Θέλει κότσια να παραδεχτείς πως τα έχεις κάνει μαντάρα. Θέλει κότσια να αποστασιοποιηθείς από μία κατάσταση με μία γυναίκα όταν βλέπεις πως δεν βγάζει πουθενά. Πολύ περισσότερο, θέλει κότσια να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να πεις «δεν σε παίρνει, πάμε παρακάτω». Όλα τα παραπάνω θέλουν κότσια. Ε και εγώ δεν τα έχω. Και από εκεί ξεκινά η ρίζα του κακού.
Το friendzone είναι η κατάληξη που δεν θες να φτάσεις εξαρχής. Το γνωρίζουμε καλά αυτό γιατί οι περισσότεροι άντρες εκεί έξω έχουμε φάει τα μούτρα μας. Στις εποχές του λυκείου το πηγαίναμε αλλιώς. Κάτσε να μπαστακωθώ δίπλα της, κάτσε να γίνουμε φίλοι και βλέπουμε. Δεν το έκανα μόνο εγώ έτσι, όλοι το κάναμε. Γι’ αυτό και κοπανούσαμε τα κεφάλια μας στον τοίχο. Λίγοι ήταν που ακολούθησαν αυτή την οδό και κατάφεραν να τις ρίξουν – και είναι μέχρι και σήμερα respect στα μάτια μας. Πλέον όμως ξέρουμε, ότι δεν πρέπει να μπλέξουμε με το φιλικό ώστε να μην γίνουν παρεξηγήσεις. Και τι να λέει; Τι να λέει στη δική μου περίπτωση που δεν το ξεκίνησα φιλικά αλλά συνεχίζω και τρώω την σκόνη από το πάτωμα.
Και συγνώμη δηλαδή που σας πρήζω και το μοιράζομαι γιατί έχετε και δουλειές, αλλά ρε παιδιά βοηθάει στην ψυχοθεραπεία το γράψιμο. Ήξερα από την αρχή ότι δεν πρόκειται να πάει παραπέρα η φάση. Ξεκίνησε καλοκαίρι του 2019. Την είχα γνωρίσει μία φορά σε ένα event που με είχαν στείλει από την δουλειά και ούτε που ξαναμιλήσαμε. Εκείνο το καλοκαίρι ωστόσο αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο. Δεν μου βγήκε χοντρό πέσιμο. Όχι επειδή δεν μπορώ να το κάνω αλλά επειδή ήταν άλλου είδους κοπέλα. Της είπα να βγούμε μία φορά. Της το είπα δύο. Τρεις. Λέω ως εδώ τέλος, έχουμε και αξιοπρέπεια. Ποια αξιοπρέπεια; Χάλια μαύρα. Έστελνε και εκείνη αλλά ερωτικά πάρε δώσε δεν ήθελε, το είχε ξεκαθαρίσει. Και εγώ εκεί. Μου έλεγε η Φούντα «Βρε ματάκια μου τι κάθεσαι και μπλέκεις; Πήγαινε παρακάτω». Προσπαθούσα αλλά δεν μπορούσα να πάω. Με το που έστελνε βρισκόμουν ξανά τετρακόσια βήματα πίσω. Στράφι όλη η προσπάθεια και όλες οι γυναίκες που ήρθαν μετά. Με τα πολλά βγήκαμε τα Χριστούγεννα, ήρθε και με βρήκε με την παρέα (χάλια ε;). Φύγαμε από το μαγαζί και συνεχίσαμε μόνοι μας και από την απίστευτη λογοδιάρροια που έχω συνήθως έπαθα αυτό: κόλλησα. Δεν έβγαινε λέξη. Δεν είναι ότι περνούσα άσχημα, αλλά μετά από 5 μήνες που έκανα τούμπες για να τη δω, δεν ήξερα από που να ξεκινήσω. Άθλιος. Κερασάκι στην τούρτα πριν μία βδομάδα που το κορίτσι το είπε ξεκάθαρα. «Δεν θέλω. Δεν μου βγαίνει. Οπότε ξεκαθαρίζω για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις». Τι να της πεις; Γιατί στέλνει; Γιατί έχει επαφή;
Οπότε αυτό το κείμενο είναι ουσιαστικά μία μικρή για όσους δεν έχουν μπει καν στη διαδικασία να σκεφτούν πώς να ξεφύγουν από το friendzone. Πες το και pleasure from punishment, πες το κόλλημα, πες το όπως θες. Δεν έχει και πολύ σημασία. Κάποιες φορές πραγματικά δεν μπορείς να κάνεις πιο πέρα. Θα έπρεπε, αλλά συνειδητοποιείς πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος με τον οποίο έχεις επαφή για 7 μήνες, σε καταλαβαίνει πολύ καλύτερα από κόσμο που είναι χρόνια δίπλα σου. Το κάνει και χειρότερο πως δεν σου έχει γυρίσει την πλάτη, πως χαίρεται με τις επιτυχίες σου και έχει βάλει και πλάτη στα προβλήματα. Αν το δεις ψύχραιμα, έχεις κερδίσει μια νέα φίλη που δεν είναι δα και μικρό πράγμα – αν και εδώ δεν πιστεύουμε ανάμεσα σε φιλίες ανδρών και γυναικών.
Το θέμα είναι αυτή η οριογραμμή του friendzone. Που δεν εγκλωβίζεσαι. Είναι μία φυλακή χωρίς φρουρούς με τις πόρτες ορθάνοιχτες, που απλά επιλέγεις να μείνεις μέσα. Και στην απομόνωση μη σου πω. Το λέει και ο Κώστας Χρήστου ότι «η καύλα περνάει με άλλη καύλα» αλλά μέχρι να εμφανιστεί, τραβάς μονοκοντυλιά και μετράς μέρες και μήνες σαν τους φυλακισμένους.
7 μήνες και σήμερα και δεν είμαι καλά.
