Πιτσιρικάδες ήμασταν το διάολό μου. Παιδάκια. Τελείωσε η ταινία και μείναμε αποσβολωμένοι στα καθίσματα. «Τι ήταν αυτό; Τι έγινε μόλις τώρα;». Πήγαμε σπίτι και ντρεπόμασταν να ανοίξουμε τις κονσόλες για να παίξουμε. Ο Van Damme και η παρέα του μόλις είχαν ξεσκίσει την κινηματογραφική μεταφορά του πιο διάσημου videogame.
Τα χρόνια πέρασαν και το ξεπεράσαμε. Ήταν απλά μία κακή ανάμνηση όπως γίνεται με όλες τις κακές ταινίες. Όμως στο άκουσμα της είδησης ότι ετοιμάζεται τηλεοπτική σειρά Street Fighter, ξύπνησαν μνήμες. Πείτε μας εμπαθείς, αλλά έχουμε κάνει ήδη τάματα για να μην βγει τίποτα σχετικό με Street Fighter σε μικρή και μεγάλη οθόνη. Και για καλό λόγο.
Από εκείνο το έκτρωμα του 1994, θυμηθήκαμε 5 ΤΕΡΑΣΤΙΑ φάουλ και τα παρουσιάζουμε. Για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να μην ξεχνούν οι παλιοί. Σιχτίρ…
1. Ήταν από τα χειρότερα φιλμ του Steven de Souza
Ο 70χρονος σήμερα de Souza, ευθύνεται για μερικές από τις πιο γνωστές μπλοκμπαστεριές που έχουν περάσει από το σινεμά. Το Commando του Άρνι. Το Die Hard. Το Hudson Hawk. Το Judge Dredd του Stallone. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς τον οδήγησε στο να οργανώσει αυτό τον όλεθρο, αλλά ξέρουμε πως ευθύνεται 100% για το σενάριο. Πήρε μάλιστα και τις ευλογίες της Capcom, της εταιρείας που βγάζει τα Street Fighter και μέχρι και σήμερα απορούμε: δεν βρέθηκε ΕΝΑΣ Χριστιανός εκεί μέσα να πει, «Ρε ‘σεις αυτός ο μαλάκας θα μας κάνει ρεζίλι!». Ε και τους έκανε. Θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές φλόμπες που κανείς δεν θέλει να θυμάται.
2. Ο βιασμός του Blanka και του Dhalsim
Γενικά, δεν ξέρεις από που να ξεκινήσεις όσον αφορά τους χαρακτήρες. Με τον E. Honda και τον Balrog που εκτελούσαν χρέη ηχολήπτη και καμεραμάν; Με τον Dee Jay που τον έκαναν -αν έχουν τον Θεό τους- χάκερ των 90s; Χάλια μαύρα. Τίποτα όμως δεν πήγε τόσο στραβά, όσο με αυτούς εδώ τους δύο.
Αρχικά το πρώτο φάουλ με τον Blanka, ήταν το μπλέξιμο των δύο διαφορετικών χαρακτήρων που εμφανιζόντουσαν στο Street Fighter. Άλλος ο Blanka και άλλος ο Charlie. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν είδαμε Blanka. Η ταινία τον παρουσίαζε σαν κατασκεύασμα εργαστηρίου, ο οποίος απέκτησε το πράσινο χρώμα του από τα πειράματα. Το κόνσεπτ ωστόσο πίσω από την δημιουργία του χαρακτήρα, είναι η ποσότητα χλωροφύλλης που κατανάλωνε από μικρός ο Blanka με αποτέλεσμα το πράσινο χρώμα να του μείνει μόνιμο. Ακόμη και στο make up τα σκάτωσαν. Έμοιαζε περισσότερο με αποτυχημένη στολή παιδικού πάρτι μασκέ, παρά με έναν ζωώδη τύπο έτοιμο να σε ψήσει ζωντανό. Ντροπή. Απλά ντροπή. Για τον Dhalsim θα αρκεστούμε να τα πούμε όλα σε μία πρόταση: το να παρουσιάζεις ότι ο χαρακτήρας έχασε τα μαλλιά του και απέκτησε το σκούρο χρώμα από τις εκρήξεις, είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ προσβλητικό.
3. Δεν έπεισε ούτε στις πολεμικές τέχνες
Από ένα fighting game που μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, περιμένεις το βασικό: ξύλο. Αλλά η ταινία δεν τα κατάφερε ούτε σε αυτό. Η χορογραφία είναι τόσο ξενέρωτη που διαπιστώνεις από το πρώτο 10λεπτο πως τα επεισόδια των Power Rangers είχαν περισσότερο ξύλο από αυτή την ευκοίλια. Ακόμη και ο Van Damme, δεν έδειξε κάτι παραπάνω από μερικά κλωτσίδια. Δευτεραγωνιστές στην όλη ντροπή, ήταν ο Byron Mann (Ryu) που είχε κάνει κάτι φεγγάρια Jeet Kune Do και η Ming-Na Wen (Chun Li) που είχε μία άλφα εμπειρία στο καράτε. Από εκεί και πέρα, ότι είδαμε στην ταινία ήταν στα όρια του απαράδεκτου. Μηδέν πολεμικές τέχνες για ένα game που φημίζεται για τις πολεμικές τέχνες. Το χειρότερο που πλήγωσε τους gamers: ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΧΑΝΤΟΥΚΕΝ.
Ρίξε και μία ματιά στους ήρωες που θα έπρεπε να είχαν ΗΔΗ δική τους ταινία.
4. Sagat, ο Ταϊλανδός Αλ Καπόνε
H αλήθεια είναι πως η επιλογή του Wes Studi στο ρόλο ήταν εξαιρετική. Το πρόβλημα είναι ότι ο Sagat δεν εμφανιζόταν σαν πρωταθλητής και hardcore τύπος του Muay Thai, αλλά σαν μικροκακοποιός που ασχολούταν με το εμπόριο όπλων έχοντας στη δούλεψή του τον Vega. Πουθενά ξύλο, πουθενά αναφορές για το μάτι που του το έβγαλε ο Ryu. Αν θες κάτι από τους κακούς της ταινίας, είναι να παραμένουν αυθεντικοί. H ταινία κατέστρεψε έναν από τους πιο εμβληματικούς κακούς των βιντεοπαιχνιδιών, που μετράει χρόνια σε αυτά από το 1987. Μπορούσαν πολύ καλύτερα. Αλλά αυτό δεν ήταν και το χειρότερο της σειράς.
5. Μόνο θλίψη για τον καημένο τον Raul Julia
Σκέψου τώρα να είσαι ο Raul Julia. Να έχεις στο βιογραφικό σου ταινιάρες όπως το ''Where’s Charley?'', το ''Tequila Sunrise'', το ''Two Gentlemen in Verona'', το ''Kiss of a Spider Woman''. Ταινιάρες, όχι αστεία. Να μην έχεις ιδέα για το τι εστί Street Fighter, αλλά να δέχεσαι τον ρόλο για το χατίρι των παιδιών σου. Να φτάνεις στο πλατό και να πρέπει να συνεργαστείς με όλο αυτό το χαρέμι ατάλαντων που μαζεύτηκε για αυτό το έκτρωμα. Ήταν ήδη σε κακά χάλια στην υγεία του, αλλά παρέμεινε επαγγελματίας και την ολοκλήρωσε, που αν ήταν άλλος θα τους είχες μουτζώσει και θα είχε φύγει. Είναι τόσο κακή η ταινία, που ούτε ο Julia δεν μπορεί να την σώσει. Και ξέρεις ποιο είναι το γαμώτο; Πως όλοι οι φανς του, τον είδαν να τελειώνει την καριέρα του και να φεύγει από τη ζωή παίζοντας σε αυτή την ταινία.
Bonus: Τελικά μόνο ο Kickboxer πέρασε καλά
Jean-Claude Van Damme. Χορό έκανε ο τύπος ρε. Χορό. Και ναι οκ, είχε μαύρη ζώνη στις πολεμικές τέχνες. Αυτό που δεν είχε και δεν έχει σίγουρα, είναι ταλέντο. Μια χαρά του έκατσε όμως. Χέστηκε στο τάλιρο, έμεινε στην ιστορία ως ο Συνταγματάρχης Guile με το πιο αστραφτερό χαμόγελο και κουτούπωσε και στα γυρίσματα την μινιατούρα την Kylie Minogue που έπαιξε την Cammy. Toυ έκατσε κουτί μιας και ήταν φρεσκοχωρισμένος και παρότι έπαιξε σε τέτοια κοτσάνα δέχτηκε μέσα στην επόμενη χρονιά ένα σωρό συμβόλαια για ταινίες. Πείτε ό,τι θέλετε, αλλά ο τύπος τα κονόμησε.
