Κάθεσαι με την πλάτη ακουμπισμένη στην καρέκλα. Ένα στρογγυλό τραπέζι είναι η διαχωριστική γραμμή που οριοθετεί τα σύνορα ανάμεσα σε δύο πλανήτες. Ο σερβιτόρος πλησιάζει. Η ώρα της κρίσης κοντοζυγώνει. Ζητάς ουίσκι. Ζητάει ανθρακούχο.
Ξυπνάς.
Κάθεσαι με την πλάτη ακουμπισμένη στην καρέκλα. Ένα στρογγυλό τραπέζι είναι η διαχωριστική γραμμή που οριοθετεί τα σύνορα ανάμεσα σε δύο πλανήτες. Ο σερβιτόρος πλησιάζει. Ζητάς ουίσκι. Ζητάει κοκτέιλ «strawberries cherries and an angel's kiss in spring».
Ξυπνάς.
Κάθεσαι με την πλάτη ακουμπισμένη στην καρέκλα. Ένα στρογγυλό τραπέζι είναι η διαχωριστική γραμμή που οριοθετεί τα σύνορα ανάμεσα σε δύο πλανήτες. Ο σερβιτόρος πλησιάζει. Ζητάς ουίσκι. Ζητάει κατάλογο.
Ξυπνάς.
Κάθεσαι με την πλάτη ακουμπισμένη στην καρέκλα. Ένα στρογγυλό τραπέζι είναι η διαχωριστική γραμμή που οριοθετεί τα σύνορα ανάμεσα σε δύο πλανήτες. Ο σερβιτόρος πλησιάζει. Ζητάς ουίσκι. ΖΗΤΑΕΙ ΟΥΪΣΚΙ.
Η ίδια εικόνα περνά από μπροστά σου ξανά και ξανά. Μέχρι που φτάνει η σωστή, η ολόσωστη, η ιδανική, η ΑΛΑΝΘΑΣΤΗ απάντηση.
Δεν υπάρχει τίποτα που να στερεί από μία γυναίκα το δικαίωμα να είναι η ιδανική για σένα. Ούτε καν το ουίσκι. Αν την πάρεις, ωστόσο, την κλωνοποιήσεις και κληθείς να διαλέξεις, ανάμεσα σε αυτή που δεν διστάζει να το παραγγείλει από το πρώτο ραντεβού και σε αυτή που δεν μπορεί ούτε να το μυρίσει, εδώ (συμφωνούμε όλοι παιδιά;) δεν υπάρχει καν δίλημμα.
Γιατί μια γυναίκα που πίνει ουίσκι ανεβαίνει ένα τσικ στα μάτια μας;
«Γιατί πίνει ουίσκι» είναι η απάντηση, αλλά τέλος πάντων.
Ο λόγος δεν είναι ότι απλά πίνει ουίσκι άρα «θα 'ναι και γερό ποτήρι». Το ουίσκι δεν θέλει γερά ποτήρια. Θέλει καλά ποτήρια. Κρυστάλλινα. Κι αυτό το κρύσταλλο που κρατάς αυτή τη στιγμή αντανακλά την εξιδανικευμένη γυναίκα, θαμπώνοντας τα γλυκά μουτράκια μας, που σαν τρυφερά μπιγκλάκια στα δύο πόδια και με τη γλώσσα έξω χαχανίζουν και τλίβουν τα χελάκια τους μωλέ-μωλέ.
Ο λόγος είναι ότι με κάθε γουλιά από το ουίσκι-διαβατήριο που έχεις μπροστά σου εισβάλλεις όλο και περισσότερο στον δικό μας κόσμο.
Δεν είναι μόνο το ποτό που απαιτεί σκληραγωγημένους ουρανίσκους. Είναι και αυτό που αντιπροσωπεύει. Τον κολλητό μας, τις στιγμές που το ίδιο το ουίσκι έγινε ο κολλητός μας, τη μοναξιά μας, τις στιγμές που σε σκεφτήκαμε ή θα σε σκεφτούμε.
Κάθε γυναίκα που πίνει ουίσκι, αυτομάτως έρχεται λίγο πιο κοντά στα δικά μας αλκοολούχα νερά, στις δικές μας συνήθειες και ιερές στιγμές. Δημιουργεί το «αντι-πρότυπο» της γυναικείας στερεοτυπικά σκιαγραφημένης φιγούρας και σου δίνει ελπίδα ότι, όπως σήμερα κρατάει το χαμηλό ποτήρι, έτσι μεθαύριο θα φάει το παϊδάκι με τα χέρια, έτσι το Πάσχα θα τσιμπήσει λίγη από πέτσα αρνιού ενώ αυτό σουβλίζεται, έτσι θα καταλάβει πραγματικά γιατί είμαστε σκασμένοι και δεν θέλουμε να δούμε άνθρωπο όταν η ομάδα μας θα χάνει.
Θα είναι περισσότερο δεκτική και προσφιλής σε επιθυμίες που πρόσκεινται στον διαφορετικό κόσμο της. Τον δικό μας.
Κάθε γυναίκα με αντρικές συνήθειες (ΟΚ, καταλαβαίνεις ποιες συνήθειες ΔΕΝ εννοούμε) είναι η τέλεια γυναίκα στο μυαλό κάθε άντρα. Μία τέτοια λατρεμένη συνήθεια είναι και το ουίσκι για εμάς. Κι όταν γίνει συμπαίκτης μας στη συγκεκριμένη ιεροτελεστία, έχει δώσει μεγαλύτερη ικανοποίηση κι από απαντήσεις τύπου «μου αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο», «εννοείται ότι ήταν οφσάιντ ο Κατσουράνης», «κάνα ps4 θα παίξουμε;», μέχρι και το «για προβατίνα να πάμε» που μπορεί να την κάνει 100% παντρεύσιμη, όπως σου είχαμε εξηγήσει πιο παλιά.
Δεν θέλουμε να παίξουμε PRO ή FIFA μαζί σας. Δεν θέλουμε να δούμε την ομάδα μας μαζί σας. Δεν θέλουμε να τρώμε πίτσες, να ρευόμαστε και να μιλάμε για γκόμενες μαζί σας. Ποτά όμως, θα πιούμε πολλά μαζί σας. Και σε ένα ποτήρι ουίσκι θα θελήσουμε πολλές φορές να πνίξουμε σκέψεις, πόνους, προβληματισμούς, πανηγυρισμούς. Κι όλα αυτά ίσως, ΙΣΩΣ και να θέλουμε να τα μοιραστούμε.
Και τότε θα χρειαστεί να μας συντροφεύσετε. Κι αν το κάνετε με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, θα το έχετε κάνει υποδειγματικά.
Σας κοιτάμε στα μάτια και σας λέμε
Τη στιγμή που ανακοινώνετε ότι θα πιείτε ουίσκι, αυτομάτως, ανεβαίνετε ένα τσικ στα μάτια μας, Μην πούμε δύο.
Τη στιγμή που ανακοινώνουμε στον κολλητό μας ότι το κορίτσι που βγήκαμε χθες βράδυ πήρε ουίσκι, ένα μελαγχολικό, αλλά γεμάτο θαυμασμό «σώπα ρε» σιγοψιθυρίζεται δίπλα μας.
Τη στιγμή που παραγγέλνετε ουίσκι ΜΟΝΟ με πάγο, περνάτε παμψηφεί τις πρώτες εισαγωγικές εξετάσεις που, ελάτε τώρα, όλοι κάνουμε.
Τη στιγμή που το ουίσκι έρχεται και το υποδέχεστε με θαυμασμό και το κρατάτε με σεβασμό και παίζετε με το ποτήρι, όχι γιατί σας αρέσει να παίζετε με τα ποτήρια, αλλά επειδή το συγκεκριμένο ποτήρι περιέχει ουίσκι και όχι κρασί ημίγλυκο, εμείς σας παρακολουθούμε να ξέρετε.
Σας παρακολουθούμε με σχολαστική ακρίβεια αλλά και με παιδική αθωότητα. Περιεργαζόμαστε την κάθε σας γουλιά. Την φανταζόμαστε ως μία από τις πολλές ευχάριστες εκπλήξεις που μάς επιφυλάσσετε για τη συνέχεια με την προσωπικότητά σας. Την αισθανόμαστε σαν ένα ακόμα βήμα κοντά μας. Κοντά στον κόσμο μας.
Για κάθε τέτοια στιγμή, για κάθε τέτοια γουλιά, υψώνουμε τα ποτήρια μας και φωνάζουμε δυνατά, με περίσσιο θαυμασμό:
Στην υγειά της γυναίκας και της κάθε γυναίκας εκεί έξω που ξέρει να εκτιμά τα σωστά ποτά.
Στην υγειά της γυναίκας που πίνει ουίσκι.
Στην υγειά της γυναίκας, που ξέρει να διαλέξει την περίσταση, όχι απλά για να το καταναλώσει, αλλά για να τη συνοδεύσει με το ποτό από το οποίο επιβάλλεται αυτή να συνοδευτεί.
Στην υγειά της γυναίκας που το κάνει, όχι για μας, αλλά για την παρτάρα της.
Της γυναίκας που ξέρει και ξέρουμε ότι δεν είναι το ουίσκι αυτό για το οποίο ξεχωρίζει. Αλλά ο δυναμισμός της να βγει από καλούπια, να ξεγλιστρήσει από στερεότυπα, ακόμα και να τσαλακώσει τη θηλυκότητά της για να σταθεί πλάι μας όταν χρειάζεται. Πότε χρειάζεται;
Η γυναίκα που πίνει ουίσκι το καταλαβαίνει μόνη της. Μην τη φοβάστε...
