Με το γυμνισμό δεν έχω πρόβλημα. Έχω και φίλους που κάνουν αρκεί να μην προκαλούν. Ποτέ μου όμως δεν κατάλαβα γιατί να κάνεις γυμνισμό. «Για την ελευθερία που νιώθεις», θα μου πεις. Και ερωτώ εγώ: Είναι τόσο καταπιεστικό το μαγιό, ένα εκ των πραγμάτων μικροσκοπικό κομμάτι υφάσματος, ώστε να σε καταπιέζει τόσο πολύ και να μην μπορείς να αισθανθείς ελεύθερος; Να μου πεις για το στενό τζιν μετά από γίγαντες να το καταλάβω. Εκεί ανοίγεις κουμπιά, κατεβάζεις φερμουάρ και παρακαλάς να μην σηκωθείς ξαφνικά και γίνεις ρόμπα. Το μαγιό γιατί όμως;
Τελοσπάντων, επειδή δε θέλω να μιλάω χωρίς να ξέρω, και επειδή προτιμώ οτιδήποτε κι αν αναλύω να το έχω εξετάσει ενδελεχώς εγώ η ίδια-όχι όλα τα θέματα να τονίσω σε σένα που θα ανατρέξεις σε πατούσες πχ- είπα κάποτε να τον δοκιμάσω το γυμνισμό, μπας και καταλάβω τι στο διάολο βρίσκετε όλοι εσείς που τα πετάτε έξω στην παραλία.
Κάθε αρχή και δύσκολη
Για να είμαι σαφής βέβαια, η συγκεκριμένη εμπειρία δεν ήρθε έπειτα από επιλογή, αλλά από αιφνιδιασμό. Και λέω αιφνιδιασμό, γιατί οι δύο καλές μου φίλες, με παρέσυραν, με παγίδευσαν και με έφεραν προ τετελεσμένων. Με λίγα λόγια με πήγαν σε παραλία γυμνιστών χωρίς να έχω ενημερωθεί σχετικώς.
Προσπαθώντας λοιπόν να πείσω τον εαυτό μου -τον αιφνιδιασμένο πάντα- ότι δεν είναι δα και τίποτα τόσο σημαντικό και ότι δε θα δείξω κάτι που οι υπόλοιποι δεν έχουν ξαναδεί, πήρα βαθιές ανάσες και αποδέχτηκα την μοίρα μου: Το μαγιό θα έμενε στην τσάντα.
Γιατί πεθαίνεις μέσα σου ΚΑΘΕ φορά που η κοπέλα σου πάει διακοπές με τις φίλες της;
Τσιτσίδωμα ώρα μηδέν
Aρχικά να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι καμιά σεμνότυφη ούτε και συντηρητική. Ομολογώ ωστόσο ότι αισθανόμουν άβολα. Δηλαδή πόσο άνετα να νιώθεις δίπλα σε άγνωστο κύριο, που το κεφάλι σου απέχει ελάχιστα εκατοστά από την τρυφερότητά του; Το ακόμα χειρότερο; Ο κύριος αυτός να σου απευθύνει το λόγο και να σε ρωτάει με τι ασχολείσαι. Αν δεν έχεις βιώσει την προσπάθεια να επικεντρωθείς στο πρόσωπο ολόγυμνου ανθρώπου ο οποίος μάλιστα αράζει και εντελώς χαλαρός, δεν ξέρεις τι πάει να πει βασανισμός. Και θα το πω: Βασανίστηκα. Όχι γιατί ήθελα να κοιτάξω, αλλά γιατί όλο αυτό τραβούσε την προσοχή. Είναι σαν να έρχεται να σου μιλήσει τύπος με τεράστιο σπυρί με πύον στην μύτη. Τι θα κάνεις; Δε θα το κοιτάξεις;
Και άντε και να ξεπεράσω τα αγόρια τα τσίτσιδα. Τη δική μου τη γύμνια πώς να τη διαχειριστώ; Γιατί σαφέστατα γνωρίζω ότι καμία σημασία δεν μου δίνει κανένας, αλλά έλα που ήμουν πεπεισμένη ότι όλοι με κοιτάζουν από πάνω μέχρι κάτω και με σχολιάζουν. Και πες εντάξει, το ξεπερνάς κι αυτό. Εγώ βρε παιδιά την ελευθερία δεν την ένιωσα. Συγκεκριμένα αισθάνθηκα και περίεργα. Σε σημείο να μου λείψει το μαγιό μου, το οποίο έχω χρυσοπληρώσει και το οποίο πήρα για να το φοράω!
«Τρίτη, στις 20:00 νταν, σεξάκι. Τσεκ.»
Εν κατακλείδι
Τελοσπάντων, δεν ξέρω πώς εσύ γυμνιστή μου νιώθεις άνετα με μάτια αδιάκριτα να καρφώνονται στα απόκρυφά σου, αλλά εγώ μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό. Τα είπα και ηρέμησα.
