Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά, είναι μία ανάσα μακριά, και υπό άλλες συνθήκες οι μέρες σου θα περνούσαν με ατελείωτο μποτιλιάρισμα, υπερωρίες-γιατί πάντα για τον ενήλικα οι γιορτές σημαίνουν περισσότερη δουλειά- και σχέδια για το πώς θα περάσεις τα εορταστικά σου βράδια-γιατί μπορεί να δουλεύεις ασταμάτητα αλλά όσο να πεις την περίοδο αυτή έχεις όρεξη για νυχτοπερπατήματα-. Η σημαντική φετινή διαφορά ωστόσο, είναι ότι δεν θα μπορέσεις να κάνεις τίποτε από όλα αυτά γιατί στην καλύτερη είσαι υπό καθεστώς τηλεργασίας και στη χειρότερη δεν έχεις καθόλου δουλειά, χρήματα ή κάποιος αγαπημένος σου είναι χτυπημένος από τον Covid. Ναι, οι φετινές γιορτές είναι αυτές ακριβώς που θα ήθελε ο Grinch, πριν γίνει γλυκούλης και τελικά τις αγαπήσει. Μίζερες, μελαγχολικές, απαισιόδοξες και μάλλον χωρίς λόγο.
Ή μάλλον θα αυτολογοκριθώ και θα πω ότι τελικά υπάρχει λόγος για όλο αυτό. Είναι για να εκτιμήσουμε τις γιορτές των επόμενων ετών ή και τις γιορτές των προηγούμενων, τότε που γκρινιάζαμε για τον συνωστισμό στα μαγαζιά, χωρίς να ξέρουμε ότι το 2020 θα δίναμε και το νεφρό μας για ένα τέτοιο στριμωξίδι.
Και κάπως έτσι, φέτος έχουμε όλοι μας γίνει Scrooge, που απλά περιμένουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος, να μας επισκεφθούν και να μας τονίσουν το πόσο αχάριστοι έχουμε υπάρξει σε όλη μας τη ζωή. Και αξίζαμε τέτοια τιμωρία γλυκά μου φαντασματάκια; Γιατί ακόμα και στην κλασική χριστουγεννιάτικη ταινία, ή έστω αν προτιμάς αυτή με τον Matthew McConaughey κάποια στιγμή επέρχεται η εξιλέωση, η κάθαρση, και εντέλει το happy end. Happy end που για εμάς προς το παρόν αντικατοπτρίζεται μόνο σε μία σύριγγα και ένα φαρμακάκι το οποίο ευελπιστούμε να μας δώσει τις ζωές μας πίσω.
Μέσα σε όλα αυτά τα τραγικά, συμβαίνει και κάτι ακόμα απίθανο. Δεν μπορείς να αγγίξεις έναν άνθρωπο. Ούτε κατά λάθος που λένε. Είμαστε όλοι με τα αντισηπτικά ανά χείρας, και κουνάμε τα χέρια από μακριά λες και είμαστε τίποτα 3χρονα που εξερευνούν τον κόσμο. Όσο για… σεξ, ούτε λόγος. Όχι μόνο βλέπεις την καλή σου αραιά και πού, αλλά κοιτάζεστε πλατωνικά σαν να παίζετε σε ταινία της δεκαετίας του ’60 με τον άγριο αδερφό της να παραφυλάει για να μην την ατιμάσεις. Και από την μία το καταλαβαίνω. Γιατί μπορεί εμείς να μην αποτελούμε ομάδα αυξημένου κινδύνου, αλλά αυτό δεν ισχύει με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μας. Οπότε, όσο παράλογο και δυστοπικό κι αν μας φαίνεται όλο αυτό, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να απαρνηθούμε το εορταστικό σεξ και γενικά τις εορταστικές ζουζουνιές για το κοινό καλό.
Κοινό καλό όμως, βλέπεις τις θυσίες μας. Θα συνεχίσεις για πολύ ακόμα να μας γράφεις;
