια που γνώρισαν εκεί. Μέσα σε όλα, φεύγοντας σου άφησε απλήρωτους όλους τους λογαριασμούς του σπιτιού.
