Η όμορφη Λαμπρή πέρασε, τα κεφάλια μέσα και το μόνο που πια μας κρατάει ζωντανούς είναι η αναμονή του καλοκαιριού-που θα πάρεις άδεια 2 εβδομάδες το πολύ και όλο το υπόλοιπο θα δουλεύεις αλλά τουλάχιστον ο καιρός και η διάθεση είναι διαφορετικά- Και ενώ κάθε χρόνο τέτοιες μέρες βιώνω την κατάνυξη οικογενειακώς, ξέρεις ομηρικοί καυγάδες πάνω από το αρνί και η κλασική ερώτηση: «Πότε θα παντρευτείς αχαΐρευτη;», φέτος διαφοροποιήθηκα αρκετά και ομολογώ… παρά τη θέλησή μου.
Ναι, φέτος έκανα Πάσχα στην «ιδιαίτερη πατρίδα», εντάξει το χωριό, του καλού μου, μαζί – φυσικά- με τους… γονείς του! Ομολογώ ότι όταν μου ανακοινώθηκε το άριστα ραφιναρισμένο αυτό σχέδιο, αιφνιδιάστηκα και κόντεψα να πνιγώ με το freddo cappuccino μου, με αποτέλεσμα η σχετική μου σιωπή να εκληφθεί ως… κατάφαση. Όχι, φυσικά και δεν ήθελα να περάσω τέσσερις μέρες στην τσίτα, όπου θα πρέπει να προσέχω τι λέω και τι κάνω-και ποιος θέλει ρε παιδιά;-αλλά όπως λέει και η Άντζελα, ουδέν κακόν αμπιγιέζ καλού.
Τα δύσκολα ξεκίνησαν από την προετοιμασία της βαλίτσας. Όπως αντιλαμβάνεσαι, οτιδήποτε σε πιο… νεανικό και ίσως σέξι-νέο κορίτσι είμαι βρε αδερφέ-απορρίφθηκε. Σκελέα δεν είχα για να πάρω, αλλά έβαλα ό, τι σε φαρδύ τζιν και φούτερ είχα, προκειμένου να κάνω καλή εντύπωση στην μέλλουσα πεθερούλα μου-λέμε τώρα-. Όχι ότι η γυναίκα είναι κανάς κέρβερος… αλλά τι θα πει το χωριό όταν με δει με κολάν ή ακόμα χειρότερα… crop top (Βαγγελίστρα μου);
Και αφού γίνονται οι πρώτες συστάσεις, ευγενέστατοι δεν μπορώ να πω, έρχεται και η πιο άβολη ερώτηση του κόσμου: Με τι ασχολείσαι; Διότι πώς να πω στην ανυποψίαστη κυρία, ότι γράφω σε site και μάλιστα για θέματα που αφορούν στο σεξ; Προφανώς και η ειδικότητά μου έμεινε στο φλου, γιατί διαφορετικά θα γινόμουν αυτομάτως η εξώλης και προώλης Αθηναία (και ρε παιδιά, δεν είμαι γαμώτο).
Πίστευα, η ανόητη, ότι αφού ξεπεράστηκε ο πρώτος σκόπελος του επαγγέλματος, και φυσικά πήρα το ok από το face control, ότι οι μέρες θα κυλούσαν ήρεμα και κυρίως αβασάνιστα. Αμ δε! Είδα κάθε σπιθαμή του χωριού διεξοδικά, μαθαίνοντας την ιστορία της (ok αδιάφορο αλλά και τι να κάνω;), γνώρισα αρκετούς συγγενείς, οι μισοί εκ των οποίων συνέθλιψαν την παλάμη μου για χαίρω πολύ-ακούστηκε και το: «Πού την πας αυτή, τάισέ τη λίγο», αλλά δε με χάλασε γιατί θέλω να είμαι μοντελοκοψιά, και φυσικά είδα πολλές φωτογραφίες του αγαπημένου μου από την παιδική του ηλικία-ναι καλά κατάλαβες το 80% με το πουλάκι έξω.
Όπως ήταν φυσικό, το περίμενα και ήμουν προετοιμασμένη, συμμετείχα στην προετοιμασία του τραπεζιού, γιορτινού και μη, παρακολουθώντας διεξοδικά το άνοιγμα φύλλου και φυσικά την προετοιμασία μαγειρίτσας. Στο σημείο αυτό να πω ότι δεν τρώω εντόσθια και δε θέλω να φάω και ποτέ! Αλλά όχι. Η μανούλα και ο μπαμπάκας του είχαν διαφορετική άποψη, και από κει που δεν το περίμενα, βρέθηκα μπουκωμένη με μία γαρδούμπα, ένα έντερο να με πλησιάζει απειλητικά στιλ αεροπλανάκι και πνευμόνια αρνιού (Παναγιά μου Παρθένα) στο πιάτο. Και ξέρεις τι έκανα; Τα έφαγα όλα. Και είπα και ένα τραγούδι. Γιατί μετά είχε και χορούς.
Φυσικά και ανά τακτά χρονικά διαστήματα περνούσα μικρά τεστάκια- από πολιτικές πεποιθήσεις (δεν μίλησα) μέχρι τη γνώμη μου για το Χανταμπάκη (εκεί ευτυχώς συμφωνήσαμε όλοι)- και προφανώς και αντιλήφθηκα ότι η καλή μου (μέλλουσα και αν) πεθερούλα έβαλε την ανιψιά της να με ψαρέψει για τη ζωή μου στην Αθήνα και να δει αν συχνάζω σε χαμαιτυπεία ή αν είμαι μπλεγμένη με το τζόγο.
Στο σημείο αυτό, ίσως και να αναρωτιέσαι που ήταν άνθρωπός μου, η κολώνα του σπιτιού μου σε όλη αυτή τη διαδρομή. Εντάξει, προφανώς και με το που πατήσαμε το πόδι μας στην πατρίδα, μετατράπηκε σε υπερτροφικό μπέμπη που ήθελε φροντίδα από την μανούλα και παιχνίδια με τον μπαμπάκα. Αλλά εντάξει, κατανοητό και ίσως κάπως γλυκούτσικο.
Για να κλείσω, ελπίζοντας να μην έχω φανεί bitch ή ακατάδεκτη, να πω ότι σε γενικές γραμμές πέρασα… αναίμακτα, η Ανάσταση και η Κυριακή του Πάσχα είναι όντως πιο ωραία στο χωριό αν εξαιρέσεις ότι είχα ντυθεί σαν καλόγρια, και οι άνθρωποι-οι γονείς του ντε-ήταν γλυκύτατοι. Προφανώς και δε θέλω να το επαναλάβω στο άμεσο μέλλον και σε περίπτωση που πέσει η παραμικρή ιδέα στο τραπέζι για το καλοκαίρι, πολύ σύντομα θα είμαι νέα γυναίκα μόνη ψάχνει.
