Όπως μας δίδαξε η ιστορία, δεν χρειάζεται να υποδυθείς κάποιον συμπαθητικό χαρακτήρα για να κερδίσεις την αναγνώριση του κοινού και ιδιαίτερα της Ακαδημίας στο Χόλιγουντ. Τι κοινό είχαν άλλωστε ο Daniel Day Lewis στο «There Will Be Blood», ο Christoph Waltz στους «Inglourious Basterds» και ο Denzel Washington στο «Training Day»; Όλοι έπαιξαν αντιπαθητικούς τύπους και άπαντες πήγαν στην Τελετή των Όσκαρ προτεινόμενοι για Χρυσό Αγαλματίδιο. Και το καλύτερο; Το σήκωσαν.
Κάπου εδώ θα χρησιμοποιήσω μια φράση που χρησιμοποίησε ο κακός του Dan Brown στον «Κώδικα Ντα Βίντσι», ο «Δάσκαλος» Leigh Teabing την ώρα που απειλούσε τον Robert Langton:
«Όταν γράφεται ιστορία, οι κακοί –δολοφόνοι για την ακρίβεια- γίνονται ήρωες».
Στη θέση του «κακού» (ή αν θες του ήρωα) βρισκόταν πέρσι στα Όσκαρ ο Dick Cheney του χαμαιλέοντα Christian Bale, χάρη στον οποίο τσίμπησε Χρυσή Σφαίρα Α’ Αντρικού Ρόλου. Τελικώς η θεωρία που επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι οι Χρυσές Σφαίρες ΔΕΝ είναι η πρόβα τζενεράλε των Όσκαρ εφαρμόστηκε και το Αγαλματίδιο Α' Αντρικού Ρόλου κατέληξε στον Rami Malek. Διότι αυτό που μας παρουσίασε στο «Vice» δεν ήταν εξαιρετικό. Ήταν ανεπανάληπτο.
Πριν διαβάσεις για τον ρόλο του, τσέκαρε κειμενάκι που έχουμε γράψει για εκείνον.
Πόσο «φτυστοί»
Ο Bale είναι εκ των πλέον ταλαντούχων ηθοποιών της τελευταίας 20ετίας κάτι που έχει αποδείξει με τη μεγάλη γκάμα ερμηνειών του. Κάποτε ήταν ντουκάς, μετά τσιλιβήθρας, χοντρός, ντουκάς και μετά ξανά τόφαλος.
Στο παρακάτω άλμπουμ σου έχουμε σπουδαία παραδείγματα:
Όταν ερχόταν για casting ο Βρετανός σίγουρα δεν θύμιζε σε τίποτα το στρουμπουλό, αλλά πανούργο δεξί χέρι του George Bush στον Λευκό Οίκο. Όχι ότι είχαμε και καμιά αμφιβολία ότι δεν θα κατάφερνε να του μοιάσει στην πορεία. Εδώ ο Gary Oldman έγινε... Winston Churchill size, ο Bale δεν θα τα κατάφερνε;
Σίγουρα η ομοιότητα των δύο αντρών ήταν μεγάλη έως και ανατριχιαστική, ωστόσο αυτό που σου σηκώνει κυριολεκτικά την τρίχα, δεν είναι η εξωτερική «ομορφιά» τους, αλλά ο χαρακτήρας. Ακόμα και αν δεν ήξερες τι εστί Dick Cheney μπορούσες να φανταστείς ότι συμπαθητικός ΔΕΝ θα είναι. Και αυτό ο Bale το αποδίδει και με το παραπάνω.
Η εμμονή του για εξουσία; Τεράστια. Ο τρόπος με τον οποίο σφηνώνει στα ανώτερα στρώματα; Αδίστακτος. Η «γλίτσα» που εκπέμπει όσο δεν είναι ακόμα ισχυρός μέχρι και τη στιγμή που ουσιαστικά μετατρέπεται στον τύπο που κινεί τα νήματα και καθορίζει τον σύγχρονο κόσμο είναι κάτι το οποίο παρατηρείς τρεμάμενος και στα 132 λεπτά της ταινίας. Ξαφνικά όλες εκείνες οι ιστορίες που έγραφε στο βιβλίο του o David Icke για τον Cheney (σ.σ.: μέχρι του ότι έκρυβε στο γραφείο του αντιασφυξιογόνο μάσκα σε περίπτωση ξαφνικού χημικού πολέμου), αρχίζουν να δείχνουν πέρα για πέρα αληθινές.
Είναι τόσο αντιπαθητικός που τον παραδέχεσαι
Λένε πως αν είναι καλός ο σκηνοθέτης και δώσει σωστή κατεύθυνση στον ηθοποιό, η ερμηνεία δεν θα απογοητέψει κανέναν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια ο Adam McKay έπρεπε να στηριχθεί πάνω στην ευφυΐα και την πολυπλοκότητα που προσδίδει ο Bale μπροστά στην κάμερα, καθώς δεν είχε μοναδικό καθήκον να παίξει τον αντιπρόεδρο τον ΗΠΑ, αλλά να πείσει τον κόσμο ότι είναι εξίσου αντιπαθητικός με αυτόν.
Όσο απλό και να ακούγεται στη θεωρία, η πράξη απέχει σε τεράστιο βαθμό. Διότι μέχρι τότε υποδυόταν πάντα τον χαρακτήρα που το κοινό θα ταυτιζόταν και όχι που θα αντιπαθούσε. Ουσιαστικά ο Βρετανός έπρεπε να κάνει το κάτι παραπάνω από αυτό που ξέρει για να «σκοτώσει» την αντίληψη που έχει ο κόσμος για αυτόν.Και τελικά το έκανε.
Ο τύπος που κάποτε αποθεώναμε και ταυτιζόμασταν για το ρόλο του Bruce Wayne/Batman, πλέον έδωσε τη θέση του σε εκείνον που ουσιαστικά ισχυροποίησε το κακό όνομα των ΗΠΑ στον παγκόσμιο χάρτη. Δεν έβλεπες τον Bale να παίζει, αλλά ξεκάθαρα τον Dick Cheney. Toν ίδιο, όχι κάποιον που τον υποδύεται.
Πίσω από τον κύριο αντιπρόεδρο με τα παχουλά μάγουλα και τα γυαλιά διαγράφεται μια ματιά πανούργα, γεμάτη δόλο, φθόνο και φιλοδοξία. Δεν βλέπεις πλέον τον Alfred Borden (Prestige), ούτε καν τον Dicky Eklund (Fighter).
Παρακολουθείς ξεκάθαρα τον Dick Cheney και το πώς χειρίζεται το «House of Cards» της πραγματικής ζωής. Μιας καθημερινότητας γεμάτη δολοπλοκίες, παιχνίδια εξουσίας και χειραγώγησης (ό,τι θέλει κάνει τον George Bush του Sam Rockwell) που αποδεικνύουν περίτρανα το ποιος έκανε κουμάντο σε ολόκληρο τον πλανήτη στην προ Obama εποχή.
Ποιος είπε ότι χρειάζεται να είσαι ο πλανητάρχης για να ελέγχεις τον κόσμο;
