Δε θα ξεκινήσω με το άντρες από τον Άρη γυναίκες από την Αφροδίτη γιατί αν είναι έτσι θα πρέπει να συστηθώ και ως Χαρούλα Πεπονάκη από το Ρετιρέ (για τόσο vintage κατάσταση μιλάμε). Παρόλα αυτά, οφείλω να ομολογήσω ότι όντως είμαστε αρκετά διαφορετικοί και ότι όντως κάποια πράγματα καλό θα ήταν να μένουν αυστηρά αντρικά και αυστηρά γυναικεία όπως η αποτρίχωση και το «πέσιμο».
Ε ναι ρε συ. Δεν θέλω αν σε δω να κυκλοφορείς με πιο γάμπα πιο απαλή από την δική μου, ούτε και εσύ θες να σου την πέσω. Δεν το γουστάρεις και το ξέρω. Εκτός και αν είσαι απεγνωσμένος. Πριν με καταδικάσεις και με σταυρώσεις διάβασε τους βασικούς λόγους για τους οποίους δε θα στην πέσουμε ποτέ. Και ίσως κάπου εκεί να δεις ότι δεν ειμαστε και τόσο λάθος...
Η κοινωνία η άτιμη
Κακά τα ψέματα, μας μάθανε τα εξής: το αγόρι διεκδικεί μέχρι αηδίας και το κορίτσι πέφτει στην αγκαλιά του. Αν ήταν ελληνική ταινία, θα κατέληγε και σε γάμο. Μετά από αυτή τη νοοτροπία, κατανοείς ότι είναι λίγο δύσκολο να σε μπανίσουμε και να πούμε στις κολλητές μας «Κορίτσια, αυτό το μωρό το θέλω για μένα». Δεν κολλάει βρε αδερφέ. Πώς να το κάνουμε;
Κατά βάθος είμαι ένα μικρό, φοβισμένο κοριτσάκι
Που σημαίνει ότι και μόνο στη σκέψη ότι θα με απορρίψεις, ακόμα κι αν πεις: «Είσαι η πιο ωραία γυναίκα του πλανήτη και ένα από τα πιο απίστευτα άτομα που έχω γνωρίσει ποτέ, αλλά θέλω άλλη», το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: Χυλόπιτα στα μούτρα και ένας τσαλαπατημένος εγωισμός που δύσκολα μπορείς να συνεφέρεις. Αφήστε με να φαρμακωθώ.
Είσαι όμως κι εσύ εγωιστής...
...και δε δέχεσαι η γυναίκα να είναι πιο δυναμική από σένα. Γενικά τα έχετε κάτι τέτοια θεματάκια. Και οκ, δεν είναι κακό γιατί όπως προείπαμε, τα πρότυπα έχουν δημιουργηθεί κάπως έτσι. Με το που δεις γυναίκα δυναμική να σε διεκδικεί, για κάποιο λόγο μπλοκάρεις. Έχει ειπωθεί χαρακτηριστικά: «Πού να πάω εγώ σ’ αυτή ρε; Δε θα μου αφήσει κοκαλάκι». Σιγά ρε σκεύος ηδονής. Άραξε και λίγο.
Ο φόβος του αγνώστου
Υπάρχει κι αυτό. Σε βλέπουμε και σε θέλουμε, αλλά πρέπει τουλάχιστον 3 διαφορετικές και αξιόπιστες πηγές να μας επιβεβαιώσουν ότι δεν είσαι παντρεμένος με 4 παιδιά. Να διευκρινίσω ότι σε καμία περίπτωση, εσύ ο ίδιος, δεν είσαι μία από τις πηγές αυτές. Για ευνόητους λόγους.
Είναι και η παρέα στην μέση
Δηλαδή, να στην πέσω, να φάω χυλόπιτα και να αναγκαστώ να σε βλέπω σε εξόδους και γιορτές με την μέλλουσα σχέση σου ή και single (ακόμα χειρότερα αν με ρωτάς). Προτιμώ να λιώνω -λέμε τώρα- κάθε φορά που σε βλέπω κι ας μην ξέρεις εσύ τίποτα. Στο κάτω κάτω έχω και έτοιμη τη δικαιολογία: «Δεν κάνει κίνηση γιατί δεν ξέρει ο γλυκούλης». Εθελοτυφλώ το ξέρω. Και πολύ μου αρέσει.
Τόσο απελπισμένη;
«Την ρετσινιά της λυσσάρας δεν άντεξε καμία και στο υπογράφω». Ε όχι ρε φίλε. Όχι και λυσσάρα εγώ που με κυνηγούν κάτι παλικάρια μέχρι το Θεό αλλά εγώ από όλους επέλεξα εσένα. Τιμή σου και καμάρι σου. Και αντί εσύ να πέσεις στα δίχτυα μου, τολμάς να με πεις λυσσάρα; Και μετά περιμένεις να στην ξαναπέσει γυναίκα; Σοβαρά τώρα;
Δεν είμαι και πολύ σίγουρη
Μπορεί το κέρατο να είναι πιο συχνό στις τάξεις των αντρών, αλλά το κουσούρι το δικό μας είναι πιο μεγάλο: δεν είμαστε ποτέ σίγουρες. Για να σου δώσω να καταλάβεις, μία single γυναίκα είναι πολύ σπάνιο να ασχολείται μόνο με έναν άντρα ή να θέλει τόσο απεγνωσμένα έναν συγκεκριμένο. Αυτό σημαίνει ότι θα σε θέλω -δεν το αρνήθηκα προς Θεού- αλλά όχι και τόσο ώστε να πάω «against all odds» και να γίνω ρόμπα. Εξάλλου, και επειδή όπως είπα και πριν, κάθε single που σέβεται τον εαυτό της έχει και μία ομάδα θαυμαστών, όλο και κάποιος θα βρεθεί να με κάνει να ξεχαστώ. Ο οποίος θα μου την πέσει κιόλας!
Σε κάθε περίπτωση, επειδή από την δική μας πλευρά δεν υπάρχει γιατρειά, βγες από το καβούκι σου και κάνε εσύ το βήμα. Γιατί εδώ που τα λέμε, αν είναι να φτάσουμε στο σημείο να σας κυνηγάμε εμείς, να το κλείσουμε το μαγαζί ρε παιδιά.
Ε μα πχια.
